Pura Vida

De lijfspreuk van de Tico’s, de inwoners van Costa Rica, is Pura Vida. Letterlijk vertaald betekent dat puur leven, maar de Tico’s bedoelen er veel meer mee. Het betekent geniet, leef het leven, maak je geen zorgen, en dat allemaal tegelijk. De Tico’s zeggen ongeveer eens per drie zinnen Pura Vida. Ik wil graag een biertje. Pura Vida! Kunnen we bij u de was doen? Pura Vida! Hoe is de weg naar Corcovado? Pura Vida! Het is geen spreuk, het is een manier van leven.

Na het hectische vertrek uit Nicaragua voelt Costa Rica als een warm bad. Het is hier modern, goed geregeld en prachtig mooi. Het is wel wat minder authentiek dan onze vorige bestemmingen. Je ziet veel Amerikaanse invloeden. Om een voorbeeld te geven: langs de weg zie je regelmatig enorme reclameborden die het prachtige groene decor verstoren, jammer. Op de luchthaven van San José halen we onze huurauto op bij Alamo, ook al een Amerikaans bedrijf. We worden geholpen door een jongeman die goed Engels spreekt en net iets te vriendelijk is. We maken grapjes over zijn collega die aan zijn buik te zien iets te veel van het lokale Imperial bier heeft gedronken. We lachen veel en we zijn van harte welkom. Pura Vida!

De eerste dagen in Costa Rica doen we rustig aan. We rijden de eerste dag naar Uvita, een plaatsje aan de westkust van Costa Rica. We volgen blindelings ons navigatie appje op de telefoon en het gevolg is dat we een prachtige route rijden door de bergen. We klimmen en we klimmen en het is prachtig! We hebben een schitterend uitzicht over de stad San José, maar we beginnen ons nu wel te bedenken. We kijken op de kaart en in de afgelopen twee uur tijd hebben we nog maar een ministukje afgelegd. We stoppen bij een restaurantje op de berg en na de lunch vragen we de ober wat de beste weg is naar Uvita. Je raadt het al: terug naar San José en dan een fatsoenlijke weg nemen. Terug omlaag gaat gelukkig sneller dan omhoog en als we bij San José de goede weg op rijden gaat de reis verder snel en voorspoedig. We rijden met een boog om de bergen heen en komen uit op de kustweg. De weg is omzoomd met groene bossen en af en toe komen we bij een doorkijkje waar we zien en horen hoe de woeste Grote Oceaan bulderend zijn woede koelt op het strand. Wat een prachtige rit.

In Uvita nemen we wat tijd om onze plannen verder uit te werken. We zijn vrij plotseling uit Nicaragua vertrokken en bovendien komen we nu op een ander punt Costa Rica binnen, dus we moeten even terug naar de tekentafel. Het is ook weer om te plannen want de tropische regen komt met bakken uit de hemel. Mei is de eerste maand van het regenseizoen en dat merk je. Costa Rica is niet vanzelf zo groen geworden, dat vereist zon maar ook heel veel water. Het zwembadje bij het hotel gaan we niet gebruiken, wel de pizzeria op het terrein. De beste pizza’s van het land uit een echte houtoven. Bijna net zo goed als ons vertrouwde Faam in Amsterdam.

Onze eerste echte bestemming in Costa Rica wordt Puerto Jiménez, uitvalsbasis voor Corcovado National Park. De route naar het zuiden is schitterend. We worden overladen met groen en als we de nek van het Osa Schiereiland bereiken hebben we een prachtig uitzicht over de kustlijn die zich ver beneden ons uitstrekt. De weg is sinds enkele jaren geasfalteerd, dus we rijden gemakkelijk in ongeveer drie uur naar onze bestemming.

Puerto Jiménez is een mini dorp. De hoofdstraat is geasfalteerd, de andere straatjes zijn onverhard. Het dorpje heeft wel alles wat de reiziger nodig heeft. Er is een bank, een supermarkt, een paar restaurantjes en zelfs een vliegveld. Dat wil zeggen, er is een start- en landingsbaan voor kleine vliegtuigjes. We verblijven in het pension van Mark, een Amerikaan die al zesentwintig jaar in Costa Rica woont. Hij is heel relaxt, vindt alles goed en helpt ons met plannen maken. Op zijn advies bezoeken we een mooi verlaten strandje en huren we kayaks voor een tochtje door de mangrove. Dat laatste valt letterlijk in het water omdat we na honderd meter peddelen op zee worden overvallen door een enorme regenbui. In een paar minuten zijn we tot op het laatste draadje aan ons lijf nat. Als het in de verte ook nog begint de rommelen besluiten we terug te gaan. Een beetje water kunnen we hebben, maar onweer op zee is niet fijn. Terug aan land vertelt de verhuurder dat hij toevallig net naar de markt is geweest en dat hij dus ons geld al uit heeft gegeven. Haha, ja hoor. Gelukkig hebben we maar een uurtje vooruit betaald en we hadden eigenlijk helemaal niet gerekend op geld terug. We druipen letterlijk af naar het hotel en we hopen dat het morgen beter is want zo kleddernat wil je echt niet zijn als je nog twintig kilometer moet wandelen.

Zaterdagochtend staan we vroeg op. We hebben om tien voor half zes afgesproken bij de bakker. Daar ontmoeten we Alvaro, onze gids voor de tweedaagse wandeltocht in Corcovado National Park. Het is een heen-en-weer tocht. De eerste dag wandelen we het park in, dan overnachten we middenin het park in het rangerstation La Sirena, en dan de volgende dag weer terug naar het beginpunt. Onderweg gaan we zeker weten veel dieren zien. In het park leeft zeventig procent van alle levende wezens in Costa Rica. Daarmee is Corcovado één van de meest biodiverse plekken op aarde. Voordat we gaan wandelen moeten we eerst twee uur lang hobbelen over een onverharde weg. We rijden in onze eigen huurauto en Alvaro zit achterin. Onderweg naar het park komen we al een aantal dieren tegen, waaronder een miereneter die met zijn kromme pootjes de weg over hobbelt.

Tegen half acht beginnen we aan de wandeling. We lopen over een paadje door de jungle. De jungle grenst direct aan het strand. Zo komt het dat we aan onze linkerkant steeds het gebulder van de branding van de Grote Oceaan horen, terwijl boven en rechts van ons de geluiden van de jungle klinken. Af en toe lopen we een stukje over het strand en dan zie je de bijzondere overgang van jungle naar kust. Wat een indrukwekkend stukje natuur. De dunne lijn tussen jungle en oceaan wordt op een bizarre manier duidelijk als we midden in het bos een skelet van een walvis aantreffen.

     ​

Aan dieren geen gebrek deze ochtend. Door de combinatie van zee en jungle is het een bonte verzameling. We spotten felgekleurde krabbetjes en andere schelpdiertjes, maar ook papegaaien, kikkers, een eekhoorn, aapjes, een miereneter, een neusbeertje (neefje van de wasbeer) en speciaal voor Manon de grote bananenspin. De miereneter ligt lui te slapen in een boom. De krabbetjes vluchten bij ieder geluidje naar hun holletje en de neusbeer waggelt nieuwsgierig over het strand op zoek naar lekkere hapjes.

    ​     

De wandeling is pittig. De hele route gaat over zeeniveau, dus veel hoogtemeters zijn er niet, maar we lopen met een volle rugzak in dertig graden met een luchtvochtigheid van meer dan tachtig procent. We drinken ruim drie liter water per persoon, maar we zweten zoveel dat we niet één keer hoeven te plassen. We moeten vandaag ongeveer twintig kilometer afleggen en dat is onder deze omstandigheden best een uitdaging. Onderweg moeten we een aantal keer een riviertje doorkruisen. We doen onze schoenen en sokken uit om maar zoveel mogelijk met droge voeten verder te kunnen wandelen. Halverwege de wandeltocht komen we bij een stuk kort langs de kust. Eerst een stukje over rotsen klimmen en daarna vier kilometer over het strand. We proberen zo dicht mogelijk bij de zee te lopen waar het zand een beetje hard is. De zon schijnt en het is warm op het strand. Maar we gaan door want we worden straks in het bos vast weer beloond met mooie dieren.

Alvaro jaagt ons de hele dag een klein beetje op. We moeten nog een brede rivier oversteken en de diepte van de rivier is afhankelijk van het getij. Hoe eerder we bij de rivier zijn hoe minder diep we onder water moeten. Om vijf uur is het hoogtij en is de rivier op zijn diepst. In de loop van de middag worden we vergezeld door kleurrijke vogels en een groep lenige squirrel monkeys. Prachtig hoe deze kleine bijna-mensjes door de bomen bewegen. Alvaro weet over alle dieren veel te vertellen en hij heeft goede ogen en oren. Diverse malen staat hij plotseling stil en stelt hij zijn telescoop zo op dat er een prachtige vogel middenin de lens kijkt. Hij maakt foto’s met onze telefoon door de telescoop. Leuk effect!

We bereiken de rivier uiteindelijk tegen vier uur. De rivier heet Rio Claro maar er is niets helders aan. Het water stroomt vrij sterk en door de bodem van zand heeft de rivier een bruine kleur. We kunnen niet goed zien hoe diep het precies is, maar de broekspijpen opstropen is duidelijk niet genoeg. Dus de broeken gaan uit en we gaan in boxershort en bikinibroekje te water. Stapje voor stapje waden we door de rivier. Het wordt steeds een beetje dieper en we hopen dat we de rugtassen droog kunnen houden. Gelukkig bereiken we het diepste punt bij de navel en alle spulletjes komen droog over. Opgelucht kleden we ons weer aan voor de laatste kilometer.

Na ruim negen uur wandelen komen we aan bij het ranger station La Sirena. De teller staat op ruim tweeëntwintig kilometer. Wat een prestatie! Het ranger station ziet er goed verzorgd uit. Er zijn toiletruimtes en douches en we slapen in slaapzalen met stapelbedden die goed bedekt zijn met muskietennetten. Om zes uur opent het dinerbuffet. Na het eten loopt de dag snel ten einde. Terwijl we ons klaarmaken voor de nacht worden we nog naar de veranda geroepen waar we nog getrakteerd worden op drie tapirs die over het grasveld rond het station scharrelen. Dit zijn de grootste zoogdieren in Corcovado. Een volwassen dier kan wel driehonderd kilo wegen. Om acht uur gaan alle lichten in La Sirena uit. We gaan slapen en energie tanken voor de terugreis van morgen.

De wekker gaat om half zes. Dat is prima want we zijn vroeg naar bed gegaan. We ontbijten en pakken onze rugtassen weer in voor de terugreis. We hebben geluk met het weer. Tijdens het ontbijt regent het nog, maar als we vertrekken is het droog. De kilometers van gisteren zitten nog flink in de benen en het lijkt dan vervelend om dezelfde lange weg weer terug te moeten. Dat is ook een beetje waar, maar gelukkig zijn er op dezelfde weg wel weer veel nieuwe dieren te zien. We ontmoeten deze ochtend een groep zeer zeldzame zwijnen (Alvaro ging er flink over opscheppen tegen zijn collega gidsen). Verder zien we weer veel mooie vogels, een grote sprinkhaan en natuurlijk de prachtige uitzichten over de jungle die groeit tot op het zandstrand.

We lopen op de terugweg stevig door en we zijn sneller dan op de heenweg. Helaas niet snel genoeg want in de middag slaat het regenseizoen toe. Het gaat regenen, en dan niet zo’n zeurend Hollands miezerbuitje, maar een echte tropische regenbui. Onder de douche word je minder nat. Gelukkig zijn we in de laatste drie kilometers dus we stappen stevig door naar de finish. Onze schoenen zijn inmiddels doorweekt dus we hoeven ook niet meer met blote voeten en opgestroopte broekspijpen door de riviertjes. We gaan er gewoon dwars doorheen. In de auto hebben we gelukkig droge kleren liggen. We kleden ons om en dan moeten we nog twee uur hobbelen over de onverharde weg. Doodmoe komen we aan in Puerto Jiménez. Het was een hele heftige tocht, maar wat hebben we weer een prachtig stuk moeder aarde gezien. Pura Vida!