Regen in het rijstveld

We hebben de drukke stad Hanoi achter ons gelaten en we zijn op weg naar de provincie Ninh Binh. Het busje waar we mee reizen zit ergens tussen een minivan en een touringcar in. De zitplaatsen zijn gemaakt voor het formaat Vietnamees, dus we moeten onze benen een beetje in de nek vouwen. Gelukkig is het een ritje van maar twee en een half uur met halverwege een tussenstop bij een soort markt waar snuisterijen voor toeristen worden verkocht. Het doet ons denken aan een tussenstop die we drie jaar geleden maakten op onze route van Hanoi naar Ha Long Bay, het is echt precies een kopie. Zeker op dit korte ritje lijkt het een beetje onzin om te stoppen en het is waarschijnlijk alleen maar gericht op het genereren van omzet voor de markt. Aan de andere kant is het ook wel lekker om na een uurtje even de benen uit te vouwen. In de bus ontmoeten we Peter en Barbara uit Wenen. De ouders van Peter komen uit Nederland, dus hij spreekt goed Nederlands. Barbara kan ons goed verstaan en wij kunnen haar Duits goed begrijpen, dus we hebben een gezellig gesprek onderweg en de reis vliegt voorbij. Barbara en Peter stappen een stop eerder uit dan wij, maar ze zijn net als wij onderweg naar Ho Chi Minh City, dus wie weet komen we elkaar nog eens tegen.

Wij stappen uit in het plaatsje Tam Coc. We rekenen erop dat we nog een stukje moeten lopen naar ons logeeradres en we wandelen op aanwijzing van de reisleider in de bus naar een restaurant tegenover de bushalte. Daar vragen we naar Tam Coc Smile Homestay en de vriendelijke dame wijst ons op een groot blauw bord met de naam van de homestay erop. Zeventig meter lopen. Dat is een mooie meevaller! In de homestay worden we van harte welkom geheten door de familie. Vader, moeder en twee kinderen. De zoon van het gezin spreekt goed Engels. Hij wijst ons onze kamer en we kunnen bij hem terecht voor alles wat we nodig hebben. Daarna mogen we bij de familie aanschuiven voor de lunch. Het is echt Vietnamees eten met rijst, noodles, groenten, kip, omelet en allerlei lekkere dipsausjes. De kip is gewoon in stukken geknipt en alle onderdelen, inclusief haar en nagels, liggen in het schaaltje. Dat is best even wennen als je thuis zelfs de witte randjes van de Albert Heijn plofkip af snijdt, maar het smaakt heerlijk!

Na de lunch gaan we er meteen op uit. We kunnen voor anderhalve euro fietsen huren van de familie. De stalen rossen rammelen een beetje en de hoogte is afgesteld op Vietnamese mensjes, maar voor een middagje fietsen is het prima. De route gaat eerst over het hoofdstraatje van het dorp en later dwars door het platteland. Het verkeer is gelukkig niet te vergelijken met de mierenhoop in Hanoi. Slechts af en toe komt er een auto of brommer langs en die laten altijd met een toetertje goed horen dat ze komen passeren. Verder bestaat het verkeer uit ossenwagens en andere fietsers.

Het wordt een heerlijk ontspannen ritje naar de Bich Dong Pagoda, een tempeltje dat prachtig verstopt ligt tussen de lotusbloemen en de groene karstbergen. Achter het sierlijke toegangspoortje wandelen we langs diverse tempelgebouwtjes door het heiligdom dat helemaal verwerkt is in de bergen. De tempeltjes en de prachtige natuur maken het geheel tot een sprookjesachtige omgeving. De weg terug naar buiten wandelen we met onze poncho’s aan want het is gestopt met dreigen en de regen komt nu hevig uit de hemel vallen. We schuilen bij het kraampje naast de fietsenstalling en kopen twee colaatjes en een Vietnamese rieten hoed van de verkoopster. Als we weer vertrekken laten we het dametje helemaal gelukkig met de twee euro omzet achter in het kraampje. De weergoden sparen ons op de terugweg en we komen droog terug bij de homestay. Wat een geluksvogels met zo’n mooie dag tussen de buien door!

In de nacht van maandag op dinsdag regent het pijpenstelen. Dat belooft niet veel goeds voor de komende dag. Het klaterende geluid op het dak is wel rustgevend dus we slapen heerlijk en in de ochtend lijkt het geluid van de regen zowaar wat minder. Schijn bedriegt helaas want bij het ontbijt komt het water weer met flinke hoeveelheden tegelijk naar beneden. Net als we ons hebben neergelegd bij een dagje binnenblijven klaart het op. We pakken onze spullen en lopen naar de overkant van de straat waar we in een bootje stappen voor een tochtje door de natuur. Het is nog voor negen uur en dat is perfect. De dagtours vanuit Hanoi zijn nog niet gearriveerd en het is dus nog heerlijk rustig op het water. Onze schipper is een dame van middelbare leeftijd met een wat ruig gezicht. Ze roeit ons met stevige tred door het landschap en dat doet ze met haar voeten! Het oogt ontspannen, maar toch is het moeilijk voor te stellen dat dit makkelijk gaat. De omgeving is werkelijk prachtig. We varen tussen groene karstbergen door. De term karst wordt gebruikt voor kalksteen dat onderhevig is aan erosie door de chemische reactie met de zuren in regenwater. Op plaatsen waar veel regenwater is, worden indrukwekkende rotsformaties en grotten uitgesleten in het gesteente. Een beroemd voorbeeld van een karstgebied is Ha Long Bay waar je met een bootje over het blauwe zeewater tussen de karstbergen doorvaart. Hier in Tam Coc zien we iets vergelijkbaars, maar dan in het binnenland. De vijftig tinten groen en de imposante rotswanden maken deze boottocht prachtig. Het avontuur wordt compleet gemaakt door drie tunnels die op natuurlijke wijze zijn uitgesleten in het gesteente. We moeten bukken om ons hoofd niet te stoten tegen de druipstenen aan het plafond van de tunnel.

Na een klein uurtje varen komen we bij het keerpunt. We zijn gewaarschuwd voor zeer opdringerige verkopers die hun koopwaar letterlijk in je bootje gooien, maar het blijft beperkt tot één dame die hard haar best doet om ons wat pinda’s en een flesje water te verkopen. En als wij niet willen, dan toch wel voor die lieve dame die de boot bestuurt? Een vriendelijk doch dringend nee leidt tot het gewenste resultaat: het dametje geeft op en we beginnen aan de terugreis. Op de terugweg komen ons vele bootjes met koopwaar tegemoet. Dat doet ons vermoeden dat de verkoopdrang straks wel heviger zal worden als de bustoeristen uit Hanoi een rondje komen varen. Als we bijna terug in de haven zijn, begint onze schipper om een fooi te vragen. Ook daar zijn we voor gewaarschuwd. Ja, ja, breng ons nou maar terug, dan krijg je een fooitje. We vermoeden dat de schipper maar weinig terugziet van het geld dat wij hebben betaald voor het boottochtje, dus we vinden het helemaal niet erg om haar wat extra te geven. Jammer dat ze erom vraagt. We strijken over ons hart en geven haar een ton Vietnamese Dongs, een kleine vier euro. Voor ons weinig, maar voor hier best een flink bedrag. We krijgen nauwelijks een vriendelijk lachje. Jammer dat men hier zo hard probeert om geld uit de toeristen te trekken. Dit hebben we nog niet eerder meegemaakt in het vriendelijke Vietnam. We laten ons humeur er natuurlijk niet door verpesten en we genieten van het geluk dat we hebben: we hebben in droog weer in volledige rust een prachtige boottocht gemaakt. Onze dag kan niet meer stuk.

Na de lunch bij ons stamrestaurantje Thuy Linh stellen we ons geluk nog een beetje extra op de proef. We huren weer fietsen en we gaan naar het Mua Cave uitkijkpunt. Van tevoren zoeken we de route uit op de kaart en we gaan niet over de grote weg rijden. Op de kaart zijn de grote wegen de gele lijntjes, dus die vermijden we en we gaan voor de dunne witte lijntjes en af en toe een stippellijntje binnendoor. Het gevolg is dat we een prachtige route rijden tussen de rijstvelden door. Helaas is er al geoogst, dus het groene is eraf en het zijn meer troebele vijvers dan groene weelde, maar het is wel een heel mooi tochtje door het platteland. We hobbelen met de Vietnamese fietsjes over de zandweggetjes en slalommen tussen de plassen door. De kortste weg is leuk en we hebben plezier. Totdat ons geluk op is. Bij een volgende splitsing nemen we weer het stippellijntje en dan branden we onze billen. De plassen worden groter en groter en op een zeker moment worden de plassen groter dan het pad. We hebben het lot teveel getart en nu moeten we op de blaren zitten. Met de fiets aan de hand ploeteren we door de plassen heen. Het begint te waaien en te regenen, maar het is nog steeds leuk toch? We kunnen er om lachen en leggen onze ploetering vast. Dan is het later weer extra leuk.

We worden gelukkig wel beloond voor de ploetertocht door de plassen. Bij de Hua Cave moeten we een trap van vijfhonderd treden beklimmen en dan is het uitzicht fantastisch. We kijken uit over de rijstvelden en over de karstbergen waar we vanmorgen tussendoor zijn gevaren. Bovenop de bergen staan mooie bouwwerkjes die het panorama compleet maken. Het ietwat druilerige weer past bij de sfeer. Het is een prachtig plaatje en een mooie beloning voor onze natte voeten. Met een voldaan gevoel dalen we de trappen weer af en bestijgen we onze fietsjes. Op de terugweg blijven we weg van de stippellijntjes en rijden we over grotendeels verharde weggetjes terug naar de homestay. Het was een mooie dag, ondanks de regen en de bruine rijstvijvers.

De laatste volle dag in Tam Coc trotseren we opnieuw de regen. We gaan op de scooter op pad. We kunnen het weer niet laten om de gele lijn te ontwijken en we zoeken de mooie weggetjes tussendoor weer op. Het voelt een beetje als een déjà vu van gisteren want het wordt weer slalommen tussen de plassen door. Af en toe is het zelfs een kwestie van benen omhoog en gas geven, de scooter trekt ons er wel door. We hebben koers gezet richting de tempels van Bai Dinh. Halverwege stoppen we voor een broodje op een bankje met uitzicht op bouwwerken van wat ooit de hoofdstad van Vietnam was: Hoa Lu. Op het bankje in het park kwam het besluit, noem het dapper noem het vluchten, maar we knijpen ertussenuit. We besluiten om niet nog twintig kilometer door te rijden naar Bai Dinh en via de kronkelweggetjes terug te gaan rijden. Een zeer wijs besluit, zo zou later blijken.

We kronkelen langs prachtige groene bossen en we snorren langs rivieren, karstbergen en rijstvelden. We slalommen tussen de plassen door en soms gaan we er dwars doorheen. Dan komen we bij iets wat op een dorpje lijkt en het begint zachtjes te regenen. We stoppen even om onze kansen af te wegen en we besluiten om een colaatje te drinken en de bui af te wachten. We lopen een willekeurig tentje binnen waar veel scooters voor de deur staan. Aan de voorkant kun je nauwelijks zien dat het een restaurant is, maar achterin treffen we een enorme overdekte veranda waar heel veel mensen zitten te eten. En, twist er maar over of toeval bestaat, daar zitten Peter en Barbara uit de bus met een bak rijst en andere lekkernijen voor hun neus. We schuiven aan en wisselen verhalen uit terwijl de regen met bakken uit de hemel komt. Dit is echt een tropische bui. Er wordt ons verteld dat dit het staartje is van een cycloon die vanaf zee de Vietnamese kust heeft belaagd en we zijn zo blij dat we niet op dertig kilometer van huis naar een tempel aan het kijken zijn. Als de ergste zondvloed voorbij is stappen we weer op de scooter. Peter en Barbara rijden achter ons aan naar Tam Coc. Zij gaan nog naar de Bich Dong Pagode die wij eerder al hebben bezocht. Wij gaan terug naar de homestay en breien een eind aan weer een mooie dag.

Aan het eind van de middag barst de hemel weer open. Het regent zo hard dat we het zelfs binnen niet droog houden. Door de kiertjes in het dak en in de muren sijpelt water onze kamer binnen en het hoofdeinde van ons bed is nat. We melden het euvel bij de man des huizes en hij lost alles op zijn Vietnamees op. De oplossing zit niet in nieuwe lakens, maar in de föhn! Er komt een dekentje om niet met de kleren op het bed te hoeven zitten en het bed wordt geduldig droog geföhnd. Wat we er ook van vinden, we durven niets meer te zeggen en gniffelen om de oplossing. Hij doet zo zijn best. Als het bed weer droog is verklaard en het meubilair een halve meter van de muur is geplaatst kunnen we veilig gaan slapen. Perfect geregeld…

Het avontuur met de föhn is het laatste wapenfeit in Tam Coc. Morgen stappen we in de trein die ons verder naar het zuiden zal brengen. De bestemming is Phong Nha en het begin van de reis wordt heel spannend. Daarover meer in ons volgende verslag.