Sigaren en natte voeten

In verband met de onrust in Nicaragua zijn we inmiddels doorgereisd naar Costa Rica. Daar vertellen we later meer over, maar om de volgorde niet te verstoren volgen eerst nog wat mooie avonturen in prachtig Nicaragua.

Vanuit León reizen we met een interlokaal minibusje naar het noorden van Nicaragua. Het duurt lang voordat het busje vol is en ze vertrekken niet voordat alle stoelen bezet zijn. We besluiten om met alle passagiers samen de laatste twee stoelen ook maar te betalen. Bijna dertig cent per persoon extra! Nou ja, we eten vanavond wel wat minder luxe...

We verblijven deze dagen in Estelí, de sigarenhoofdstad van Nicaragua. Onze eerste activiteit is dan ook een rondleiding door twee authentieke en volop bedrijvige sigarenfabrieken. Prachtig om te zien hoe de dikke sigaren met de hand worden gemaakt. Eerst zien we de verschillende fases van het fermenteren van de tabaksbladeren. In een enorm penetrante ammoniaklucht legt onze gids uit hoe tabaksbladen van dezelfde plant verschillen in smaak afhankelijk van de hoogte van het blad aan de plant. De hoogste bladeren krijgen het meeste zon en zijn het krachtigst van smaak. Als de bladeren genoeg gedroogd zijn worden ze gesorteerd en ontdaan van de nerven en dan zijn ze klaar voor het rollen van de sigaren.

Het rollen van de sigaren gebeurt in duo’s, een man en een vrouw. De man doet het grove werk. Hij propt de binnenste bladeren van de sigaar bij elkaar en stopt ze in een pers. De vrouw doet vervolgens het fijne werk en maakt van gefrommelde tabaksstaven schitterende sigaren. Er ligt een ring op de werkbank en elke sigaar past precies door de ring. Ongelofelijk hoe alle sigaren van een duo identiek zijn. Manon mag ook een sigaar maken. Het resultaat is prachtig!

De werklieden in de fabriek krijgen betaald per sigaar. De productie wordt samengebonden in een pakketje met de namen van de rollers erop. Aan het eind van de week krijg je loon afhankelijk van hoeveel sigaren je die week hebt gemaakt. 

Onze gids spreekt alleen Spaans, maar met onze lessen en zijn geduld leren we heel veel over de sigarenbusiness. De sigaren uit Nicaragua worden puros genoemd en zijn de crème-de-la-crème van de sigaren. Slechts twee procent wordt lokaal geconsumeerd, de rest is voor de export. Niet alleen de puros worden geëxporteerd, maar ook de restproducten, bijvoorbeeld de afgesneden uiteinden. Van de restproducten worden in het buitenland veel nepsigaren gemaakt. Het pulp wordt in een nieuw tabaksblad gerold en de koker met gruis wordt verkocht als een dure Cubaan. De gids vertelt een anekdote over een Amerikaanse bezoeker die zijn eigen sigaar van vijftien dollar had meegenomen. De fabrieksmedewerkers hadden gelachen en de sigaar van de Amerikaan en een puro doormidden gesneden. Vervolgens hielden ze in beide vuisten een sigaar vast en de dure sigaar van de Amerikaan liep helemaal leeg, terwijl de puro keurig intact bleef. Zo wordt er in de wereld een hoop troep verkocht. Vol indrukken verlaten we de fabriek. Een mooi begin van ons avontuur in het noorden.

Dag twee in het noorden van Nicaragua is een actieve dag. We wagen ons aan canyoning. Dat is een sport waarbij je klimmend, zwemmend en springend door een kloof of canyon trekt. Wij gaan naar Somoto Canyon in het uiterste noorden van Nicaragua, vlakbij de grens met Honduras. De reis ernaartoe is al een avontuur op zich. We gaan met de lokale chickenbus van Estelí naar Somoto. Onvoorstelbaar hoeveel mensen er in zo’n bus passen. Gelukkig stappen we in bij de beginhalte van de bus, dus we hebben zitplaatsen. Dat is fijn want de busrit duurt twee uur en twintig minuten. Op het busstation van Somoto worden we opgewacht door Henri, de langste man uit Nicaragua. De tocht start vanuit zijn huis en hij voorziet ons van leenschoenen en zwemvesten. Met een bont gezelschap van vier, uit de VS, Cambodja en Holland, beginnen we onder begeleiding van gids Joshua aan de wandeling richting Somoto Canyon. Het is nog een flinke wandeling van ruim een uur en op de lekke oude leenschoenen is dat niet comfortabel. Gelukkig zijn we wel in een mooie omgeving.

De wandeling brengt ons naar de bodem van de kloof en daar houdt het pad op. Onze spulletjes gaan in de waterdichte tas van de gids en we gaan te water! Vijf kilometer lang klimmen en klauteren we over rotsen en drijven we in ons zwemvest door stukken rivier. Tussendoor moeten we soms sprongetjes maken van één tot twee meter hoog het water in. Best spannend. De gidsen zijn echte waaghalzen en springen enkele keren van hoogtes van meer dan 15 meter! Wij houden het bij de noodzakelijke sprongetjes. De tocht door Somoto Canyon is prachtig. Hoe dieper we in de kloof doordringen, hoe hoger de wanden aan weerszijden boven ons uitstijgen. Schitterend!

Het laatste stukje van de kloof leggen we af in een roeibootje over de wat breder geworden rivier. Tot slot nog drie kilometer wandelen op de gare, en nu ook natte, leenschoenen. Terug bij Henri’s huis krijgen we een lunch van droge rijst met droge kip, maar dat mag de pret niet drukken. Het was een prachtige ervaring! Als toegift op de goede dag belanden we op de terugweg in een Expresso, een luxe touringcar die zonder stoppen van Somoto naar Estelí rijdt, dat scheelt weer een hete rit in de chickenbus!

Het avontuur in het noorden gaat een beetje als een achtbaan. Na de Somoto ervaring gaan we gezellig eten met de hele groep die mee was naar de kloof, maar daarna gaan we snel naar ons hotel om onze tassen te pakken. Morgen gaan we voor twee dagen naar het platteland om te wandelen en de wekker gaat om vier uur!