Terug in de tijd

Op maandag één april staan we een beetje vlot op. We pakken onze spullen om de reis verder naar het zuiden te vervolgen. Na de boodschappen in het nabijgelegen plaatsje Gaeta, zetten we koers richting Napoli, of Napels in het Nederlands. Deze enorme stad aan de voet van de Vesuvius schijnt de meest Italiaanse stad van Italië te zijn. Hectisch en druk. We komen dan ook niet om de stad te bezoeken, maar om te passeren. Onderweg pakken we de geschiedenis aan de voet van de Vesuvius mee.

Napels en Napolitanen zijn berucht om hun idiote rijstijl, zelfs onder Italianen. Italianen houden er sowieso een bijzondere rijstijl op na. Ze rijden of honderdvijftig op de linkerbaan, of vijftig op de rechterbaan omdat ze met hun mobiel in de hand voor hun mond iemand aan de andere kant van de lijn aan het uitkafferen zijn. Soms doen ze daar ook een combinatie van, dus vijftig op links of honderdvijftig met mobiel in de hand. Borden met snelheidslimieten en inhaalverboden zijn verspild ijzer en het aantal rijbanen is echt geen beperking voor het aantal auto's dat naast elkaar kan. Als je dat allemaal weet, dan wordt het best spannend wat we mogen verwachten in de buurt van Napels. 

Op de wegen rondom Napels blijkt al het voorgaande in het kwadraat. We rijden op een provinciale weg met één baan in onze richting en één baan tegenliggers. Voor ons rijdt een Fiat Panda wat langzamer dan ik zou willen helemaal rechts van de doorgetrokken streep die het einde van de weghelft en dus het begin van de berm aanduidt. Ik vraag me af wat die mafkees aan het doen is, maar ik kom er al snel achter. In mijn spiegel duikt een Alfa Romeo op en voor ik besef wat er gebeurt rijdt hij naast me op de eenbaansweg. Ik schrik en toeter, maar haast me daarna naar de rechterstreep want dit is blijkbaar gewoon hier. Soms voel je je als een konijntje tussen twee koplampen als er in de tegemoetkomende stroom verkeer een vergelijkbare situatie ontstaat. 

De snelweg loopt midden door Napels van noord naar zuid. Eenmaal voorbij de stad gaat het laatste stuk van de rit over de smalle strook land tussen de machtige vulkaan Vesuvius en de Golf van Napels. We zouden de reus van een vulkaan aan onze linkerhand moeten zien, maar helaas is het zo nevelig dat er niets te zien is van de omgeving. Dat blijft zo totdat we het wereldberoemde stadje Pompeï binnenrijden. Het is nog even een puzzel om op de plaats van bestemming te komen want de camping waar we naartoe willen, ligt in een Zona Trafico Limitato, een gebied waar je alleen in mag rijden met speciale permissie, en dat wordt met camera's bewaakt. De camping heeft niet gereageerd op onze vraag per e-mail hoe we dat moeten regelen, dus zijn we met een boog om het centrum heen gereden naar het zogenaamde checkpoint. Daar krijgen we te horen dat we voor permissie een brief van de camping nodig hebben. We wagen een telefoontje naar de camping en de receptioniste spreekt gelukkig Engels. We mogen gewoon naar de camping komen en dan regelen ze ter plekke de permissie. Een hoop gedoe om niks dus. Bij aankomst wordt ons kenteken genoteerd zodat de permissie aangevraagd kan worden. Nu maar hopen dat er niet alsnog een bekeuring van tachtig euro op de mat gaat vallen. 

Het is nog redelijk vroeg in de middag en dat betekent dat we ons vooraf bedachte plannetje tot uitvoer kunnen brengen. Ik ga in de middag nog de opgravingen van Pompeï bezoeken en dan kunnen we morgen weer verder. Dat is fijn want de camping stelt niet veel voor. Campers staan zij aan zij tegen elkaar en het sanitair is heel erg Zuid-Italiaans. Dit alles wordt goedgemaakt door de perfecte locatie van de camping want ik hoef alleen de straat over te steken om de opgravingen te bereiken.

Pompeï was een Romeinse stad die in het jaar 79 werd bedolven onder het puin van een verschrikkelijke uitbarsting van de Vesuvius. Pas in de late zestiende eeuw werd de stad herontdekt en in de achttiende eeuw is men begonnen met opgravingen om de stad weer naar het daglicht te brengen. Wat ik nu, anno 2024, aantref is heel indrukwekkend. Ik heb me helaas niet heel goed voorbereid en ik heb de kiosk, waar de kaart van de opgravingen verkrijgbaar is, gemist. Op mijn telefoon kan ik niets opzoeken want er is nauwelijks bereik. Ik maak dus het eerste uur een vrij willekeurige wandeling door de stad. Je krijgt tijdens de wandeling niet eens zoveel mee van de vulkaanuitbarsting zelf. Des te meer krijg je een beeld van hoe de mensen toen leefden. Het is ongelofelijk hoe goed sommige delen van de stad bewaard zijn gebleven. Ik loop door de straten en het lijkt soms alsof het gisteren verlaten is.

Na een uurtje besluit ik nog even mijn best te doen om mijn bezoek wat minder willekeurig te maken. Ik heb een plekje gevonden waar ik een beetje kan internetten op de telefoon en zo kan ik zoeken naar wat bijzondere plekken in de opgravingen. Ik heb steeds gezocht naar de Orto dei fuggiaschi, de tuin van de vluchtelingen, en nu lukt het me om deze op Google maps te vinden. In de tuin van de vluchtelingen komt de gruwelijke uitbarsting heel dichtbij. Hier zijn dertien slachtoffers gevonden die door de dood gegrepen werden terwijl ze vluchtten richting de poorten van de stad. Van deze slachtoffers zijn gipsafdrukken gemaakt door gips te gieten in de ruimtes die de vergane lichamen in het versteende vulkanische materiaal hebben achtergelaten. Hierdoor zie je angstaanjagend goed hoe de mensen werden overvallen door de pyroclastische stroom die hun einde betekende. De dertien gipsen afdrukken van mannen, vrouwen en kinderen zijn in de tuin te bezichtigen. Indrukwekkend. 

Ik bezoek nog een aantal mooie plekken, waaronder het forum, een parfumerie, een badhuis en enkele mooi versierde en beschilderde huizen. Aan alles kun je zien dat men het hier heel goed had, totdat het noodlot toesloeg.

Tegen vijf uur heb ik het gezien en koers ik terug naar de uitgang. Op de plekken waar ik wat bereik heb met de telefoon, wissel ik spraakberichtjes uit met Evi die hard op haar knietjes is gevallen op de camping. Het gaat goed hoor papa. Mijn hart breekt. Op dezelfde manier maken we een afspraak voor het avondeten. De pizzeria op de camping blijkt uitgerekend vandaag gesloten. Balen, want de spaarzame positieve reviews van de camping hadden betrekking op de locatie of op de geweldige pizza's. Gelukkig is er niet ver van de camping nog een goede pizzeria en Manon is met de kindjes al op weg. Het restaurant is nog vrijwel leeg want alleen toeristen eten op dit belachelijk vroege tijdstip, maar we worden hartelijk verwelkomd. De bediening lijkt eerst wat knorrig, maar blijkt het uiterst goed met ons voor te hebben. Evi maakt vrienden met de pizzabakker en mag zelfs proberen om een ronde schijf te draaien. Vanaf nu wil ze pizzabakker worden (tot nu toe was dat bouwvakker). 

Na één nachtje camper aan camper op Camping Spartacus pakken wij onze biezen weer. We gaan op weg naar de punt van de laars en onderweg proberen we nog wat leuke plekjes tegen te komen. Vlak onder Pompeï bevindt zich de prachtige Amalfikust tussen Sorrento en Salerno. Helaas is dit sprookjesachtige stukje kustlijn sinds enige tijd niet meer toegankelijk voor campers. We slaan de Amalfikust dus over en rijden rechtstreeks naar en langs Salerno. Onze volgende bestemming is een relatief onontdekt stukje historie genaamd Paestum. De weg ernaartoe is niet bepaald inspirerend. We volgen een slechte weg door een armoedige regio. Veel rotzooi langs de wegen, vervallen gebouwen en vooral ook mensen in armoede. Hier zien we hoe groot de verschillen in Europa nog zijn. Even denken we dat we een verkeerde keuze hebben gemaakt wat betreft de route, maar het lijkt steeds beter te worden naarmate we dichter bij de bestemming komen. Het is opvallend om te zien hoe de directe omgeving van een bezienswaardigheid kan profiteren van het toerisme terwijl een paar kilometer verderop deze welvaart volledig wordt gemist. 

Google heeft weer eens een heerlijke snelle route voor ons bedacht en via een voetgangersgebied en een minuscuul steegje waar we precies doorheen passen, komen we aan op de plek waar een camperplaats zou moeten zijn. We hebben weinig verwachtingen want de paar reviews die we konden vinden waren vaag over de plek. Hoe lager de verwachting, hoe groter het plezier als het meevalt. En meevallen is in dit geval veel te weinig gezegd. Bij een parkeerterreintje worden we hartelijk welkom geheten door een jonge gozer die met een heerlijk Italiaans accent in het Engels vertelt dat we voor achttien euro op het camperterrein mogen staan. Het camperterrein ligt achter de parkeerplaats en is een prachtig grasveld met elektriciteitsaansluitingen en drinkwatervoorzieningen. Het veld is leeg, dus we kunnen staan waar we willen en we kiezen een mooi plekje naast twee picnictafels.

De dag is nog jong, dus we hebben nog alle tijd om het archeologische park aan de overkant van de straat te bezoeken. We treffen een bijzonder goed bewaard gebleven complex van Griekse bouwwerken die prachtig afsteken tegen de strakblauwe lucht. De Griekse naam van de stad was Poseidonia en de stad werd later door de Romeinen omgedoopt tot Paestum. We volgen de originele heilige weg, die helaas niet echt berekend is op buggy's, langs drie indrukwekkende tempels gewijd aan Griekse goden. Opnieuw zijn we enorm positief verrast, wat een onverwachte parels van historie!

Na een uurtje zijn de broodtrommeltjes leeg en moet Evi plassen. Tijd om naar de uitgang te gaan. Direct tegenover de uitgang rollen we de buggy's een gezellig terras op waar we plaatsnemen voor de volgende verrassing. De mix van lunchgerechtjes die we bestellen is werkelijk om je vingers bij op te eten. Op de schaal liggen olijven, verschillende worstjes en kazen met daarbij natuurlijk de echte buffelmozzarella zoals die alleen in deze regio gemaakt wordt. Dat is wel wat anders dan die plastic ballen uit de koeling van de Albert Heijn. 

De heerlijke dag in Paestum wordt afgesloten met een kleine jacht naar souvenirs en een mooie namiddag in de zon aan de picnictafels in het gras. Wat een geweldig gevoel als je helemaal niets verwacht en zo wordt verwend met fijnheden.

We eindigen onze tijdreis in het heden. Vanuit Paestum rijden we langs de kust verder naar het zuiden en strijken neer op een werkelijk fantastisch plekje. We parkeren de camper letterlijk met de neus op het strand voor een paar dagen zon en strand. Iedere dag stappen we uit ons bed in het zand en omdat we aan de westkust van Italië staan, hebben we iedere avond het voorrecht om de zon in de Tyrreense zee te zien zakken. Wat een paradijs.

Het paradijs ligt vlakbij het plaatsje Diamante en dat dorpje vereren we ook nog met een bezoekje. Diamante staat bekend om haar muurschilderingen en in het stadje treffen we inderdaad prachtige schilderwerken met uiteenlopende beeltenissen. Helaas lukt het ons om er geen enkele foto van te maken. Te druk met het zoeken naar de gelateria en de supermarkt. We herinneren ons in ieder geval de voorgevel van het politiebureau die volledig in kleur is beschilderd met een stoer kijkende agent en een politiewagen. De gelateria is weer Italiaans heerlijk en Tijs mag voor het eerst in zijn leven een mini likje proberen. Brr, koud.

De camping heet Lido Tropical en het heeft echt iets tropisch. Bij de receptie en het restaurant klinkt de hele dag vrolijke tropische muziek en met de azuurblauwe zee voor de deur, waan je je echt in een tropisch oord. De eigenaar van de camping loopt de hele dag bij de receptie rond in zijn donkerblauwe pantalon met donkerblauwe trui en blauw overhemd, klaar om je met alles te helpen wat je nodig hebt. In de avond verruilt hij zijn donkerblauwe pak voor een wit kokstenue en een broek bedrukt met printjes van rode pepers. Pizza's bakken kan hij ook en die laten we ons goed smaken. Iedere ochtend ga ik met Evi koffie en croissants halen en dan kletst Evi een half uur met Arie en Piet, twee knalgroene vogeltjes die in hun kooitje de receptie bewaken. Zelfs als het op de laatste dag wat bewolkter is, is het heerlijk spelen op het strand. De omslag in het weer is voor ons wel het sein om weer verder te gaan. Op naar Calabrië!