De punt van de laars

De dag waarop we het tropisch paradijs gaan verlaten, is aangebroken. We schudden het zand uit onze kleren en we trekken verder Calabrië in. De bestemming ligt in de punt van de laars en dat is best een flinke rit naar het zuiden. Gelukkig zijn de kindjes in topvorm waardoor we gemakkelijk bijna twee uur rijden tot we stoppen bij een Conad supermarkt. De Conad heeft van ons inmiddels de titel van favoriete Italiaanse supermarktketen gekregen. Dat hebben ze te danken aan het aanbod van babyvoeding, de heerlijk zachte volkoren wraps van Santa Maria die nergens anders te krijgen zijn en door meestal een hele fijne versafdeling voor groente, fruit, vleeswaren en brood. Dit filiaal ligt een beetje afgelegen en is duidelijk niet het vlaggenschip van de Conad, maar we slagen toch weer goed voor onze bevoorrading. We eten een broodje, een wrap en een fles op het parkeerterrein en dan kan de reis weer verder naar Tropea.

Tropea staat bekend als één van de mooiste dorpen van Italië en als we aankomen zien we direct dat dat zeker niet voor niets is. Alleen al de ligging van het dorp is spectaculair. Tropea is gebouwd op de kliffen langs de wisselend azuurblauwe en smaragdgroene zee en de gebouwen lijken versmolten met de rotsen. Onze camping ligt direct onder de klif en we kijken dus uit op de steile wand die bestaat uit rotsen en huizen. Direct tegenover het dorp, aan de andere kant van onze camping, prijkt het heiligdom van Santa Maria dell'Isola op een hoge rots. Het kerkje steekt prachtig af tegen de blauwe lucht.

Na het inchecken hebben we nog een stukje middag over en dus verzamelen we wat spulletjes om nog even te gaan kijken bij de kerk op de rots. Morgen gaan we een trap van honderdtien treden beklimmen naar het historische centrum van Tropea en vandaag kan Evi mooi vast oefenen op de bijna zeventig treden naar de top van de rots. De zon schijnt en het is ruim vijfentwintig graden, dus de klim is voor niemand van het gezin een makkie. Des te stoerder hoe Evi de grote treden bedwingt. Alle inspanning blijkt de moeite meer dan waard want bovenop de berg is het uitzicht in de namiddagzon naar alle kanten prachtig. Een prachtige kustlijn, het stadje Tropea op de kliffen tegenover ons en het kerkje zelf. We gaan ook nog even binnen in het kerkje kijken en Evi weet al goed dat je daar stil moet zijn want de domino gaat straks praten.

Als we weer zijn afgedaald, loopt de dag echt op zijn eind. We bereiden het avondmaal en werken de rituelen af die horen bij het naar bed gaan. Tandjes poetsen, ook die twee van Tijs, boekje lezen en slaaptrusten zeggen. Het lijkt een kleinigheidje, maar het is in feite een avondvullend programma. Dat komt ook omdat het nog niet klaar is als de kindjes in het mandje liggen want dan moet de afwas nog gedaan worden en willen we vaak allebei nog even douchen als de camping daar een beetje op is ingericht. Deze avond hebben we wel een primeur want nadat alles is afgerond, is het nog steeds aangenaam genoeg om buiten te zitten. Met een dik vest aan, dat wel, maar ik zit toch mooi even buiten.

Op dinsdag maken we de klim naar de historische binnenstad van Tropea. Als er nog zorgen zouden zijn of Evi de trap wel aan zou kunnen, verdwijnen die als sneeuw voor de zon. Druk kletsend stapt ze stoer de meer dan honderd treden op, naast mama met Tijs op haar heup. Papa heeft het zwaarder en hobbelt achteraan met de buggy, de rugtas en zichzelf. 

Tropea is werkelijk prachtig en heeft de titel "het mooiste dorp van Italië" (2021) dubbel en dwars verdiend. Het heeft alles wat je zoekt in een mooi dorp. Aan de zeezijde is het uitzicht spectaculair met als pronkstuk de kerk van Santa Maria dell'Isola op de berg. Binnen in het stadje treffen we om elke hoek prachtige straatjes met grote oude deuren en uithangbordjes van gezellige restaurantjes. Het leuke is dat het dorpje ook duidelijk gewoon bewoond en geleefd wordt en het dus niet een soort openluchtmuseum voor toeristen is. In de mooie straatjes zitten naast de winkeltjes en restaurantjes ook gewoon de huisarts, de notaris en de apotheek. Af en toe moeten we een portiekje in duiken omdat een lokale bewoner met de auto door de steegjes naar zijn werk gaat. Fiat en Mini zijn hier de meest voorkomende automerken, iets anders past niet. 

Winkeltjes met snuisterijtjes voor toeristen en gelateria's zijn er natuurlijk ook en we maken er een heerlijk dagje van. We gaan zelfs uit lunchen, maar dat loopt niet helemaal zoals gewenst. We hebben Evi een pizza beloofd, maar Ristorante Pizzeria Il Convivio heeft vanmiddag geen pizza's. De gastheer is enorm vriendelijk en maakt een heerlijke pasta met tomatensaus, maar Evi trekt een lang gezicht want ze wil pizza. Zelfs de berg parmezaanse kaas helpt niet en het blijft bij twee stukjes penne. Jammer, want de gerechten die we voor ons krijgen zijn werkelijk heerlijk. We proberen er nog van te genieten, maar als de kindjes niet blij zijn, is dat best moeilijk. We staan binnen het uur weer buiten en zijn naar omstandigheden heerlijk uit eten geweest. We maken nog een rondje door het prachtige dorpje en sluiten af met een heerlijk ijsje voordat we de trap weer afdalen naar de camping.

De reis naar het puntje van de laars is alleen al door Tropea de moeite waard geweest. Het mooie weer helpt natuurlijk mee, maar het is op zich ook een prachtige bestemming. Morgen gaan we op ons gemak weer verder door de laars. Bij nader inzien gaan we niet verder naar beneden want het dorpje Gerace dat we nog wilden bezoeken, blijkt met de camper echt onmogelijk te bereiken. We beseffen ons dat we dan nu op zijn verst van huis zijn. Volgens Google is het nu ruim 2200 kilometer en bijna vierentwintig uur rijden naar Vleuten. Gelukkig mogen we daar nog heel lang over doen.

Wat een redelijk overzichtelijke reisdag had moeten worden, wordt een waar avontuur dat begint zodra we de poort van de camping uit rijden. Dezelfde weg terug gaat niet, want dat was eenrichtingsverkeer. Google en TomTom sturen ons inderdaad de andere kant op, maar het duurt niet lang of we zien een bordje verboden voor campers. Dus achteruit, keren en terug. We slaan een keertje rechtsaf, nemen nog een paar haarspelden in de eerste versnelling en volgen de weg een tijdje. We hebben het gevoel dat we hoger komen en dat is precies de bedoeling. We komen van zeeniveau en moeten naar de top van de hoge kliffen om weer op grote wegen te komen.

Helaas duurt dit gevoel ook niet lang. Google zegt rechtdoor, maar het rode bord met de witte horizontale balk is internationaal en betekent ook in Italië dat we hier niet verder mogen. Gedwongen gaan we linksaf en Manon heeft al snel door dat we weer flink op weg zijn terug naar de camping... We zijn terug bij af en de enige mogelijkheid is nog maar een keer dezelfde weg en misschien dat bordje verboden voor campers maar negeren? We hobbelen de berg weer op en tot ons genoegen rijdt er voor ons een Duitse camper die nog groter is dan wij en die dezelfde gok gaat nemen. Achter elkaar tuffen we het straatje in. Ik houd voor de zekerheid maar flink afstand en we zien al snel dat dat een goed idee is. Er duikt een tunneltje voor ons op met een groot rond bord ernaast met een maximale doorrijhoogte van 1,90m. Nou weten we inmiddels dat we een beetje marge hebben ten opzichte van de 3,20m die op onze binnenspiegel staat, maar dit gaan we echt niet redden. De Duitser met de halve touringcar voor ons lijkt het inschattingsvermogen van een Frankfurter worstje te hebben, want hij gaat het gewoon proberen! Ik zit al in zijn achteruit terwijl we kleine Italiaanse Fiatjes horen toeteren en we zien dat de Duitser ook tot de conclusie komt dat het nicht passt.

Ik steek de camper achteruit een inhammetje in en we maken rechtsomkeert, weer op zoek naar een andere uitweg. De navigator heeft als truc bedacht om op Google een adresje net aan de andere kant van het stadje als bestemming in te voeren en dat leidt ons weer een ander weggetje in. We hobbelen weer naar boven en we komen warempel een stuk hoger dan bij de vorige poging. We draaien en zwenken, maar dan lijkt het noodlot opnieuw toe te slaan. Weer zo'n ellendig tunneltje, nu met een bord 2,80m ernaast. Dat gaat dus weer niet passen. 

Maar wacht eens even, dit tunneltje is een boog en onze wiskundige breinen berekenen direct dat deze tunnel in het midden veel hoger is dan aan beide zijkanten waar waarschijnlijk de maximale doorrijhoogte op bepaald is. We kijken met timmermansogen naar het mooie stenen boogje en we denken dat het kan. We zullen alleen wel een beetje Italiaans rijgedrag moeten vertonen want we moeten dwars door het midden. Als de stroom tegenliggers een beetje uitdunt, wagen we de gok. We zetten de camper recht op de middenstreep en rustig rijden we onder de boog door. Even aan de canti per favore, familie Horst moet erdoor. En het lukt! We komen zonder scheuren aan de andere kant. Opgelucht halen we adem als we aan de andere kant ook nog bordjes autostrada aantreffen, we lijken ontsnapt.

Google en TomTom geven nu allebei dezelfde richting aan, dus dat geeft vertrouwen voor de rest van de rit. Toch hebben we onze portie avontuur nog niet helemaal gehad. Terwijl we onze weg naar het noordoosten blijven volgen, bekruipt ons langzaam een ongemakkelijk gevoel. Hier op de wreef van de laars rijden drie wegen vrijwel parallel van elkaar langs de kust. Het meest landinwaarts loopt de autostrada, waar we pas later op zullen kunnen. Daarnaast loopt de provinciale weg SS18 die we ook op de heenweg volgden en die prima begaanbaar was. Daar weer naast, over het randje van de kliffen loopt de SS522, een dun kronkelend lijntje op de kaart. Zojuist zijn we door Google het groene bord, dat wijst naar de autostrada, voorbij gestuurd en als we om ons heen kijken, zien we niets dat we herkennen van de heenreis. Het wegdek wordt slechter, de doorgangen smaller en als we het bebouwde-kom-bord van Pizzo passeren, weten we hoe laat het is. We zijn op het dunne kronkelende lijntje van de SS522 beland. Lang leve Google. Ik grijp het stuur nog wat steviger vast en met een file Italianen in mijn spiegel hobbelen we door. We hadden beter moeten weten want als de muren bijna letterlijk aan beide zijden tegen de spiegels schuren, naderen we het bordje Zona Trafico Limitato. Dat betekent zoveel als: hier mag niemand in, behalve lokale bewoners met een Fiat 500. Wij hebben ook een Fiat, maar wel één van zeven en een halve meter lang, dus dat wordt keren. Een paar meter terug heb ik een inrit van een klein winkeltje gezien, dus ik zet de camper in zijn achteruit en denk me in hoe de Italianen in de auto's achter me zitten te foeteren op deze domme toeristen. In mijn spiegel wordt schoorvoetend ruimte gemaakt en voorzichtig draai ik het inritje in. Als we zover gedraaid zijn dat we onze achtervolgers in de ogen kunnen kijken, steken we verontschuldigend onze hand op. Ze lijken er ook wel weer begrip voor te hebben.

We rijden voor de zoveelste keer vandaag terug naar waar we vandaan kwamen. De weg is smal en we bedenken waarom we in hemelsnaam niet eerder doorhadden dat we hier met zo'n grote wagen niets te zoeken hebben. We komen nu gelukkig wel zonder problemen op een punt waar we weer goed kunnen zien hoe het zit met de drie parallel lopende wegen. Nog een paar kilometer en dan zitten we op de SS18 in de juiste richting. Het gaat dus goed komen, maar niet voordat we nog een finale te verwerken krijgen. Tijs heeft deze hele achtbaan in zijn autostoeltje achteruit gereden en dat is hem niet in de koude kleren gaan zitten. We horen een maar al te herkenbaar gorgelend geluidje en we weten dat we snel nog even moeten stoppen om Tijs een set schone kleren aan te trekken en een autostoeltje uit te lepelen. Evi kruipt stevig tegen het raam aan want haar lieve broertje aan de andere kant naast haar is nu even niet zo aaibaar. Bleh.

Met een droge set kleren en weer bijgevuld met vers voedsel vervolgen we onze route die verder probleemloos verloopt. We steken het smalste stukje van het Italiaanse vasteland over van de wreef naar de zool van de laars. In Catanzaro hebben we een mooi winkelcentrum gevonden en we hebben ondanks de vertraging toch nog een hele middag om lekker te winkelen. De dag eindigt op een verlaten camping in een verlaten bos in een verlaten omgeving. Lekker rustig, dat wel. We blijven twee nachtjes en doen de was die goed droogt in de zon en de zeewind. Evi heeft de speeltuin voor zichzelf en heeft haar beroep als bouwvakker weer opgepakt. Als de was droog is en de camper weer vol gegieterd, pakken we onze spullen weer om de oostkust van Calabrië te gaan verkennen.

We hebben een camperplaats gevonden nabij La Castella, een dorp in de gemeente Isola di Capo Rizzuto. In het havenplaatsje staat de prachtige burcht met de originele naam Castello di La Castella. Het is een klein uurtje rijden, dus we hebben genoeg tijd om nog dezelfde dag de burcht te bezichtigen. Aangekomen op wederom een vrijwel verlaten camperplaats, laden we de broodtrommels vol en wandelen we met twee buggy's de anderhalve kilometer naar het kasteel. Het zonnetje schijnt en het is lekker warm, maar dat geldt niet voor de sfeer in het dorp. We zien dat er in andere tijden waarschijnlijk veel gezelligheid huist achter de gesloten deuren en luiken, maar het is niet het juiste seizoen of het juiste tijdstip. De straten zijn verlaten en we komen vrijwel niemand tegen. Dat maakt wel dat we ook in alle rust het kasteel kunnen bezoeken en Evi maakt zich klaar voor een zoektocht naar Anna en Elsa (van de Disneyfilm Frozen). We hebben een keertje voor de grap laten vallen dat Anna en Elsa in het kasteel wonen en dat blijft natuurlijk hardnekkig hangen. Het kasteel is open, dus we moeten straks echt een verhaal gaan bedenken waarom Anna en Elsa er niet zijn. 

Het interieur van het kasteel is niet geschikt voor de buggy's. Evi kan zelf lopen, maar het is geen doen om Tijs op een arm mee te slepen. Manon zet met Tijs koers naar het terras en ik ga met Evi het kasteel binnen. Evi is het gelukkig snel met me eens dat het kasteel veel te oud is om in te wonen, dus Anna en Elsa zullen wel gewoon in een huis wonen. Die druk is eraf en we verkennen het kasteel. Althans, het gedeelte dat toegankelijk is, want grote delen zijn afgesloten wegens restauratie. De open delen hebben we wel voor onszelf want er zijn nauwelijks andere toeristen. We slingeren door de oude gangen, over een wenteltrap en langs de kantelen. Het is een mooi kasteel en voor Evi een hele nieuwe ervaring die ze met veel plezier beleeft.

Als ons gezinnetje weer herenigd is op het terras met een ijsje, realiseren we ons dat de dag nog maar jong is. Het kasteel en het dorpje hebben we wel gezien, dus we hebben eigenlijk weinig reden om hier nog te blijven en dat doet ons besluiten om na het ijsje rechtstreeks naar de camper te lopen en de boel weer op te breken. Met handen en voeten leg ik aan de Italiaanse campingbaas uit dat we toch niet blijven overnachten en de beste man laat ons vriendelijk weten dat we hem niets verschuldigd zijn. Grazie!

Het is een uur rijden naar ons volgende kampeeradres en dat gehele uur zijn we trots op onze flexibiliteit. We zijn namelijk enorme planners en dat we nu ad hoc zomaar besluiten om nog een stuk te rijden, is voor ons een hele prestatie. De trots maakt helaas plaats voor spijt als we rond half zes aankomen bij het gesloten hek van de camping. Een briefje op het hek vertelt ons dat de opening op 26 april zal zijn. Dit is een goede les dat de waarheid op een briefje op de deur geschreven wordt en niet op de website of bij de openingstijden op Google, waar wel degelijk stond dat de camping open zou zijn. 

We herpakken ons en binnen een paar minuten schakelen we weer over van de spijt naar de trots op onze flexibliteit. We zetten de camper op een parkeerplaats, maken een avondmaal van wraps met lekkere dingetjes en we trekken de telefoons om te zoeken naar een alternatieve bestemming. We vinden het eerstvolgende fatsoenlijke alternatief in Calopezzati, op nog eens ruim drie kwartier rijden. De rit gaat gelukkig soepel en de kindjes doen het fantastisch waardoor we in goede stemming om zeven uur aankomen bij Camping Riva del Mare (Kust). 

Even maken we ons zorgen want het terrein is, op één andere camper na, leeg en er zit alleen een wat forse Italiaan op een strandstoel voor een gesloten slagboom. De zorg blijkt echter totaal onnodig. De forse Italiaan heet Giovanni, spreekt geen woord Engels, maar weet heel goed hoe Google Translate werkt. Via de telefoon maken we elkaar duidelijk dat we graag willen overnachten en vijf minuten later komt de campingbaas Bruno het terrein oprijden om ons van harte welkom te heten. Bruno is wat overdreven vriendelijk, maar hij blijkt een fantastisch gastheer. We vertellen over ons avontuur met het gesloten hek en hij vertelt ons dat er een Italiaanse wijsheid bestaat die stelt dat als iets niet loopt zoals gepland, het alternatief waarschijnlijk voorbestemd is om beter te zijn. Ja, natuurlijk.. Denken we eerst, maar niets blijkt minder waar. We blijven twee heerlijke dagen met prachtig weer op de camping aan het strand. Het zeewater is nog ijskoud, maar we hebben gezwommen! De wijsheid van Bruno wordt waarheid en we gaan zien of dit avontuur ons nou meer of minder flexibel gaat maken. In ieder geval zijn we lekker opgeladen voor het vervolg van onze reis naar prachtig Puglia.