Rivier en meer

Bedankt voor al jullie leuke reacties. Wat geweldig dat jullie zo met ons mee leven.

Op zaterdagochtend laten we camping Bled achter ons en trekken we de prachtige natuur van Slovenië in. Ons doel van vandaag is om wat mooie plekjes aan te doen voordat we gaan overnachten in de buurt van Kranjska Gora. Het dorp Kransjka Gora ligt strategisch handig voor de volgende etappe want daar begint de Vršič pas. De Vršič pas, met het hoogste punt op 1611 meter hoogte, is een route met vijftig haarspeldbochten en onderweg vele prachtige uitzichtpunten. Volgens Google heb je ongeveer vijftig minuten nodig om van Kransjka Gora aan de noordzijde van de pas naar Trenta aan de zuidzijde te komen. Met een grote camper en de nodige tussenstops gaat dat natuurlijk veel langer duren en dus hebben we bedacht om daar morgen lekker veel tijd voor te nemen.

Aan de noordkant van de Vršič pas rijden we na de boodschappen eerst naar het Zelenci natuurreservaat. Dit is een ritje van een klein uurtje vanaf Camping Bled en de route is prachtig. We doorkruisen een prachtig groen heuvelland en komen door mooie goed onderhouden dorpjes. Op het laatste stuk zitten we lang achter een grote touringcar en even vrezen we voor een toeristeninvasie op onze bestemming, maar gelukkig slaat de bus nog ruim voor onze bestemming af naar een andere toeristentrekker. Wij parkeren op het parkeerterrein van Gostilna Zelenci (Gostilna betekent café). De parkeerplaatsen zijn eigenlijk voor personenauto's, maar met de kont van de camper een flink eind in de berm past het prima. 

Vanaf de parkeerplaats is het ongeveer tien minuten wandelen naar het hart van het Zelenci natuurreservaat. Daarmee is het geen spectaculaire excursie, maar wel lekker toegankelijk met twee kleine kinderen. Evi wandelt vrolijk met ons mee over het bospad en na tien minuten komen we aan bij het meertje waar het allemaal om draait. Het meertje vormt de bron van de Sava Dolinka, de belangrijkste bronrivier van de Sava, die met een lengte van 221 km de langste rivier in Slovenië is. De naam Zelenci verwijst naar de groene kleur van het water want zelen betekent groen in het Sloveens. De groene kleur geeft het meertje iets magisch en dat beeld wordt extra gevoed door het kraakheldere water en de bubbelende bodem van het meertje. Die bubbels ontstaan doordat het meertje van onderaf wordt gevoed door de ondergrondse rivier Nadiža waarvan het ijskoude water door de modderige bodem naar boven komt. Het is een prachtige belevenis en de touringcar was zeker geen voorbode want het is heerlijk rustig langs het meertje. We spotten de bubbels en de forellen in het kraakheldere water en dan wandelen we weer terug door het bos. We sluiten af met een bakkie bij de Gostilna terwijl Evi de speeltuin nog even uitspeelt en dan stappen we weer in de camper voor het vervolg.

Volgens ons plan zou de dag er na het Zelenci natuurreservaat opzitten en zouden we nu naar een camping gaan. Het is echter pas vroeg in de middag en het weer nodigt uit om nog veel meer mooie plekken te bezoeken. We zoeken even goed uit wat we precies willen zien op de etappe over de Vršič pas en we denken dat het kan! En dus stelt Evi de tomtom in op haar telefoon en vertrekken we voor nog wat meer Sloveens natuurschoon.

We rijden terug naar Kranjska Gora en daar slaan we rechtsaf. De eerste stop is nog voor we een haarspeldbocht hebben gezien. Aan de voet van de pas ligt namelijk het ijskoude Jasna meer. Het parkeerterrein lijkt niet echt berekend op campers, maar we zien wel ruimte dus we manoeuvreren voorzichtig tussen de betonblokken naar de slagboom. Helaas blijft die stug gesloten als we op de knop voor een ticket drukken. Het is zeker niet vol en zelfs als er auto’s vertrekken gaat de poort niet voor ons open. Misschien een camera die registreert dat we te groot zijn. Dus achteruit tussen de betonblokken en noodgedwongen verder. We rijden stapvoets en zien het natuurschoon rechts aan ons voorbij schuiven. Bijna geven we het op als we links van de weg een inham zien waar we wel een parkeeractie kunnen wagen. Een schot in de roos want we stappen uit bij de schitterende rivier Pišnica die langs het Jasna meer stroomt. Tijs gaat in de heupdrager en we wandelen langs, door en over de rivier. Het water is schitterend blauw tegen de witte stenen waar de rivier overheen buldert en de bergen op de achtergrond maken het een plaatje voor op de kaft van een adventure magazine.

Het is drie uur als we de pas dan echt oprijden. Het weer is nog steeds schitterend en iedereen heeft nog volop plezier dus we prijzen onze keuze om de dag te verlengen. De rit over de pas telt vijftig haarspeldbochten die allemaal genummerd zijn. We hebben gelezen dat de weg ook geschikt is voor grote voertuigen en dat blijkt in de eerste bochten inderdaad het geval. In de haarspelden is de weg extra ruim en geschikt voor onze grote draaicirkel. We beproeven soms zeker ook de eerste versnelling, maar het gaat soepel. Bij bocht acht zetten we de camper op een parkeerterreintje voor een historische bijzonderheid. De geschiedenis van Slovenië is best een turbulente geschiedenis. Zo werd in dit gebied hevig gevochten tijden de eerste wereldoorlog. De Russische kapel die we hier bezoeken is daar een herinnering aan. In de eerste wereldoorlog werden duizenden Russen tot krijgsgevangen gemaakt en omdat ze niet genoeg ruimte hadden om al die Russen op te sluiten, lieten ze de gevangenen als werkstraf de weg tussen Kranjska Gora en Bovec aanleggen. Tijdens deze werkzaamheden heeft een lawine honderden Russen en een aantal Oostenrijkse opzichters het leven gekost. Deze kapel werd gebouwd ter nagedachtenis van de slachtoffers. Voor Evi is dit nog wat te ingewikkeld en houden we het bij een wandeling naar een kapel. Het is een mooie plek in het bos en er hangt een serene rust. We gaan zelfs een beetje fluisteren als we leuke foto's bedenken, maar we sluiten af met een vrolijke selfie.

We vervolgen onze weg en tellen de bochten richting de top. Het is een schitterende tocht en om elke hoek schuilt weer een prachtig uitzicht. De diesel tuft omhoog en we benutten de gelegenheden die er zijn om even te stoppen. De Vršič pas wordt de mooiste autoroute van Slovenië genoemd en ik denk dat het de mooiste route is tot ver buiten Slovenië. Fantastisch. Bocht vierentwintig is de laatste bocht voor de top en in verschillende verhalen hebben we gelezen dat je daar maar beter een plekje kunt zoeken omdat het op de top afgeladen vol zal zijn. We stappen dus even uit bij een berghut om te kijken wat we al kunnen zien. Manon wandelt een stukje naar boven, maar het uitzicht is nog niet spectaculair. Wel kan ze een mooi plaatje schieten van het parkeerterrein waar ik met de kindjes in de camper wacht. We vallen wel op tussen de kleinere autootjes.

Het is niet echt een optie om met zijn allen naar de top te gaan lopen, dus we stappen weer in en nemen de gok om naar de top te rijden. Daar aangekomen blijken de verhalen afkomstig uit het hoogseizoen want er staan maar een paar auto's op de top. Ruimte zat om de wagen neer te zetten en rustig rond te snuffelen. Er staat een klein souvenirwinkeltje en daarachter strekt een fantastisch vergezicht over de Soča vallei zich uit. Wat nog beter is, is dat er sneeuw ligt op de top! Het is maar een verdwaalde pluk die al hard aan het smelten is, maar het levert wel mooie sneeuwpret op. Wat een plezier!

Vanaf de top tellen we de bochten vanaf vierentwintig weer verder. De remmen piepen en ik doe mijn best om ze niet te heet te laten worden. Ondertussen probeer ik mee te kijken naar het uitzicht dat volledig anders is dan tijdens de beklimming, maar ook aan deze kant weer spectaculair is. We draaien en zwieren en tellen tot vijftig. Die laatste bocht schijnt later aangelegd te zijn om het geheel op te laten tellen tot een mooi getal. Maakt niet uit, het is een prachtige rit geweest. Het is half vijf en we rijden nu over veel minder inspannende wegen door het prachtige groene dal. De camping is nog maar een klein stukje rijden en dat wordt ook wel tijd. Maar dan zien we in onze ooghoek ineens een prachtig bruggetje over de groenblauwe Soča rivier en er is naast de twee geparkeerde auto's precies genoeg ruimte om de camper neer te zetten. We gooien het stuur om en nog één keer stoppen we voor een blik op het natuurschoon. De houten wiebelbrug is best spannend, maar niet voor Evi, die lijkt geen angst te kennen en vliegt voor ons uit over de brug. We houden ons hart vast, maar Evi oogt zelfverzekerd en houdt de touwen goed vast. Het is wederom een plekje met plaatjes voor ansichtkaarten in alle richtingen. Aan de ene kant het prachtige kerkje van Trenta en aan de andere kant de houten brug over de kolkende Soča. Het loopt richting vijf uur, maar dit was de stop weer meer dan waard.

Nu moeten we echt door naar de camping en gelukkig is dat maar vijf minuten verderop. De zon staat laag en iedereen wordt moe dus we zuchten van verlichting als we het terrein van de camping opdraaien. Het is er rustig... Heel rustig. We rijden nog een stukje verder en het is zelfs uitgestorven. En dan vertelt een briefje ons wat er aan de hand is. De camping is nog gesloten. Even zinkt de moed ons in de schoenen, maar al snel herpakken we ons met onze flexibele instelling. In het reisplan hebben we even verder stroomafwaarts nog een camping staan en dat is maar twintig minuten rijden. We kijken snel op google en we zien reviews van enkele dagen geleden dus dat stemt hoopvol. Voor hopelijk de laatste keer vandaag trekken we op.

Het is bijna zes uur als we aankomen bij Kamp Soča. De gastvrouw is vriendelijk en we mogen gaan staan waar we willen. We rollen naar een grasveld direct tegenover een leuke speeltuin en er hangt een gezellige sfeer op de camping. We moeten even denken aan onze Italiaanse vriend Bruno die ons de wijsheid heeft bijgebracht dat het voorbestemd is om beter te zijn als het niet loopt zoals gepland. Het is hier werkelijk prachtig en wat begint met "one, maybe two nights" wordt een verblijf van drie nachten pal aan de Soča rivier.

De eerste dag aan de Soča rivier beginnen de dames met een verkenning van de omgeving. Evi en Manon dalen het paadje achter de camping af naar de rivier en spelen met de witte steentjes in het turquoise water. De rest van de dag brengen we voor het grootste deel door bij de camper en in de speeltuin aan de overkant. Evi ontmoet een Nederlands meisje dat net zo oud is als zij en samen hebben ze het grootste plezier. Tijs test zijn wiebelbeentjes achter de loopwagen en zo hebben we een heerlijke zondag.

Op maandag trekken we de avonturenschoenen aan. Vlakbij de camping heeft de Soča rivier de indrukwekkende Velika Korita Soče uitgesleten, dat is vrij vertaald de Grote Soča Kloof. Er loopt een wandelpad langs de kloof en ik besluit om die wandeling van ongeveer drie kilometer samen met Evi te gaan ondernemen. Best spannend want zover heeft ze nog nooit gewandeld en zeker niet over rotsachtig terrein. Dat laatste maakt het natuurlijk wel heel avontuurlijk en avonturen-Evi vindt juist het klimmen over stenen natuurlijk fantastisch. Met een rugtas vol proviand en de sportschoenen aan, gaan we op pad. 

De wandeling gaat eerst over de touwbrug naar de overkant van de rivier en over een stukje asfaltweg. Daarna wordt het lekker avontuurlijk want we duiken het bos in. Het wordt klimmen en klauteren over smalle rotspaadjes en het wordt ook serieus spannend. Tenminste, voor papa, want Evi lijkt nog geen angst te kennen voor de diepe afgrond waar we soms vlak langs wandelen. Ik leg haar goed uit dat het echt gevaarlijk is als het zo hoog is en dat lijkt het goede effect te hebben. Zonder dat ze bang wordt, stapt ze voorzichtig door over het smalle pad, soms met een handje, soms helemaal alleen. Het is een prachtige wandeling en diep onder ons kolkt de rivier indrukwekkend door de rotsen. Het wordt echt een beetje spannend als een Duits gezin in volledige wandeluitrusting dat ons eerder inhaalde ons tegemoet komt lopen. We vragen of alles in orde is en ze geven aan dat het verderop te gevaarlijk is, zeker voor de kinderen. Ik kijk nog even om het hoekje, maar dat risico nemen we natuurlijk niet. We leggen Evi uit dat het pad kapot is en dan begint een klimtocht op handen en voeten recht omhoog naar een hogergelegen pad. Het Duitse gezin gaat ons voor en Evi volgt dapper. Niet veel later klauteren we uit de berm een pad op en staan we weer op veilige ondergrond. Volgens mijn navigatie zijn we nu precies op het pad van de terugweg beland en dus is dit een mooi punt om de neuzen weer richting camping te draaien. Na een verdiend snoepje zetten we de pas er weer in en ook de terugweg verloopt geweldig. Er zijn nog twee motivatiesnoepjes nodig en dan komen we met bijna drie kilometer wandelen in de benen terug op de camping. Wat een avontuur en wat een kanjer is grote Evi.

De laatste dag aan de Soča slaat het weer om in regen. Tussen de buien door spelen we in de speeltuin en bereiden we ons voor op het vertrek. De volgende etappe gaat ons naar Oostenrijk brengen.