Naar het zuiden

Met de Tongariro Crossing nog in de benen maken we op donderdagochtend de camper weer gereed voor vertrek. We verlaten het hooggebergte en we gaan afzakken richting het zuiden. Onze plannen zijn vandaag niet veel meer dan het rijden richting Wellington en onderweg wat boodschappen doen. Iets ten noorden van Wellington willen we een bezoekje brengen aan de Clareville Bakery. Deze bakkerij is ons aangeraden door Nathalie en Wouter, die we in Costa Rica hebben ontmoet en we willen natuurlijk even checken of het inderdaad zo goed is als ze ons hebben beloofd.

Als de wagen na de eerste stop weer is volgeladen met boodschappen en benzine, typen we het adres van de Clareville Bakery in op de TomTom. Dat is even schrikken want de reistijd is een stuk langer dan we hadden verwacht. Verwachte aankomsttijd is half vijf vanmiddag en als onze informatie juist is, sluit de bakkerij om vier uur. Matig gepland. We besluiten om toch gewoon naar de bakkerij te rijden en een grote meevaller van deze bestemming is dat we niet over de Nieuw-Zeelandse A1 naar het zuiden rijden, maar over een prachtige weg door een groen en glooiend landschap.

Bij de bakkerij staan we inderdaad voor een gesloten deur. We gluren door de ramen naar binnen en het ziet er heel gezellig uit. Dat doet ons besluiten om gebruik te maken van ons flexibele schema en we zoeken een camping in de buurt. Onze eerste keuze is een wijnhuis die staanplaatsen voor campers heeft, maar die blijkt ook al gesloten. Het wordt een camping in het gehuchtje Carterton met een vriendelijke ontvangst, meer dan genoeg plek en een warme douche. Vooral dat laatste is heel prettig omdat Manon nog een beetje nageniet van Tongariro met wat spierpijn hier en daar.

Op vrijdagochtend rijden we terug naar de Clareville Bakery en alles is de moeite waard geweest. Nathalie en Wouter hebben eerlijk toegegeven dat de eigenaars familie van ze zijn, maar ze hebben zeker niets teveel gezegd. We nemen het ervan met een uitgebreid ontbijt en een lekker kopje koffie. Na het eten komt Mike, bakker en eigenaar, nog even een praatje maken. De bakkerij is een lekkere en gezellige stop geweest. We nemen een groot vers brood en twee cronuts mee voor onderweg en dan stappen we in de wagen voor het laatste stukje Noordereiland.

We gaan vandaag naar Wellington, de hoofdstad van Nieuw Zeeland, om het Te Papa Tongarewa Museum te bezoeken. Te Papa Tongarewa betekent vrij vertaald uit de taal van de Maori “de plek van de schatten van het land” en het museum gaat dan ook over de rijke geschiedenis van het prachtige Nieuw Zeeland. Op interactieve wijze word je meegenomen door de geschiedenis van het landschap en van de bevolking. We leren dat Nieuw Zeeland vroeger vrijwel volledig bedekt was met oerwoud, maar dat de kolonisten meer dan 80% van dit woud hebben omgevormd tot landbouwgrond en veehouderijen. De belangrijkste exportproducten van Nieuw Zeeland zijn vlees (schaap en rund), zuivel, fruit, vis en hout en om aan de grote vraag te voldoen is ruimte nodig. Gelukkig wordt veel van het overgebleven oerlandschap tegenwoordig beschermd.

Het meest indrukwekkende deel van het museum is voor mij de tentoonstelling over de rol van het Nieuw-Zeelandse leger in de Eerste Wereldoorlog. De strijd die de Nieuw-Zeelanders samen met de Australiërs hebben gevoerd tegen de Turken in Gallipolli wordt op een indrukwekkende wijze in beeld gebracht. Het verhaal wordt verteld op basis van de belevenissen van enkele personen die een rol speelden in de strijd. Een generaal, een soldaat, een hospik, een sluipschutter. Van ieder persoon is een groot wassen beeld gemaakt en die beelden zijn zo levensecht dat je de haartjes op de armen en de zweetdruppels op de voorhoofden kunt zien. Diep onder de indruk loop ik de ruimte uit voor een kopje koffie. 

Morgen nemen we vanuit Wellington de ferry naar het Zuidereiland en voor vannacht zoeken we een camping in de buurt van de stad. We rijden iets naar het noorden waar we een mooi gratis plekje met uitzicht op zee vinden. Het is een mooi plekje met een keerzijde. Er komt een stevige storm van zee waardoor de nacht behoorlijk onstuimig wordt. De windstoten doen de wagen schudden op zijn wielen en een nachtelijke stortbui zorgt voor wat extra onrust. Gelukkig hoeven we morgen niet veel te doen.

Op zaterdagochtend rijden we naar de haven van Wellington. Terwijl we wachten tot we het schip op mogen rijden, bellen we met de familie Elbers die op familieweekend is in het zonnige Delfstrahuizen. Bij ons regent en waait het nog steeds en dat is jammer want de overtocht naar het Zuidereiland kan prachtig mooi zijn. Helaas voor ons is het observatiedek gesloten en we moeten het doen met een droevige blik door de beslagen ruiten van het schip. We zien groen en blauw, maar vooral veel mist en regen.

In twee weken op het Noordereiland hebben we enorm veel moois gezien en hebben we weer een reeks prachtige belevenissen in onze blog mogen opnemen. We zijn zo dankbaar dat we dit allemaal kunnen doen en we genieten van ieder moment. Op naar nieuwe avonturen op het Zuidereiland.