De gouden moskeeën van Brunei

De reis naar Brunei maken we met de bus. We staan vroeg op want de bus vertrekt om kwart over acht. We hebben wat marge ingebouwd omdat de receptionist van het hotel twijfelde of er om zeven uur al wel een Grab taxi beschikbaar zou zijn. Zorgen om niks, want binnen vijf minuten staat de auto voor de deur. De bushalte ligt een beetje aan de buitenkant van de stad en het is meer een rommelige parkeerplaats dan een busterminal zoals we die gewend zijn van Maleisië. Gelukkig hebben we gisteravond al croissantjes gehaald bij de Starbucks, want op het parkeerterrein is geen ontbijt te krijgen. 

De bus staat al klaar en de vriendelijke chauffeur helpt ons met het inladen van de bagage. De stoelen in de bus zijn bekleed met plastic. Best hygiënisch, maar het plakt wel aan de blote delen van je lijf. Manon wisselt voor de zekerheid van shirt om het plakken te voorkomen en we hebben nog alle tijd om vast het formulier voor de grensovergang in te vullen. De bus zit niet vol, maar een paar rijen achter ons zit een oude man die voortdurend zit te rochelen en hoesten. We vragen ons serieus af of deze man levend in Brunei aan gaat komen. Wij zetten onze muziek lekker hard aan, zodat we het gerochel niet kunnen horen.

De busreis verloopt heel soepel dankzij de fijne schakelkunsten van de chauffeur. De grensovergang lijkt ook heel soepel te gaan totdat de grote bagage gecontroleerd moet worden. Alle passagiers worden een ruimte ingeleid waar een groot röntgenapparaat staat. Het apparaat blijkt louter decoratie want aan de controle komt geen machine te pas. Een goedlachse douanier maakt een psychologisch praatje met iedereen en controleert ondertussen met de hand de bagage. Vooral alcohol en drugs zijn streng verboden maar dat hebben we natuurlijk niet bij ons. Onze knalroze ibuprofen pillen worden als onschuldig beschouwd. Een andere passagier moet even mee naar het kantoortje. We zijn natuurlijk heel nieuwsgierig waarom, maar daar komen we helaas niet achter. Tien minuten later komt de man naar de bus rennen. Hij verontschuldigt zich verlegen bij de rest van de passagiers met een vriendelijk sorry. Dit is vast geen kwaaie.

De bus stopt vlak voor ons hotel in de hoofdstad van Brunei. De oude man achter ons heeft de reis, wonder boven wonder, ook overleefd. Hij heeft wel zijn broek onder gepiest, dus godzijdank voor de plastic bekleding op de stoelen. We bereiken de entree van ons hotel via een wat onguur steegje, maar schijn bedriegt want we worden heel vriendelijk ontvangen en we krijgen een fijne schone kamer toegewezen. Als we geïnstalleerd zijn verlaten we het hotel aan de voorkant waar het uitzicht een stuk beter is dan het steegje waar we binnen zijn gekomen. We kijken uit op de rivier met links van ons een moderne brug die een beetje op de Erasmusbrug lijkt.

Voor het avondeten kiezen we voor een mooi sushi restaurant aan de oever van de rivier. Helaas wordt er geen alcohol geschonken, want dat is verboden in Brunei. We moeten het dus zonder wijntje doen, maar de sushi is om je stokjes bij op te eten zo lekker. Een goede start van ons bezoek aan Brunei.

Dinsdagochtend starten we rustig op. Ik ga een stukje hardlopen langs de rivier en het valt me op dat iedereen, van de straatveger tot de zakenman onderweg naar zijn werk, een vriendelijke groet voor me over heeft. Wat een leuke mensen in de brandschone straten van Bandar Seri Begawan, de hoofdstad van Brunei. Brunei is een klein staatje, ter grootte van de provincie Gelderland, gezegend met een grote voorraad olie en gas onder het grondgebied. De productie van olie en gas is goed voor negentig procent van het bruto binnenlands product en het levert meer dan genoeg op om het land goed te kunnen onderhouden. Gezondheidszorg en studie zijn gratis, olie, rijst en woningen worden gesubsidieerd, er is geen belasting op inkomen of producten en de wegenbelasting bedraagt ongeveer vijfentwintig euro per jaar. Geen wonder dat de mensen zo vrolijk zijn.

Na het ontbijt maken we een wandeling door de stad. Het is een schitterende zonnige dag met aan de blauwe lucht slechts een aantal fotogenieke stapelwolken. Het hoogtepunt van de wandeling is de grote witte Omar Ali Saifuddien moskee, met prachtige gouden koepels. De moskee wordt omringd door een grote vijver en een park met gazonnetjes die op een golfbaan niet zouden misstaan. Er zijn maar weinig toeristen op de been, alleen een busje vol met Chinezen die natuurlijk allemaal over het gras banjeren voor de beste selfies. We lopen snel verder en we scoren een aantal prachtige plaatjes van de moskee.

In de avond schiet onze creativiteit te kort, dus we eten nog een keer sushi. Na het eten keren we gewapend met statief en camera nog een keer terug naar de moskee. Het gebouw is prachtig verlicht en met de weerspiegeling in het water ontstaat een sprookjesachtig plaatje dat een beetje aan de Efteling doet denken.

Op de tweede volle dag in Bandar Seri Begawan besteden we onze tijd in de omgeving van ons hotel. We ontbijten bij de Coffee Bean & Tea Leaf, weinig lokale cultuur maar wel lekkere koffie. Daarna verhuizen we naar een koffietentje naast ons hotel, een rustig plekje met goede WiFi en een stel vriendelijke jonge gasten in de bediening die mij graag meenemen in de perfecte afstelling van hun baristamachine. We hebben de laptop meegenomen en we richten ons kantoor in voor het plannen van het vervolg van de reis. Wat gaat het snel. Indonesië staat alweer voor de deur dus we zijn druk met het reisschema door Java richting Bali, waar Martin ons komt vergezellen. 

Als onze billen slaapverschijnselen beginnen te vertonen, maken we nog een rondje langs de moskee. We krijgen geen genoeg van het prachtige bouwwerk en hoewel de lucht niet zo blauw is als gisteren, slagen we er toch in om weer wat nieuwe mooie plaatjes te schieten.

Aan het eind van de middag keren we teug naar onze buren. Ondanks dat ze een koffietentje zijn, hebben ze ook een kleine diner kaart. We bestellen allebei een rijstgerecht in een kommetje en dat smaakt verrassend goed. Zeker boven onze verwachtingen van een diner in een koffiehuis.

Dan is het tijd om onze spullen te gaan pakken. We hebben een korte, maar hele fijne tijd gehad in het prachtige Brunei. Aan alles kun je merken dat het goed gaat met dit landje. De mooie schone hoofdstad, de vriendelijke mensen en natuurlijk de pracht en praal van de moskeeën zijn allemaal tekenen van flinke welvaart. Het land is streng islamitsch en er bestaat geen vrijheid van godsdienst. Scheiding van kerk en staat is niet aan de orde want de sultan is tevens de religieus leider van de moslimbevolking van Brunei. In de grondwet staat zelfs geschreven dat de sultan moslim moet zijn. Als toerist merk je maar weinig van deze strenge religieuze instelling, behalve dan dat je nergens alcohol kunt krijgen en dat eens in de zoveel tijd de gebeden uit de luidsprekers van de moskeeën galmen. Al met al hebben wij Brunei ervaren als een heel prettig land waar we ons meer dan welkom hebben gevoeld. Morgen gaat onze reis verder. Via Kuala Lumpur vliegen we naar Yogyakarta op Java in Indonesië.