Flores en Tikal

De reis naar Flores is lang, maar gaat een stuk soepeler dan onze vorige busreis. De weg is grotendeels geasfalteerd en het hooggebergte laten we snel achter ons. De chauffeur gedraagt zich wel als een formule 1 coureur waardoor het soms lijkt op een heel lang durend ritje in een achtbaan. De snelheid komt ons aan het eind van de dag wel weer gelegen. We komen mooi op tijd aan op het Isla de Flores. We maken eerst een korte stop bij het kantoortje van onze touroperator. “Wanna buy transportation to Belize? Good price, have to decide now”. Normaal gesproken gaan dan natuurlijk alle alarmbellen rinkelen, maar dit bedrijfje heeft ons tot nu toe heel betrouwbaar geholpen en het kantoortje zit vlakbij ons hotel, dus we kunnen makkelijk even langslopen of het allemaal nog klopt. We kopen vast onze bustickets naar Belize en we krijgen er “gratis” een retourtje Tikal bij. Daarna worden we afgezet bij Casa Itzayana, ons huis voor de komende drie dagen.

Flores is een heel rustig eilandje met veel hotelletjes, restaurantjes, winkeltjes en reisbureautjes. De bevolking oogt vrij welvarend en er zijn veel gringos (blanken, toeristen) waardoor het een beetje voelt als een reservaat in het arme Guatemala. Het is een klein eilandje. In een kwartiertje kun je door de kleurrijke straatjes het hele eiland rond lopen en vrijwel alle restaurantjes en hotelletjes liggen aan het water. Er rijden ook rode tuktuks, maar we hebben geen idee waarom, de afstanden zijn zo klein. We genieten hier van de rust en nemen wat tijd om onze reis verder te plannen. We komen veel bij Cool Beans, een relaxt cafeetje aan het water met lekkere koffie en Wifi. In de avond genieten we van de ondergaande zon op het dakterras van Sky Bar.

Als je in Flores bent, moet je een bezoek brengen aan Tikal, de hoofdstad van het rijk der Maya’s. We hebben “gratis” bustickets naar Tikal, dus op de dag van vertrek is het een beetje spannend of er een busje zal komen. Een paar minuten voor het afgesproken tijdstip rijdt het busje voor, gratis en op tijd dus. Na een paar rondjes over het eilandje zit het kleine busje vol met toeristen en worden we overgeladen op een grotere bus die ons in een uurtje naar de poorten van Tikal brengt. We kopen een entreebewijs voor een dag en één voor toegang buiten openingstijden, die is voor zonsopkomst of zonsondergang. Na het papierwerk rijdt de bus nog zo’n twintig minuten verder naar de ingang van Tikal. Onze lodge voor de komende twee nachten ligt naast de ingang van het tempelcomplex. Het is inmiddels twee uur en na het inchecken kunnen we gaan chillen bij het zwembad. Perfect!

We hebben één volle dag in Tikal. Daar willen we goed van genieten, dus we zetten de wekker om half zes. Om zes uur gaat het park open en we willen graag de grote massa voor zijn. Het woord massa is hier overigens zwaar overdreven. Het aantal bezoekers valt reuze mee en over het algemeen heerst er behoorlijke rust tussen de tempels. Niet te vergelijken met andere toeristische mierenhopen zoals Angkor Wat in Cambodja. Het bijzondere van Tikal is dat het complex nog voor een groot deel overwoekerd is door de jungle. Slechts een deel is door archeologen blootgelegd. De begroeiing geeft een Tomb Raider / Indiana Jones gevoel en bovendien zorgt het er ook voor dat er nog heel veel wilde dieren te zien zijn. We slenteren de eerste uren van de ochtend op eigen houtje door het oerwoud. We laten ons verbazen door de eeuwenoude bouwwerken van de Maya’s en we jagen op goede foto’s van wilde dieren. In de ochtend treffen we al brulapen, een dikke pauwkalkoen en op hele grote afstand onze eerste toekans.

Tegen tien uur in de ochtend wordt het al serieus warm, dus we beginnen rustig aan de terugweg naar de lodge. We nemen een brunch en een frisse duik in het zwembad voordat we in de middag aansluiten bij een tour met gids. De gids heet José en hij heeft iets teveel suiker gegeten. Hij is mega enthousiast en hij heeft er zin in. Met een groepje van zes trekken we de jungle weer in. De gids vertelt van alles over de indrukwekkende geschiedenis van het Maya rijk. Dat maakt het extra leuk en helemaal niet erg dat we gebouwen voor de tweede keer zien. Bovendien klaart de lucht steeds verder op waardoor we nog een paar foto’s over kunnen doen met blauwe achtergrond.

Om vier uur worden we weer even alleen gelaten en kunnen we zelf nog wat rondneuzen. We hebben al weer veel mooie dingen gezien en ook de dierenjacht gaat goed. We krijgen een pizote (witsnuitneusbeer) van heel dichtbij te zien en we ontmoeten een specht die druk aan het hameren is op een holle boom. Deze specht heet in het Spaans pájaro carpintero, timmermansvogel, leuk gevonden! Manon schiet de beloning van de middag: een close up van een prachtige toekan. Zijn enorme gekleurde snavel is indrukwekkend mooi.

Rond vijf uur begeven we ons naar de tempel van El Mundo Perdido, the lost world. Vanaf daar bekijken we de zonsondergang vanaf boven het bladerdek. Alleen de hoogste tempels steken boven de groene zee uit. Lezers uit de jaren negentig herkennen misschien een beeld uit een starwars film (Episode IV A New Hope). De landing van de Millennium Falcon op de planeet Yavin is opgenomen in Tikal.

Na de zonsondergang lopen we met lampjes op ons hoofd door de jungle terug naar onze lodge. Na een lekkere lauwe douche (ja, dat was echt lekker!) en een resortmaaltijd kruipen we in bed. Het was een lange, warme, maar mooie dag in een indrukwekkende Maya stad.

De volgende dag worden we door het gratis busje keurig netjes weer opgehaald en naar Flores gebracht. Daar verblijven we nog twee nachten in hetzelfde hotelletje waar onze gastvrouw ons weer met een grote glimlach welkom heet. We zijn weer thuis. De laatste dag in Flores is zinderend heet. We zoeken wanhopig naar een plekje voor verkoeling, maar ontsnappen blijkt onmogelijk. We schakelen over op de laagste versnelling en beleven rustig onze laatste dag in Guatemala. Morgen reizen we de grens over naar San Ignacio in Belize, het volgende hoofdstuk van ons avontuur.