Bajos del toro

Het einde van onze reis door Midden-Amerika nadert. Donderdagochtend nemen we afscheid van Puerto Viejo met een lekker ontbijt aan de overkant van de straat. We zijn hier eerder geweest. Het restaurantje is net overgenomen door een jong stel uit Zweden en vandaag is één van de eerste dagen op eigen benen. Vol trots presenteren ze hun nieuwe kaart. Er staan geen Zweedse gehaktballetjes op. Wel een broodje dat hij thuis altijd voor haar maakte. Wat een mooie droom. We nemen allebei een sandwich met een sapje van de dag, watermeloen vandaag. Na het ontbijt wensen we de vriendelijke Zweden veel succes en begint voor ons de rit naar San José.

We hebben relaxte reggae muziek op de telefoon gezet en zo proberen we er een ontspannen rit van te maken. Het wordt uiteindelijk vooral een lange rit. De vier uur op de routeplanner loopt uit tot zes uur inclusief pauzes. Halverwege loopt de snelweg door de bergen waar vooral vrachtwagens het erg moeilijk hebben. Er is veel ander verkeer dat om de zware wagens heen de berg op puft en dat leidt tot een stroperige stoet auto's waar wij deel van uitmaken. Midden in de bergen komen we zelfs een half uur helemaal stil te staan. We vermoeden dat er een ongeluk is gebeurd, maar behalve een paar ambulances zien we daar verder niets van. Op de snelweg in het bos in de bergen beleven we toch nog een prachtig moment. Hoog boven de snelweg in een boom zit een zwarte jaguar. We zien hem omdat we zo langzaam rijden. Maar...wat nader onderzoek leert ons dat het waarschijnlijk gewoon een zwarte brulaap was. Hoewel de zwarte Jaguar voorkomt in Costa Rica, is hij heel zeldzaam en heel schuw, zeker overdag.

Ons hotel in San José staat in een luxe buitenwijk vlakbij het vliegveld. Zelfs de supermarkt ziet er luxe uit, een beetje vergelijkbaar met de Marqt in Nederland. Ze hebben lekker vers stokbrood dus we kopen de ingrediënten voor een makkelijk diner op de hotelkamer: stokbroodje, serranoham, paté, kruidenboter en avocado. De faciliteiten in de omgeving zijn duidelijk gericht op de zakelijke reiziger. Als we vragen naar een wasserette worden we doorverwezen naar een stomerij waar we per stuk moeten betalen, en sokken tellen ook. Van de totaalprijs kun je heel uitgebreid uit eten en dan weten wij wel wat we kiezen. Terug in het hotel vragen we een beetje beteuterd of er ook een andere mogelijkheid is dan die dure stomerij. De hotelier strijkt over zijn hart en wil voor de arme backpackertjes wel even een gratis wasje draaien in de grote machine van het hotel. Wat een service!

We slapen heerlijk op de stevige boxspring. Helaas worden we vroeg wakker van een stel andere gasten dat vroeg uitcheckt, waarschijnlijk om een vlucht te halen. Het afrekenen gaat contant en de muntjes worden rinkelend uitgeteld op de balie. We kunnen meetellen in onze slaapkamer naast de receptie. Gelukkig hebben wij ook vroege plannen vandaag, dus heel erg is het niet. We rijden vandaag naar de Bajos del Toro op ongeveer twee uur rijden van de hoofdstad. Ons oorspronkelijke plan was om daar een nachtje te verblijven maar we hebben uiteindelijk gekozen om er een dagtripje van te maken. De twee uur rijden worden best een avontuur want onze bestemming ligt diep in de bergen en we moeten over steile, zeer slecht onderhouden weggetjes. Onze 4x4 auto bewijst wederom zijn waarde en we hobbelen gestaag door het Costaricaanse berglandschap.

Bajos del Toro is een diepe krater van een oude dode vulkaan. De wanden van de krater zijn schitterend begroeid met een weelde aan groen. De Catarata del Toro, een waterval gevoed door stroompjes uit het omliggende nevelwoud, maakt het prachtige plaatje compleet. Het water komt uit de groene wand en stort negentig meter naar beneden de krater in. Onze wandeling begint op de richel van de krater vanwaar we een trap afdalen naar de voet van de waterval. Het regent een klein beetje en de nevel die uit het bos boven ons komt geeft het geheel een hele mysterieuze uitstraling. De wandeling is niet zwaar dus we lopen de route op ons gemak heen en terug. Onderweg maken we foto’s van al het moois om ons heen.

Eenmaal weer terug aan de bovenkant van de krater maken we nog een zijstapje naar een prachtige tuin. De mooie paarse bloemetjes bevatten voedsel voor kolibries. De kleine vogeltjes schieten van bloem naar bloem. We willen er graag eentje vastleggen op de gevoelige plaat, maar de beestjes zijn letterlijk vliegensvlug en ze houden niet van poseren. We bewonderen de vogeltjes nog even met het blote oog en dan keren we terug naar de entree.

Op de parkeerplaats bereiden we een lekker stuk stokbrood voor de lunch. We stellen samen vast dat het prachtig was, maar dat het een zeer goede keuze was om hier niet te overnachten. Vervolgens stappen we weer in de auto voor de hobbelwegen terug naar San José. We eten vanavond bij de Costa Rica Beer Factory waar ze een heerlijke IPA schenken. Manon neemt een lekker wijntje en op de rekening komen we erachter dat je beter geen wijn kan bestellen in een bierfabriek. Nou ja, we hebben goed bespaard met de gratis wasbeurt.

Zaterdagochtend gaat de wekker om zeven uur. We pakken onze spulletjes goed in en maken de backpacks vliegklaar. We hebben weer een stokbrood gekocht voor het ontbijt en de plaats waar we de huurauto moeten inleveren is slechts vijf minuten rijden vanaf het hotel. De auto is smerig en moet nodig gestofzuigd worden, maar de man van Alamo noemt de wagen met een grote glimlach zo goed als nieuw en binnen vijf minuten is alles geregeld en zitten we in de shuttle naar het vliegtuig. We zijn ruim op tijd voor onze vlucht van half twaalf en van de extra beveiligingsmaatregelen voor vluchten naar de VS merken we maar weinig. We nemen ontspannen afscheid van Costa Rica, een prachtig land met overweldigende, maar soms iets te geplaveide natuur. Over vijf uurtjes zetten we voet op nieuwe bodem, de betonnen jungle van New York!