Semuc Champey

Op veel plekken in de wereld is 250 kilometer rijden een eitje. In Australië tuf je dat in 3 uurtjes weg met je campertje, en met een goede Duitse auto op de Duitse snelweg moet het in anderhalf uur te halen zijn. Hier in Guatemala is het anders. We reizen maarliefst dertien uur om deze afstand te overbruggen. Het is dan ook geen geasfalteerde autobahn waar we overheen moeten. Onze bus rijdt over grotendeels onverharde bergwegen met stijgingspercentages waar een wielrenner bang van wordt. De bus komt niet verder dan de eerste twee versnellingen en we puffen door het landschap.

De busrit geeft wel een prachtig beeld van het echte Guatemala. Prachtig groen en ongerept met om de zoveel tijd een klein dorpje. Het is een arm land met provisorisch gebouwde huisjes en mensen die moeten zwoegen voor hun bestaan. Het is opvallend dat elk dorpje een kerkje heeft. Vaak het mooiste gebouwtje van het dorp met in mooie sierlijke letters “iglesia” erop.

Hoewel we best aardig zitten in de bus, is het een pittige reis. We komen ruim na zonsondergang aan in Lanquin, een klein plaatsje midden in de jungle. Dan zijn we er nog niet want we verblijven nog een stukje dieper in de wildernis. Het laatste stukje leggen we af achterop een pick-up truck. We stuiteren een dik half uur door het pikkedonker en we komen gebroken aan bij de jungle lodge waar we de komende dagen zullen vertoeven. We zijn nog net op tijd voor een bordje avondeten. Daarna duiken we snel in bed.

De volgende dag ontdekken we pas waar we de zware reis voor hebben gemaakt. We worden wakker in het geluid van de jungle en de rivier die langs ons hutje stroomt. Er hangt nog mist in de prachtig groene omgeving, maar dat is normaal. Hoe meer mist in de ochtend, hoe warmer de dag zal zijn, wordt ons verteld. En het is flink mistig...

Onze jungle lodge ligt op loopafstand van het natuurfenomeen Semuc Champey. We gaan vandaag niet met een tour mee, we gaan zelf de wandeling maken. Met zwembroek en wandelschoenen aan vertrekken we na het ontbijt stroomopwaarts langs de rivier. De mist is opgetrokken en het wordt snel warm... Heel warm. Het is een uur lopen naar de entree van Semuc Champey. Daar aangekomen zetten we door en we beginnen direct aan de beklimming naar el mirador, het uitzichtpunt. Na nog een uur stevig klimmen bereiken we de top. Het is een beetje spannend op de houten plankjes boven de diepe afgrond, maar het uitzicht is indrukwekkend!

Semuc Champey is een bijzonder natuurverschijnsel. De rivier heeft zich een weg gebaand door het landschap en op deze plek gaat de rivier ondergronds. De turquoise poelen die je op de foto ziet zijn dus niet de rivier zelf, maar ze liggen als natuurlijke brug bovenop de rivier. Gevoed door water uit de bergen is hier een natuurlijk zwemparadijs ontstaan. Na de afdaling vanaf el mirador brengen we wat tijd door in het heerlijke heldere water.

Door de keuze om zelf op pad te gaan zijn we niet gebonden aan een groep of gids dus we doen lekker waar we zin in hebben. We hebben wel de terugreis naar de lodge geregeld. Om half vier komt er een jeep waar Manon mee terug gaat rijden. Achterop de jeep ligt mijn vervoermiddel voor de terugweg: een rubberband! Met een groepje van zes gaan we vanaf Semuc Champey op rubberbanden terugdrijven naar de lodge. De tocht duurt een uurtje en bestaat grotendeels uit rustig dobberen op de stroming. Een keer of vijf moeten we een stroomversnelling verwerken. De vrolijke fanatieke gids kent een paar woorden Engels en waarschuwt voor de komende versnelling: go right, hold tube and bum up! Haha, net Duinrell, maar dan echt. Helaas is het weer aan het eind van de dag omgeslagen. Het onweert in de verte en het is al begonnen met regenen terwijl we nog op de banden liggen. Het wordt fris in het water en het einde van de tocht is dus welkom.

Na een goede nachtrust onder begeleiding van oerwoudgeluiden wordt dag twee in de jungle lodge een relax dag. Na het ontbijt krijgen we op het terrein een chocolade tour. Jon, eigenaar van de jungle lodge, is geboren in Guatemala en hij weet veel over de cacaoproductie. De tour begint bij een cacaoboom. Deze boom is bijzonder omdat alle fases van het leven van de cacaoboon voortdurend aanwezig zijn aan de boom. Je hebt dus niet een bloesem seizoen, een groeiseizoen en een oogstseizoen, maar bloesem en rijpe vruchten zitten het hele jaar door tegelijkertijd aan de boom.

Na de boom verhuizen we naar een tuinhuis met keuken waar we eerst de geplukte cacaobonen roosteren in een grote ronde pan. Daarna gaan we gezellig met zijn allen aan tafel de bonen pellen. Oppassen want ze zijn heet! De schilletjes gaan niet weg, daar wordt later thee van getrokken. Als alle bonen zijn gepeld verwijderen we de laatste restjes schil met de wind als natuurlijke ventilator. Gewoon de bonen een paar keer in de lucht gooien en de schilletjes waaien vanzelf uit de schaal.

De gepelde bonen gaan vervolgens in de keukenmachine en in een halfuur worden de bonen tot een papje gemalen. Tussendoor voegen we suiker toe en natuurlijk proeven we goed vaak het tussenresultaat. Behalve de suiker voegen we niets anders toe aan de cacao, dit in tegenstelling tot wat er gebeurt bij de repen chocola die in de supermarkt liggen. In een gemiddelde reep in de supermarkt zitten ongeveer drie cacaobonen en daarvan zelfs meestal alleen het cacaopoeder. Dat wil zeggen dat alle natuurlijke oliën en vetten in de cacaobonen eruit worden gehaald, die binden niet goed genoeg en dan kun je geen mooi gevormde reepjes maken. Wij maken met een pond cacaobonen ongeveer 85% pure chocolade met als enige aanvulling op de cacao de fijn gemalen suiker. De 85% pure chocoladepasta gieten we in vormpjes en we versieren de chocolaatjes met pindakaas, granola, zout, rozijntjes, walnoten, koffie en kokos. Een kwartiertje in de koelkast en smikkelen maar… Nou ja, smikkelen, we hebben maar veel uitgedeeld want die onbewerkte chocolade is toch best bitter!

De laatste nacht in de jungle lodge zit nog vol avonturen. Voor het slapen gaan voer ik een gevecht met een sprinkhaan in de slaapkamer die me steeds te snel af is. Gelukkig is Manon wel snel genoeg want zij krijgt hem met één slipperaanval te pakken. Midden in de nacht krijg ik bezoek van een salamander. Het beestje springt op mijn schouder terwijl ik het toilet bezoek. Dat is flink schrikken met je slaperige hoofd. Ik hoef gelijk niet meer…

Morgen is onze volgende etappe. Weer een lange reis naar het noorden. De bestemming is Flores en we hopen op betere wegen dan van Panajachel naar Lanquin.