Mulu National Park

We hebben een vroege vlucht geboekt om alles uit ons verblijf in Mulu te kunnen halen. Helaas betekent dat wel dat we vroeg op moeten staan. Om vijf uur stappen we in de taxi naar het vliegveld van Kuching. Daar vandaan maken we twee korte vluchten, eerst in een klein uurtje naar Miri en dan nog een half uurtje naar onze eindbestemming Mulu. De vlucht naar Miri vertrekt perfect op tijd en dat geeft ons in Miri de tijd om even te ontbijten voordat we in het propellervliegtuig naar Mulu stappen. Het propellervliegtuig vliegt niet zo hoog en we scheren over de boomtoppen. Het uitzicht uit het raampje is prachtig.

Midden in de groene zee zakt het vliegtuig naar beneden om te landen op het vliegveldje van Mulu. Het is niet meer dan een strook asfalt en een loods die dienst doet als aankomsthal. De bagageband is een plank waar het luchthavenpersoneel de bagage met een bolderkar naartoe komt brengen. Dat kan ook best met zo’n klein vliegtuig en alles verloopt soepel. Om elf uur lopen we al met de backpacks op onze rug het park binnen. We krijgen een mooie bungalow genaamd Begonia toegewezen. Het is een houten paalwoning in het bos met veel ruimte en keurig schoon. Dat is wel een verschil met de hut in Bako.

De lunch op het park is heel smakelijk en er is veel keuze, alweer een pluspunt. Met onze buik goed vol en helemaal geacclimatiseerd trekken we er om half drie op uit. We hebben een tour geboekt naar twee grotten, Langs Cave en de Deer Cave. Eigenlijk gaan we vooral voor het uitvliegen van de vleermuizen bij het vallen van de schemering. Dat schouwspel hebben we eerder in Cambodja gezien en dat was heel spectaculair. Het lukte destijds niet zo goed om mooie foto’s te maken, dus we hopen op een herkansing.

De tour valt een beetje tegen want de gids lijkt er totaal geen zin in te hebben, of anders weet hij dat goed te verbergen. Hij heeft een eentonige stem en vertelt heel langdradige verhaaltjes. Buiten zijn eigen verhaal lijkt er weinig kennis te bestaan. Op onze vraag of de stad Ipoh is vernoemd naar de Ipoh boom is het antwoord “zou kunnen”. Gelukkig komen we onderweg leuke beestjes en planten tegen, dus we vermaken ons prima. 

Aan het eind van het pad door de jungle lopen we tegen de immense rotswand aan waar de grotten doorheen lopen. We beginnen in Langs Cave, de kleinste van de twee. Het antwoord op de quizvraag waarom de grot zo heet is heel spannend. De man die de grot ontdekt heeft, heet … Mijnheer Lang! Binnen in de grot komen we weinig boeiends te weten, maar de weg naar buiten is prachtig als het donker in de verte overgaat in een zee van groen, verlicht door de vallende zonnestralen. De Deer Cave is de hoogste grot ter wereld. Het valt ons inmiddels op dat overal wel iets is dat het langste/grootste/hoogste/oudste/... ter wereld is. We hebben het natuurlijk niet nagemeten om te vergelijken met de Paradise Cave in Phong Nha, maar de grot is wel immens en indrukwekkend.

We laten ons begeleiden tot aan de rotspartij die tegen de lichte achtergrond het silhouet van Abraham Lincoln lijkt te vormen, of dat van ieder ander mens met een puntige neus. Vervolgens verexcuseren we ons omdat we op tijd buiten willen zijn om de vleermuizen uit te zien vliegen. We installeren ons op de houten tribune die gemaakt is om de Exodus te bewonderen. We wachten met onze camera in de aanslag... en we wachten... en we wachten... Dan komt de rest van onze groep ook aanlopen, we hadden dus best de tour af kunnen maken. Maar dan gebeurt het! Heel hoog in de lucht zien we een sliertje stipjes afsteken tegen het wit. Later volgen nog een paar sliertjes, maar het spektakel valt enorm tegen en thuis zullen we er achter komen dat de foto’s nog meer tegenvallen... Nou ja, we bewaren onze herinnering aan Cambodja maar goed. Tijdens de wandeling terug naar onze hut, merken we goed dat we in de tropen zijn. Een enorme tropische regenbui daalt op ons neer en er is geen ontsnappen mogelijk. We zijn pas op de helft als het begint te regenen, dus we lopen zeker een halfuur door de regen. We zijn erg blij met de poncho’s. Na een douche en een lekkere maaltijd gaan we op tijd slapen want het was een lange dag!

Op zaterdag slapen we eerst een beetje uit. Bij het ontbijt krijgt Manon een enorme bak droge muesli met een vingerhoedje melk. Tsja, er staat ook niet meer dan dat in de beschrijving op de kaart. Gelukkig is een tweede ontbijtje met toast en ei niet duur. Na het ontbijt maken we ons op voor de Paku Valley Loop. Dat is een ronde van acht kilometer door het bos en de folders spreken over drie tot vier en zelfs vijf tot zes uur. Dat lijkt nogal veel voor acht kilometer, maar in Bako hebben we ons al eens goed vergist, dus we hebben onze voorraad water en eten maar afgestemd op een flinke wandeling. Het is tien uur en bij het parkhoofdkwartier geven we aan dat we verwachten dat we om vier uur vanmiddag weer terug zijn. Het pad is goed onderhouden en dat is maar goed ook. De jungle is ongelooflijk dicht en het is net of er aan twee zijden van het pad een groene muur staat. We voelen ons één met de natuur. Het is heel rustig op de route en we horen om ons heen alleen de geluiden van de jungle en af en toe in de verte een motorbootje in de rivier even verderop.

De wandeling is vlak en we vreten kilometers. Voor we het weten hebben we vijf kilometer afgelegd en komen we aan bij de Paku waterval waar de wandeling zijn naam aan te danken heeft. Waterval is eigenlijk een te groot woord voor de druppels die langs de rotswand sijpelen, maar het is een prachtig plekje in het midden van het woud. De zon probeert door het dichte bladerdek heen te prikken en dat geeft een mooi schouwspel van licht en schaduwen. We nemen een half uurtje de tijd om rustig wat te eten en te drinken en om wat foto’s te maken aan de oever van de rivier. Daarna vervolgen we onze weg. Om één uur lopen we verbaasd het junglepark weer in. We zijn er al! Zo zie je maar dat je maar moeilijk kunt bouwen op de inschattingen van tijd en afstand.

Na de lunch besluiten we om een WiFi code te kopen. Voor vijf Ringgit krijgen we een papieren strookje en een waarschuwing dat het wel jungle WiFi is. We nemen de gok want we willen graag onze eerste Borneo blog online zetten. Het blijkt inderdaad jungle WiFi en het lijkt wel of het signaal door de lianen moet worden geperst. Heel langzaam, foto voor foto, en met veel geduld krijgt de blog vorm. Als we op de knop “publiceren” drukken, staat het zweet in onze handpalmen. Het zal toch niet gebeuren dat de website eruit vliegt na die uren geduld... Gelukkig lukt het! Jullie hebben ons verhaal over de aapjes kunnen lezen, dankzij een portie engelengeduld. We sluiten de dag af met wat spelletjes aan de houten tafel in de kantine en we eten weer een heerlijk avondmaal. Inmiddels raakt onze creativiteit op, dus Manon neemt weer de groentecurry en ik neem weer de nasi met kip.

De laatste dag in Mulu gaat de wekker al heel vroeg. We hebben ons ingeschreven voor de Canopy Walkway om zeven uur. Het is een kleine groep en dat is fijn. We wandelen in een half uur naar de start van de Walkway. Het is een prachtige ronde over touwbruggen door de boomtoppen. De Canopy Walkway van Mulu is, jawel, de langste ter wereld! We hebben inmiddels al een paar keer een dergelijke tocht door de boomtoppen gemaakt, maar het verveelt eigenlijk nooit. Het is prachtig om op grote hoogte tussen de kleuren en geluiden van de jungle te lopen. Het gekraak van het hout en de touwen onder je voeten zorgt voor een stukje spanning erbij en dat maakt het een prachtige belevenis.

We zijn net op tijd terug in het kamp voor het ontbijt en na het ontbijt moeten we snel onze spullen inpakken want we moeten om tien uur uitchecken. Onze tijd in Mulu zit er bijna op. We ontspannen nog wat en na de lunch brengt een lokale chauffeuse ons naar het vliegveldje. Om drie uur stijgt het propellervliegtuig weer op richting Miri waar we een nachtje tussenstop houden voordat we doorreizen naar ons volgende land Brunei. Op naar nieuwe avonturen.