Toegift en afscheid van de USA

Na het hoogtepunt Yellowstone nadert ons USA avontuur het einde. Vanuit Thayne gaat de reis naar het zuiden via Salt Lake City naar Panguitch, Utah. We proberen de reis een beetje interessant te maken door vanuit Thayne niet de Interstate te pakken, maar de lokale snelweg. Het mag niet baten. We zien onderweg niets anders dan boerenland en we beleven dus niet veel spannends. In het hotel in Salt Lake City lijkt het er even op dat de lift nog een spannend avontuur gaat worden, maar ook daar blijft de spanning uit.

Salt Lake City is de hoofdstad van de staat Utah. Het is een redelijk grote stad en het heeft dus alles wat je nodig hebt, maar we zouden hier niet zo snel een stedentrip aan wijden. De stad is natuurlijk bekend van de sport. Op een schildering onder een viaduct zien we herinneringen aan de Olympische Winterspelen van 2002 en aan de supersnelle Olympic Oval waar zoveel wereldrecords zijn geschaatst. Wij zitten net buiten het drukke centrum in een luxe hotel van een grote keten. Een lekker relaxte tussenstop. We doen in Salt Lake City wat noodzakelijke inkopen en we eten bij een leuk restaurantje om de hoek. De volgende ochtend schuiven we aan voor een goed verzorgd ontbijtbuffet waarna we opgeladen weer vertrekken voor de volgende etappe van de reis. De bestemming is Panguitch, Utah, een klein dorpje op een half uurtje rijden van Bryce Canyon National Park, onze laatste bezienswaardigheid en dus de toegift van de mooie rondreis door het westen van Amerika.

We komen eind van de middag aan bij ons motel. Het is weer zo’n typisch Amerikaans motel met genummerde hutjes rondom een parkeerterrein. Het is wel keurig verzorgd dus we zijn hier prima op onze plek voor de komende twee nachten. We mogen gebruik maken van de wasfaciliteiten zodat we onze kleren schoon in de tas kunnen stoppen voordat we naar Azië gaan vliegen. We weten inmiddels wat een droger met je kleding kan doen, dus we hangen onze shirts aan de waslijn en dat werkt prima in de kurkdroge hitte. Panguitch is een klein dorpje met een supermarkt, een benzinepomp en drie restaurants. We eten bij het cowboy restaurant aan de overkant van ons motel. Manon vraagt naar de vegetarische opties, maar dat zijn ze hier in steakland niet zo gewend. Ze kan kiezen uit de bijgerechten op de kaart: friet en vier soorten groenten waarvan ze er maar twee hebben. Gelukkig hebben we een liter cola om het weg te spoelen. Na het eten ga ik bij de ondergaande zon een half uurtje hardlopen. Het gaat een stuk beter dan eergisteren in Thayne dus de conditie komt gelukkig snel weer terug. De avond in Panguitch krijgt kleur door de viering van vier juli, Independence Day. Vanaf de overkant van de straat kunnen we de vuurwerkshow bekijken en sommige medetoeristen hebben er zelfs klapstoeltjes voor neergezet. Happy fourth of July!

De volgende dag gaan we vroeg uit de veren voor een bezoek aan Bryce Canyon National Park. Bryce Canyon is de bovenste trede van de zogenaamde Grand Staircase, een enorme trap van over elkaar geschoven aardlagen die onderaan begint bij Grand Canyon en die via Zion omhoog loopt naar Bryce. We rijden mooi op tijd naar het park dus we zijn de grote drukte voor. Op de parkeerplaatsen bij de uitkijkpunten is meer dan genoeg plek en we kunnen rustig genieten van het wijdse uitzicht over de grote vallei. Vanaf de richel is het alsof je op de tribune staat in de bovenste ring van een groot stadion. Dit gedeelte van Bryce Canyon wordt niet voor niets het Amfitheater genoemd. We rijden naar Rainbow Point, het zuidelijkste puntje van Bryce Canyon, en onderweg stoppen we een aantal keer om het schouwspel van alle kanten te bewonderen.

De bijzondere pilaren in Bryce Canyon heten hoodoos. Ze zijn ontstaan door miljoenen jaren van elementaire krachten. De aardlaag bestaat hier uit versteend sediment van rivieren en meren. Door oxidatie van ijzer in de modder heeft het gesteente een rode kleur gekregen. De aardlaag is relatief poreus waardoor water, wind en ijs grote invloed hebben in het gebied. Omdat de laagjes sediment verschillen in hardheid, zijn de hoodoos niet egaal uitgesleten, maar heel grillig. Soms zie je hoodoos met een enorm zwaar bovengedeelte en een slank middel. Het lijkt slechts een kwestie van tijd dat deze gevaartes instorten, en dat is het ook. Je krijgt het beste beeld van het natuurfenomeen door af te dalen in het amfitheater. We lopen een ronde van ongeveer zes kilometer waarbij we vanaf de richel helemaal afdalen naar de bodem van de vallei om vervolgens een stuk verderop weer terug omhoog te klimmen. Het is een prachtige wandeling en we zijn verbaasd over de hoeveelheid groen die we hier in de dieptes nog tegenkomen. Rond twee uur komen we weer boven op de richel. De zon is inmiddels flink gaan branden en de drukte is toegenomen. Voor ons een mooie tijd om het park te verlaten en terug te rijden naar Panguitch.

Terug in ons motel beginnen we met het herorganiseren van onze backpacks en het uitzoeken van de boodschappen die we nog over hebben. We gaan straks over van een auto met grote kofferbak naar het openbaar vervoer in Azië, dus het moet allemaal wat compacter. Het lukt ons om alles weer in twee backpacks en twee rugzakken te krijgen en we belonen onszelf met weer een cowboymaaltijd aan de overkant. Deze keer ontdekt Manon de soep die gelukkig wat toevoegt aan de groente met friet.

Na het eten begint voor ons een lange avond. We kunnen vierentwintig uur van tevoren inchecken voor onze vlucht naar Vietnam en omdat we graag goede plekken willen op een vlucht van dertien uur willen we daar vroeg bij zijn. Onze vlucht gaat morgenavond om tien voor twaalf, dus we moeten tot vanavond twaalf uur wakker blijven. Het lukt. Net als we beginnen te knikkebollen tikt de klok middernacht aan. We loggen in op de site van de luchtvaartmaatschappij en … inchecken is nog niet beschikbaar. Direct valt bij ons het kwartje. Het is in Las Vegas een uur vroeger dan hier, dus we kunnen pas over een uur inchecken. Nog een uur wakker blijven lukt niet, dus we gaan slapen en zetten de wekker om één uur. Met half dichte ogen loggen we om één uur weer in. We kunnen inchecken, maar helaas, we hebben nauwelijks keuze. Al die moeite voor niets. Nou ja, we zitten in ieder geval naast elkaar.

Op vrijdagochtend maken we ons klaar voor onze laatste autorit in de Verenigde Staten. Ik ga rondom de rust van Uruguay-Frankrijk nog een stukje hardlopen en mis natuurlijk twee doelpunten. Mijn eindtijd is wel weer een stukje sneller dan de vorige keer, dus dat maakt het een beetje goed. Na het douchen stappen we in de auto en zetten we koers richting Las Vegas. Onderweg maken we een tussenstop in St. George waar we de supermarkt nog kennen van de heenweg. Daar horen we dat België voor staat tegen Brazilië. We worden steeds fanatieker supporter van onze zuiderburen. Je moet wat als je eigen team niet meedoet. Rond twee uur in de middag komen we aan in Las Vegas en het is daar ongelofelijk heet! De lucht is strak blauw en het is zesenveertig graden. Perfect weer om lekker te gaan shoppen! Nee echt, want in de winkels hebben ze airco. In de Las Vegas Outlet neem ik emotioneel afscheid van mijn trouwe stappers. Dat is echt wel een beetje bijzonder want ik heb deze schoenen ongeveer vijf jaar geleden precies op deze zelfde plek gekocht. Vandaag breng ik ze terug naar waar ze vandaan komen om ze een nieuw doel te geven. Ze worden verwerkt in rubbervloeren voor speeltuinen. Ik heb precies dezelfde schoenen weer teruggekocht. Ze lopen heerlijk, zeker nu de zool weer een centimeter dikker is.

Het is te warm om nog meer tijd buiten door te brengen, dus aan het begin van de avond besluiten we om de auto maar vast weg te brengen en naar de airco van het vliegveld te gaan. Via wat omleidingen door opengebroken wegen komen we zonder problemen en ruim op tijd aan bij het depot van de autoverhuurder. Het is daar massaproductie en we moeten de auto achter de rij andere terugbrengers zetten. De sleutel wordt gescand, we krijgen een bonnetje en alles is klaar. Gelukkig wisten we dat we hier niet lekker de tijd zouden hebben om rustig onze spulletjes te pakken, dus we hadden van tevoren alles al strak ingepakt. Binnen een paar minuten zijn we vanuit de auto in de shuttlebus die ons naar de vertrekhal van het vliegveld brengt.

Dan zit onze roadtrip door Amerika erop. We hebben drieduizend mijl gereden, ruim vier en een half duizend kilometer. De laatste dagen in de auto hebben we alle tijd gehad om alle herinneringen aan Amerika nog eens de revue te laten passeren. Het is gewoon een heel bijzonder land. Naast de indrukwekkende landschappen en prachtige natuur blijft ook het Amerikaanse volk en haar gewoontes ons bij. We blijven ons verbazen over de horeca en het eten en drinken in Amerika. Alles komt in grote hoeveelheden, je kunt je cola gratis laten bijvullen voor als je aan je eerste liter niet genoeg hebt en ze geven je liever een doos mee voor de restjes dan dat ze zien dat je je bord helemaal leeg hebt. Een kleine steak is zo groot als een tennisracket en de kleinste maat koffie is tall. Nog voordat je het hoofdgerecht half op hebt vragen ze al of je de dessertkaart wilt zien en als je nee zegt ligt binnen een minuut de rekening op tafel. "For when you are ready, no rush". De mensen zelf zijn bijzonder vriendelijk en zeer geïnteresseerd in de medemens, hoewel het continu vragen hoe het met je gaat, zonder echt op een antwoord te wachten, ook wel een beetje nep over kan komen. Alles is op zijn minst amazing of awesome en bij alles wat de Amerikanen zien, doen ze alsof ze het nog nooit eerder heb gezien. "Oh my god, look at that bird!" De Amerikaan gaat graag met de hele familie op vakantie in eigen land. In een grote auto wordt het hele gezin, gekleed in sportieve kleding of in truien met de naam van de thuisstaat, langs de bezienswaardigheden gereden. Als er gekampeerd wordt, gebeurt dat met een caravan of camper die minimaal zo groot is als ons appartement in Amsterdam. Meterslange sleurhutten worden met het grootste gemak voortgetrokken door enorme pick-up trucks en campers hebben het formaat van een flinke touringcar. Benzine kost niets, dus dat de wagens brandstof slurpen maakt niet uit. We rijden zelf in een voor Nederlandse begrippen grote auto, maar bij de benzinepomp heet de wagen “that little white car” als we vragen om twintig dollar voor pomp drie. Als toerist word je soms behandeld als een klein kind. Pas op het afstapje, hou vast aan de leuning, niet stilstaan, gevaarlijke ondergrond, denk om uw hoofd, niet te dicht bij het randje, niet rennen. Misschien is het echt nodig voor de gemiddelde Amerikaanse toerist, maar het kan ook zijn dat men zich gewoon in wil dekken tegen een mogelijke claim als het mis gaat. Kortom, een bijzonder volk in een werkelijk prachtig land. Want waar ter wereld kun je in drie weken tijd zoveel verschillende indrukwekkende landschappen zien die stuk voor stuk je mond open doen vallen van verbazing?

Tegen acht uur kunnen we terecht bij de balie van Korean Air om onze bagage in te checken. Zonder echte hoop gooien we nog een balletje op voor mooie zitplaatsen. We zitten nu bij het raam en we willen heel graag in het midden van het vliegtuig zitten, die rijen van drie met aan twee kanten gangpad, zodat we kunnen opstaan wanneer we willen en we niet wakker hoeven te worden als de buurman moet plassen. De vriendelijke dame achter de balie schudt eerst spijtig nee. Het is een volle vlucht. Dan zegt ze bijna fluisterend iets met nooduitgang. We kunnen haar bijna niet horen want ze wil waarschijnlijk niet dat de mensen in de rij naast ons horen van dit aanbod. Dat begrijpen we heel goed want we krijgen fantastische plekken bij de nooduitgang! Daar kun je je benen volledig strekken en dan kan de buurman nog ruim om ons heen lopen om naar het toilet te gaan. We springen een gaatje in de lucht. Het voelt alsof we toch nog beloond worden voor het lang opblijven om in te checken.

Klokslag middernacht komen de wielen van de Boeing 777 los van de Amerikaanse bodem. We zitten met ver uitgestrekte benen te wachten op de maaltijd. Na het eten proberen we te slapen en gaan we hopen dat de jetlag door het tijdsverschil van maarliefst veertien uur een beetje meevalt. Op naar Vietnam!