Van kiwi's naar kangoeroes

Vrijdagochtend dertig november zou een dag als iedere andere kunnen worden, maar Manon zou Manon niet zijn als er niet iets geregeld was voor mijn verjaardag. De lieverd heeft ergens een momentje gevonden om stiekem een verjaardagskaartje te kopen en bij het ontbijt staan er twee kaarsjes in mijn sinaasappel. De kaarsjes gaan mee naar het Fairlie Bakehouse waar ik ze op mijn gebakje uit mag blazen. Het lukt me om ze allebei in één keer uit te blazen en ik voel me helemaal jarig.

Na de koffie met gebak stappen we in de camper en beginnen we aan de laatste grote reisdag in de camper. De laatste dagen in Nieuw Zeeland brengen we door in de omgeving van Christchurch en we hebben gekozen voor het plaatsje Akarao op het Banks Peninsula. Dat blijkt al tijdens de rit ernaartoe een goede keuze want we rijden door prachtig groen heuvelland en omdat het zonnetje zich laat zien, oogt alles heerlijk zomers en kleurrijk. We komen eind van de middag aan in het dorpje en we strijken neer op een terrasje aan het water bij één van de vele authentieke houten gebouwtjes die het dorp rijk is.

Onze camping ligt aan de rand van het dorpje op een heuvel en zodra we onze camper hebben neergezet, besluiten we om een nacht bij te boeken en dus de laatste volle dag in Nieuw Zeeland ook hier door te brengen. Helaas is die tweede dag in Akaroa wat minder kleurrijk want het zonnetje verdwijnt en als we die ochtend wakker worden, regent het flink. In de middag wordt het gelukkig droog zodat we lopend naar het dorpje kunnen voor een lekkere lunch. Een uitgebreidere wandeling door de omgeving laten we schieten want het weer nodigt daar niet toe uit. In plaats daarvan gaan we terug naar de camper om alles in gereedheid te brengen voor ons volgende avontuur.

Op zondag is het zover, de dag van vertrek uit het prachtige Nieuw Zeeland. Akaroa ligt slechts zeventig kilometer van het vliegveld vandaan, dus we kunnen op ons gemak ontbijten en rustig naar Christchurch rijden. Het inleveren van de camper verloopt soepel en ruim op tijd worden we door de shuttledienst afgezet op het vliegveld. We vliegen met Virgin Australia naar Melbourne en de vorige keer dat we met deze maatschappij vlogen, hadden we een slechte ervaring met de baggage. Als we de tassen inleveren, duimen we dat we ze in Melbourne weer terugzien want in Australië hebben we niet de speling die we bij aankomst in Nieuw Zeeland wel hadden. Geen tijd dus om achter onze bagage aan te leuren.

Na vier uur vliegen komen we twee uur later aan in Melbourne. Daar moet het vliegtuig even in de file voordat we kunnen uitstappen en vervolgens moeten we lange tijd in de rij voor de douane. Als we eindelijk aan de beurt zijn wijst de vriendelijke douanebeambte ons op het logo’tje op ons paspoort dat erop duidt dat we ook elektronisch, en dus veel sneller, door de douane hadden gekund. Nou ja, nu hebben we in ieder geval een warm en persoonlijk welkom.

Door de lange wachttijd bij de douane is alle bagage al lang afgeleverd als wij aankomen bij de bagageband. Tot onze grote opluchting staan er twee backpacks. Goed gemutst wandelen we naar de aankomsthal, waar we volgens de instructies van ons hotel een gratis telefoon moeten kunnen vinden om te bellen om opgehaald te worden. Die gratis telefoon is ook na veelvuldig vragen nergens te vinden. We zijn echte Hollanders, dus we gaan niet vijf euro betalen om met onze eigen Nederlandse telefoon het hotel te bellen want dan is de transfer niet meer gratis. Uiteindelijk vinden we ons heil bij een vriendelijke mijnheer bij de informatiebalie. Een gratis telefooncel bestaat hier niet, maar we mogen zijn privé telefoon wel even gebruiken. Bij het hotel wordt gelukkig direct opgenomen en vijf minuten later rijdt er een busje voor om ons op te pikken. Er stappen ook vier Australiërs in die voor hun werk op pad zijn en we hebben een gezellig gesprek in het busje. Al snel gaat het over kangoeroes want daar komen wij als toeristen natuurlijk voor. We leggen uit dat we al voor de tweede keer in Australië zijn, maar nog nooit kangoeroes hebben gezien. Wel wallabies en koala’s, maar nog geen kangoeroes. De chauffeur luistert mee en hij roept overtuigd dat hij ons straks op de heuvel verderop een kangoeroe zal laten zien. We lachen een beetje en we turen naar buiten waar we een reclamebord of een standbeeld verwachten. De grap van de chauffeur blijkt echter helemaal geen grap want even verderop krioelt het op de heuvel van de kangoeroes. En het zijn echt geen wallabies want deze jongens zijn gigantisch groot en sommige zijn indrukwekkend met elkaar aan het knokken. Helaas schieten we het veld snel voorbij en is er geen gelegenheid om foto’s te maken, maar we hebben ze gezien! Onze reis door Australië kan eigenlijk al niet meer stuk.

Maandagochtend haal ik te voet de huurauto op en dan gaat onze korte reis door Australië echt beginnen. We zijn hier maar een paar dagen en we gaan de Great Ocean Road rijden. Dat is een prachtige route langs de zuidkust van Australië die begint in Torquay en eindigt in Warrnambool. Het begin van de route ligt ongeveer honderd kilometer ten westen van Melbourne, dus we kachelen eerst een stuk over de snelweg voordat we echt aan de Great Ocean Road beginnen. Onze auto was lekker goedkoop en hij heeft met bijna 300.000 kilometer op de teller al veel ervaring, maar het rijdt prima. We rijden tegen de forenzenstroom naar Melbourne in, dus het valt mee met de drukte. We hebben geen navigatiesysteem, dus we kijken goed om ons heen om de route te vinden. Op de bordjes lees ik een aantal keer het woord Avalon en daar is iets mee, het komt me zo bekend voor. Is het niet het Franse woord voor vliegtuig? Nee, dat is avion. Als ik het bordje voor de vijfde keer lees, valt het kwartje… Avalon is een vliegveld en onze vlucht naar Sri Lanka vertrekt vanaf Avalon Airport! Dat is mooi balen, want we hebben het einde van onze rit door Australië helemaal georganiseerd rondom Melbourne Tullamarine, dat andere vliegveld van Melbourne waar we ook zijn aangekomen. Even slaat de paniek toe want Avalon ligt op een uur rijden van Tullamarine, maar al snel herpakken we onszelf. We stoppen bij een koffietentje in het havenstadje Geelong. De enorm vriendelijke jongeman in de bediening hoort ons verhaal aan en hij leent ons direct zijn mobiel om wat dingetjes te regelen. We bellen de autoverhuur, maar zij hebben geen vestiging bij Avalon dus de auto moet echt terug naar Tullamarine. We mogen wel buiten kantooruren de auto terugbrengen als we de tank volgooien en de sleutel in de sleutelbox stoppen. Dat geeft ons genoeg lucht want dan houden we aan het eind toch nog wat vrijheid over om te kijken hoe de laatste dag loopt. We annuleren ons hotel bij Tullamarine Airport en dan is de druk wel even van de ketel. Vanavond zoeken we voor de laatste avond een hotelletje in de buurt van Avalon en we bedenken nog wel een plannetje hoe we van de autoverhuur naar dat hotelletje komen. Het is een stormachtig begin van ons korte bezoek aan Australië.

De Great Ocean Road begint in Torquay en als we daar aankomen snuiven we meteen wat oceaan en strand op. Het is hier een paradijs voor surfers en het is leuk om te kijken hoe tientallen stipjes in de branding liggen te wachten op de perfecte golf. Het is helaas flink bewolkt en de wind is krachtig, dus we blijven niet lang buiten rondlopen. We rijden rustig door naar het plaatsje Lorne waar we onze eerste overnachting hebben geboekt. Het is een prachtig appartement op een heuvel en we halen bij de supermarkt een maaltijdsalade zodat we er vanavond niet meer uit hoeven. Het was een stormachtige dag waarvan we even moeten bijkomen. We hebben een mooi voorproefje gehad, maar morgen gaan we echt beginnen aan onze tour over de Great Ocean Road.