Ipoh en de Cameron Highlands

Ipoh is een grote stad en duidelijk welvarend. Blokken grote statige gebouwen worden doorkruist door brede wegen en er rijden veel duurdere of in ieder geval nieuwere auto’s door de stad. Ons hotel ligt midden in het oude stadscentrum en dicht bij alles wat je in de stad een bezienswaardigheid kunt noemen. Ipoh is niet zo toeristisch en dat merk je aan alles. De mensen in het hotel weten niet goed wat ze moeten zeggen als we om leuke tips vragen en geen enkel restaurant staat op TripAdvisor, normaal gesproken onze steun en toeverlaat bij het zoeken naar een goede maaltijd. De eerste avond belanden we bij Healy Mac Irish Pub en eerlijk gezegd is dat best een fijn plekje. Lekker Schnitzeltje, een Griekse salade en een pint, met op de achtergrond klassieke popmuziek uit de jaren tachtig en negentig. The Beach Boys, Michael Jackson, Phil Collins, ze komen allemaal voorbij. Na het eten drinken we koffie bij de Starbucks in een groot winkelcentrum en dan eindigt onze eerste verkenning van Ipoh.

De twee dagen die volgen slenteren we door het oude stadscentrum waar de Britse koloniale invloeden duidelijk zichtbaar zijn in de statige gebouwen. Het pronkstuk van de oude stad is het treinstation dat ook wel de Taj Mahal van Ipoh wordt genoemd. Nou zijn we nog nooit bij de Taj Mahal geweest, maar we weten nu al dat deze bijnaam een beetje te veel eer is voor het treinstation van Ipoh. Desalniettemin is het een prachtig gebouw en het past mooi bij de andere witte gebouwen, waaronder het gemeentehuis en het gerechtsgebouw. Al lopende door de stad komen we ook tot de conclusie dat er wel degelijk veel restaurants zijn in de stad, ze zijn alleen nog niet ontdekt door de toeristen. Zo hebben we een heerlijk lunchtentje gevonden met goede koffie en eten we ‘s avonds bij een lokaal restaurant waar we onze vingers bij het eten opeten.

Ipoh heeft naast een boeiend oud stadscentrum ook een aantal tempels die het bezoeken waard zijn. Het zijn echter boeddhistische grottempels waarvan we er in Vietnam al heel veel hebben gezien en we besluiten om ons de taxiritjes naar de tempels te besparen. In plaats daarvan blijven we in het oude centrum en regelen we onze reisdagen en activiteiten voor de komende dagen. Op de laatste dag beleven we nog een prachtige lunchervaring. We zeiden al dat Ipoh niet toeristisch is, maar het Ming Court waar we nu beland zijn spant de kroon. Het is een dumpling restaurant en we worden in het Chinees naar een tafeltje gewezen. We verwachten de menukaart, maar in plaats daarvan staan er binnen een minuut drie dames met een groot dienblad in het Chinees hun waren aan te prijzen. We verstaan er natuurlijk niks van en we proberen duidelijk te maken dat het in ieder geval vegetarisch moet zijn. Uiteindelijk staan er vier schaaltjes dumplings, een bakje bruine rijst en een theepotje op onze tafel en hebben we een paar streepjes op ons formuliertje gescoord. Nog een beetje overweldigd beginnen we voorzichtig te eten. Hoewel ik geen idee heb wat ik eet, moet ik zeggen dat het heerlijk is! De stroom met serveersters met nieuwe bakjes houdt aan, maar die houden we vriendelijk af. We rekenen af en na tien minuten staan we slechts twee euro lichter weer buiten. Een mooie stormachtige ervaring. Het laatste avondmaal in Ipoh nuttigen we weer bij de Irish Pub. Een mooi afscheid van een interessante, mooie en rustige stad. Morgen nemen we de bus naar de Cameron Highlands.

De busrit naar Tanah Rata in de Cameron Highlands duurt een goede twee uur. De buschauffeur heeft enorm de gang erin over de kronkelige bergweggetjes. Gelukkig zitten we voorin en is er veel ander verkeer, waardoor de chauffeur niet helemaal los kan gaan, maar we komen evengoed behoorlijk geschud aan bij de busterminal. We zijn nog te vroeg om in te checken in ons appartement dus we strijken even neer bij de Starbucks. Ja, je leest het goed, de Starbucks. Waarschijnlijk ben je net zo verbaasd als wij, want waar wij verwacht hadden in de afgelegen hooglanden in een gehuchtje terecht te komen, zijn we beland in een gigantische toeristenfabriek. Enorme appartementencomplexen bepalen de horizon en de hoofdstraat van het dorp is een mierenhoop van auto’s en mensen. Ons appartement zit in een gebouw dat ongeveer een jaar geleden is opgeleverd en het is er kaal, kil en smerig. De eigenaar krijgen we niet te zien want zijn schoonmaker heeft de deur open gelaten en de sleutel op tafel gelegd. Verder lijkt de schoonmaker overigens weinig gedaan te hebben. Een beetje verbouwereerd ploffen we neer op de keiharde bank. Gelukkig is het maar voor drie nachtjes. We zetten ons eroverheen en we gaan er gewoon twee mooie dagen van maken.

De eerste dag in de Cameron Highlands hebben we een dagtour geboekt waarin we ongeveer alle bezienswaardigheden in de omgeving in één dag te zien krijgen. We hebben geluk want we hebben een super tour geboekt. De gids is echt begaan met de omgeving, hij weet enorm veel en hij heeft echt humor, dus niet alleen ingestudeerde gidsengrapjes. In de auto komen we tot de ontdekking waarom het hier momenteel zo verschrikkelijk druk is. Het is internationaal vakantietijd, maar daar komt bij dat gisteren een nationale feestdag was, waardoor veel lokale mensen een lang weekend op pad gaan. De sliert auto’s die door de hooglanden slingert is overweldigend. Gelukkig weten onze gidsen de route zo te plannen dat we nauwelijks in de file staan. Bijkomend voordeel is dat we in jeeps rijden die heel makkelijk over moeilijk begaanbare paadjes rijden. Daardoor vermijden we de meutes toeristen met gewone auto’s en krijgen we op bijna verlaten plekjes uitleg over de omgeving en gelegenheid om mooie foto’s te maken. De eerste stop is op een mooi plekje op een heuvel middenin de theevelden. Het is een prachtige dag, dus de blauwe lucht geeft een prachtig beeld met de glooiende groene theevelden.

De Maleisische thee is van een kwaliteit die blend genoemd wordt. Dat klinkt nog best chic, maar het betekent eigenlijk gewoon dat ze de botte bijl door de struiken halen en alle soorten blaadjes bij elkaar gooien. Dat is wel echt wat anders dan handgeplukte kwaliteitsthee waar de kleine blaadjes worden gescheiden van de grote blaadjes en waar de binnenste blaadjes van een knop een vermogen waard zijn. Er is ook geen reden om moeilijk te doen want er is voldoende vraag naar deze vorm van thee. Het gaat hier dus om de kwantiteit en minder om de kwaliteit. De gids laat ons eerst ruiken aan de theeblaadjes en pas als we zeggen dat we niks ruiken is hij tevreden. De smaak en de aroma komen namelijk pas bij het verwerken van de blaadjes. Overal ter wereld wordt thee gemaakt van dezelfde plant, de Camellia Sinensis. Pas bij de verwerking wordt door verschillende fermentatie- en droogtechnieken het onderscheid gemaakt. Groene thee is dus van dezelfde plant als zwarte thee en rooibos is helemaal geen thee want dat is een ander plantje. Over het verwerkingsproces leren we nog meer op de BOH Theefabriek. BOH staat voor Best Of Highlands en is de grootste producent van zwarte thee in Maleisië. In de fabriek krijgen we te zien hoe de thee verwerkt wordt en we leren iets over de geschiedenis van het bedrijf dat in 1929 is opgericht door de Britse zakenman J.A. Russel. Ik ben momenteel het boek “Heren van de Thee” van Hella Haase aan het lezen (dank aan Huub voor de tip!). Dat gaat over Nederlandse kolonisten met theeondernemingen in Indonesië en dat geeft een leuke extra dimensie aan het bezoek aan deze onderneming in de Britse kolonie die Maleisië in die tijd was. Aan het eind van het toertje door de fabriek sluiten we aan in de rij om een kopje thee te kopen. Het uitzicht bij de kop thee is fantastisch.

In de Cameron Highlands draait alles om de thee. Als we de theevelden en de fabriek hebben gezien, hebben we de kern dus eigenlijk wel gehad. Het lijstje van onze excursie is echter nog niet leeg want we bezoeken nog het Mossy Forest op Mount Brinchang, een vlindertuin, de lokale markt, een aardbeienboerderij, een historisch museumpje en een boeddhistische tempel. Het Mossy Forest is zeker wel de moeite waard. In het hoogste gedeelte van de Cameron Highlands bevindt zich een stukje nevelwoud met een uitzonderlijke biodiversiteit. Het gebied is nog niet zo lang geleden ontdekt en onze gids vertelt hoe het bos binnen een paar jaar bijna vernietigd werd door de grote hordes toeristen die zonder enig respect het woud betraden en vervuilden. Samen met een aantal anderen heeft onze gids hard gestreden om het gebied tot nationaal park te maken. Zes maanden geleden is die status verleend. Nu kan er dus met steun van de overheid goed gereguleerd worden en zal het woud weer zijn natuurlijke gang kunnen gaan. We wandelen over een aangelegd wandelpad dat er voor zorgt dat je niet door de kwetsbare mossen banjert, maar toch een mooi zicht krijgt op de omgeving. Het pad leidt naar een uitkijkpunt waar we schitterend uitzicht hebben over de groene zee van de Cameron Highlands.

De vlindertuin en de aardbeienboerderij zijn ook nog leuke stopjes. De vlinders poseren prachtig voor onze foto’s en bij de aardbeien krijgen we leuke uitleg van de gids over de kweekmethode. Door vocht en insecten lukte het in eerste instantie helemaal niet om aardbeien te kweken in dit gebied. Uiteindelijk is het gelukt met een Hollandse methode. De plantjes worden in zakken geplant, een meter van de grond, met in de zakken, naast aarde, ook andere voedingsstoffen als kokos. Doordat de plantjes nu geen contact meer hebben met de vochtige grond vol insecten kunnen de plantjes nu prachtige rode aardbeien leveren zonder gebruik van pesticiden en insecticiden. Het bijzondere is dat deze methode in Nederland mislukt was, maar in combinatie met het klimaat in de Highlands werkt het dus prima. Natuurlijk kunnen we ook hier even proeven en we smullen van aardbeienijs en een aardbeienmilkshake.

De laatste bezienswaardigheden van de tour zijn puur tijdvulling en een stuk minder interessant. Gelukkig hebben onze gidsen een slimme route uitgezocht zodat we steeds precies in tegenovergestelde richting van de file rijden. Zo komen we keurig volgens plan om vijf uur terug in het dorp waar we een leuk restaurantje vinden. Het was een mooie volle dag.

De tweede dag in de hooglanden gaan we zelf op pad. We hebben op internet wat verhalen gelezen over de wandelroutes die hier in de omgeving zijn aangelegd en we kiezen voor route 10. We moeten eerst drie kilometer langs een asfaltweg lopen, maar daarna gaan we de natuur in. Het pad is best heftig, bij vlagen super steil, en soms is het echt even klauteren. De beloning is dat we de grote massa toeristen volledig ontlopen. Slechts af en toe komen we andere wandelaars tegen en we zijn volledig in de natuur. Het pad is goed te onderscheiden en soms zijn er zelfs markeringen die aangeven dat we nog steeds op route 10 zitten. Het klimmen en klauteren levert ons als beloning een prachtig uitzicht over de Cameron Highlands. Daarna dalen we via de betonnen voet van een grote elektriciteitsmast weer af richting het dorp. De totale wandeling is acht kilometer lang en dat is mooi genoeg met zo veel klimactiviteit in de route. We nemen een lekker koud drankje op een terras en we kijken terug op weer een mooie dag.

Morgen gaan we met de bus en de boot naar het regenwoud. Dan is het weer gedaan met de aangename temperaturen en wordt het weer zweten. De Cameron Highlands waren prachtig, maar veel massaler dan we hadden verwacht. Het appartement was ronduit slecht, dus we zijn blij dat we deze kille verblijfplaats mogen verruilen voor een hopelijk wat warmer onderkomen, letterlijk en figuurlijk.