Tongariro Alpine Crossing

Het is woensdag eenendertig oktober, D-Day. De wekker gaat om zes uur en het is koud boven de dekens. We spitsen onze oren en we horen geen getik op het dak van de camper. Het is droog! Met de slaap nog in onze ogen hijsen we onszelf in de wandelkleding, veel laagjes en dikke sokken. Het ontbijt is yoghurt met fruit en cruesli, vezels, vitaminen en eiwitten. Onze tassen staan al gevuld met water en eten klaar. Als laatste binden we onze wandelschoenen onder en dan gaan we de frisse buitenlucht in en naar de bus die al bij de ingang van de camping staat te wachten.

In de bus krijgen we een foldertje waarin nog een keer alle feitjes van de Tongariro Alpine Crossing staan weergegeven. De tocht is ruim negentien kilometer lang en we zullen achthonderd meter moeten klimmen. De start ligt op elfhonderd meter hoogte, de top is negentienhonderd meter hoog en vanaf de top moeten we nog twaalfhonderd meter dalen naar de finish op zevenhonderd meter. De route gaat over een bergpas tussen twee grote bergen door, waarvan Mount Ngauruhoe de hoogste, de beroemdste en de meest opvallende is. Voor sommige mensen is deze berg, die eigenlijk een vulkaan is, beter bekend als Mount Doom uit Lord of the Rings. De andere berg die we zullen passeren is Mount Tongariro. Onderweg trekken we door een vulkanisch landschap met als herkenningspunten achtereenvolgend de vier kraters van uitbarstingen uit het verleden, de bijzonder gekleurde Emerald Lakes en het hooggelegen Blue Lake. De weersvoorspelling is goed, althans, het is de beste dag van de week. Er zal waarschijnlijk geen neerslag vallen, maar het zal wel heel koud zijn op de top. We hopen dat we daar voldoende op gekleed zijn.

Na twintig minuten komen we aan bij de start. De chauffeuse van de bus drukt ons op het hart dat we de finish moeten bereiken, want anders moet ze ons persoonlijk komen zoeken. Het voelt goed dat er iemand verantwoordelijk is voor onze veilige terugkeer.

Rond half acht beginnen we aan onze alpine tocht. We zullen zeker niet verdwalen want het pad is heel goed gemarkeerd en met ons loopt er nog een hele sliert wandelaars de bergen in. We wisten van tevoren dat deze populaire tocht drukbezocht was, dus we zijn niet teleurgesteld. Bovendien maakt het prachtige decor alles goed. Rechts van ons steekt de machtige kegelvormige Mount Doom met zijn besneeuwde top af tegen de blauwe lucht. Het is prachtig weer en in het ochtendzonnetje kunnen we zelfs een laagje kleding uittrekken, wat een geluksvogels zijn we! Het pad slingert in het begin geleidelijk omhoog en zo snoepen we bijna ongemerkt al een heel stuk van de achthonderd hoogtemeters af. 

Het eerste herkenningspunt is de afslag naar de Soda Springs. Om daadwerkelijk bij de bronnen te komen, moeten we een stuk omlopen en we besluiten om dat niet te doen. We hebben nog zo’n vijftien kilometer voor de boeg, dus een extra lusje hebben we niet echt nodig. We maken een korte stop voor een boterham en we trekken een extra laagje aan voor het volgende stuk dat in de schaduw lijkt te liggen. 

Vanaf de Soda Springs begint het pad serieus te stijgen en we moeten ons flink inspannen om de volgende anderhalve kilometer te overbruggen. Hoe hoger we komen, hoe kouder het wordt en de wind waait soms overal dwars doorheen. We zijn ongelofelijk blij met de handschoenen en de muts die we op het laatste moment nog in Taupo hebben gekocht.

Na ruim zes kilometer bereiken we een grote open vlakte. We zijn aangekomen in de South Crater. Het is een heel bijzonder idee dat je hier door de krater loopt van wat eens, heel lang geleden, een vulkaan is geweest. Om ons heen zien we niets anders dan besneeuwde toppen en de koude wind waait over de vlakte. De benen krijgen even een beetje rust want de bodem van de krater is vlak. Als we aan de andere kant weer uit de krater klimmen zien we achter ons hoe indrukwekkend de South Crater tussen de bergen ligt. We zitten vlak onder de wolkengrens want de toppen rond de krater zijn bedekt met een deken van grijze wolken.

Vanaf de South Crater begint het laatste steile stuk naar de top. De zon is verdwenen en de nevel waait over de bergruggen. Het is koud, dus we zorgen dat we in beweging blijven. We kunnen de top al zien liggen en dat motiveert! We zijn bijna boven en we voelen ons nog heel goed dus we zijn trots op onszelf.

Vanaf de top kijken we uit over een indrukwekkend landschap. We snappen heel goed dat deze omgeving als decor mocht dienen voor een film. Rechts van ons kijken we in de diepte van de Red Crater. Die krater heet zo omdat de wanden van het gapende gat roodgekleurd zijn. Links voor ons ligt in de verte het Blue Lake. Recht voor ons kronkelt het pad naar beneden tussen de groen-blauw gekleurde Emerald Lakes. Wat een onwerkelijk mooi plaatje.

We mogen ons enorm gelukkig prijzen met het weer want net als we aankomen bij de Emerald Lakes prikt de zon weer even door het wolkendek heen. Hierdoor komen de groene en blauwe kleuren nog beter tot uiting.

Na een korte pauze bij de Emerald Lakes beginnen we aan de tweede helft van de tocht. We voelen ons even een beetje bedrogen als we nog een pittig stukje moeten klimmen, we dachten dat we boven waren. Het is de beklimming van de rand van de Central Crater naar Blue Lake. De beklimming is extra pittig omdat er twintig centimeter sneeuw ligt waardoor je bij iedere stap omhoog ook weer een stukje naar beneden glijdt. Het Blue Lake is wel een mooie beloning voor de inspanning want het helderblauwe spiegelgladde meer ligt er prachtig bij.

Voorbij Blue Lake is het nog een klein stukje klimmen voordat we echt aan de afdaling gaan beginnen. We kijken nu voor ons uit op de vallei waar we naartoe wandelen. Wederom is het een adembenemend uitzicht met in de verte Lake Rotoaira en nog een stukje verder het grootste meer van Nieuw Zeeland, Lake Taupo. Het prachtige uitzicht werkt een beetje als doping en dat kunnen we best gebruiken want de kilometers beginnen te tellen. Het is nog negen kilometer en alleen nog maar dalen, maar dat betekent niet dat de inspanning voorbij is. Stiekem is dalen namelijk ook behoorlijk zwaar en de knieën krijgen het nog flink te verduren. Gelukkig is het pad zeer goed verzorgd en met het zonnetje op ons hoofd genieten we van de mooie lange afdaling.

De kilometers tellen door en de hoogtemeters nemen af. Het ruige berglandschap heeft plaatsgemaakt voor het piekige gras van het middelgebergte. Het doet een beetje denken aan de duinen van Terschelling. De benen zijn moe, maar we houden het goed vol en we kunnen weer een laagje kleding uittrekken in het zonnetje. We stellen vast dat we enorm geluk hebben gehad met het weer, maar dat we zeker trots mogen zijn op onze prestatie. We gaan ruim op tijd aankomen voor de bus van vier uur en dat betekent dat we de tocht in ongeveer acht uur hebben afgelegd. Het laatste stukje door het bos lijkt nog een eeuwigheid te duren, maar dan draaien we eindelijk de hoek om naar het parkeerterrein. De teller staat op twintig en een halve kilometer. Ietsje meer dan op het bordje stond, maar we hebben het gehaald!

De Tongariro Alpine Crossing is niet voor niets bestempeld als één van de mooiste dagwandelingen ter wereld. Wat een indrukwekkend en schitterend landschap hebben we doorkruisd. Als blijvende herinnering hebben we naast de foto’s ook een filmpje gemaakt van de wandeling. Klik hier om ons avontuur een klein beetje mee te beleven.

Wij maken ons op voor het vervolg van onze reis. Morgen rijden we richting het zuiden om langzaam voor te sorteren op de overtocht naar het Zuidereiland.