Prachtig Puglia

Dankzij de verrassing van twee dagen terug zijn we op een heerlijk plekje terechtgekomen en bovendien zijn we al een stuk noordelijker dan we oorspronkelijk gepland hadden. Dat maakt de afstand naar de hoogtepunten van Puglia ineens veel makkelijker bereikbaar en we rijden dan ook in één keer naar het hart van Puglia. Puglia ligt in het uiterste zuidoosten van Italië en bevat de hak van de laars. Heel typisch voor deze regio zijn de zogenaamde trullo. Dat is meervoud van trulli en een trulli is een bouwwerk met een bijzonder kegelvormig puntdak. De onbetwiste hoofdstad van trulliland is Alberobello en daar gaat de reis naartoe.

We parkeren de camper op een camperplaats vlakbij de historische binnenstad van Alberobello. De camperplaats ligt echt op een geweldige locatie want met een paar minuten lopen staan we midden tussen de trullo. Alberobello is UNESCO werelderfgoed en het is heel bijzonder om door de stad van witte huisjes met kegelvormige daken te wandelen. De stad bestaat uit twee delen, een authentiek gedeelte waar de trullo sinds jaar en dag daadwerkelijk bewoond worden, en een toeristisch gedeelte dat is bijgebouwd om de toeristen te vermaken. We gaan eerst het authentieke gedeelte bekijken. Het ziet er inderdaad bewoond uit en we verwonderen ons over de manier waarop de mensen wonen. We hebben een beetje pech dat een zeer fotogeniek straatje wordt ontsierd door een graafmachine en werklieden die werken aan de riolering, maar daar heeft Evi dan weer het grootste plezier mee. In een doodlopend straatje zit een oude Italiaan voor zijn trulli huisje amandelen te sorteren. We vragen vriendelijk of we een foto van zijn huisje mogen maken en dat wordt met een knikje toegestaan. Als dank kopen we een zakje gesuikerde amandelen van hem. Wat ontzettend authentiek... Totdat vijf minuten later een kudde Amerikanen achter een luidruchtige gids met vlaggetje het straatje in komt denderen. De amandelman zet een grijns op en poseert met zijn vrouw en alle Amerikanen voor het huisje terwijl hij vele zakjes amandelen slijt. Toch niet zo authentiek dus.

We sluiten de dag tussen de puntdakjes af met een ijsje en een zoektocht naar een afhaalpizza. Het ijsje slaagt, de zoektocht niet. Helaas zijn restaurants pas laat open en het restaurant vlakbij de camperplaats doet niet aan take-away pizza's. We dineren dus met de voorraad uit de camper. De nacht verloopt rustig en we zijn tevreden over de camperplaats. Wat een prima dag. 

Het vervolg van de reis wordt wat ingewikkeld gemaakt door het weer. Er is een koufront uit het noorden gekomen en dat zorgt voor flink lagere temperaturen in Zuid-Europa. Bovendien geeft het, deze dagen vooral in de zuidelijke provincies van Italië, veel neerslag. Er is eigenlijk geen ontsnappen aan en iedere bestemming die op ons lijstje staat heeft het zelfde weerbeeld. Regen en matige temperaturen. Het is vandaag nog droog en dus kiezen we ervoor om eerst Ostuni, de witte stad, te bezoeken. Ostuni ligt op slechts drie kwartier rijden en dus moeten we daar voor de buien nog wel aan kunnen komen.

En zo geschiedde. Goede research van Manon leidt ons naar een parkeerplaats op een steenworp afstand van het mooie centrum van de witte stad Ostuni. Je moet wel flink kunnen werpen, want hoewel de afstand klein is, moeten we een stevig portie hoogtemeters overwinnen. Evi is vandaag stoer en gaat lopen naar boven. Wat we daar aantreffen is wederom ontzettend bijzonder. De hele stad is wit geschilderd en het wegennet is een wirwar van steegjes, trappetjes en doorsteekjes. Manon navigeert ons door het doolhof alsof ze al twintig jaar in het stadje woont en we komen langs de prachtigste Instragram locaties. De fotoplek met de blauw geschilderde deur en de roestige fiets is een beetje kitcherig, maar verder is ieder hoekje om een garantie voor weer een mooi beeld. 

De kers op de taart van het bezoek aan Ostuni had een echte pizza voor Evi moeten worden. Helaas blijken openingstijden in het laagseizoen nogal variabel en is de pizzeria die we hebben uitgezocht, gesloten. Wat onderzoek op Google leidt ons naar een zeer goed gewaardeerd restaurantje in een steegje. Het is open en we worden vriendelijk ontvangen door de gastvrouw en het valt ons meteen op dat we alleen zijn in het kleine etablissement. Het is wel heel persoonlijk en we weten inmiddels dat we er andere etenstijden op na houden dan de gemiddelde Italiaan, dus we zoeken er verder niets achter. We vragen voor de zekerheid of ze pizza heeft en het antwoord luidt gelukkig ja. Het lijkt helemaal goed te komen als we op de kaart een flinke lijst pizza's aantreffen inclusief de specialiteit van het huis. Het gaat mis als de gastvrouw direct na onze bestelling de keuken in loopt en we om het hoekje zien hoe ze de diepvries opentrekt. Het is weliswaar alleen de bodem die uit de vriezer komt, maar het verse beleg kan niets meer goedmaken. Het liedje van André van Duin wordt ineens angstvallig realistisch. De onderkant is van karton en dat hebben wij dus heel goed in de gaten. Met lange tanden proberen we niets aan Evi te laten merken, maar ook zij geniet er duidelijk niet van. Als ze na een paar happen zegt dat ze genoeg heeft, dringen we niet aan. We vragen snel om de rekening en pakken de spulletjes bij elkaar. De vriendelijke gastvrouw kijkt wat beteuterd naar de volle borden, maar ze zegt er niets van. Wij vinden het vooral sneu voor Evi. Weer geen lekkere pizza.

De diepvriespizza wordt weggespoeld met een heerlijk ijsje en dan gaan we terug naar de camper. Het weer was in de ochtend goed, maar het begint nu te betrekken. Als we buiten de stad nog even stoppen voor een afstandsfoto van de stad, vallen de eerste druppels uit de hemel. De eerste van velen die nog zullen volgen.

We rijden in de regen naar onze volgende bestemming en zo wordt het een lange dag. Iets te lang voor de kindjes helaas. Vooral Evi wordt het laatste deel van de reis erg verdrietig en er is niets dat helpt. Ze gaat wel mee inchecken, maar in de receptie blijven de tranen komen. Als de beheerder van de camping aanbiedt om Evi mee te laten rijden op zijn golfkarretje naar de plek, zegt ze nee, want alles is nee. Later als we op onze plek staan en het karretje allang weg is, komen de tranen weer terug als ze beseft dat ze wel had willen meerijden. We koken een snelle maaltijd onder de half uitgeschoven luifel in de regen en dan snel lekker naar bed voor een nieuwe start.

We staan in de buurt van Gallipoli, ver in het hakje van de laars, op een grote camping met een speeltuin en een zwembad. Het was de bedoeling om hier een paar dagen lekker van de zon te genieten, maar die vlieger gaat niet op. Het regent, het waait, het zwembad is gesloten en we zijn omsingeld door Duitse campers. Al met al een treurige bedoening. We hebben één ochtend geluk met een mooi zonnetje tussen de regenwolken door en snel maken we veel plezier in de grote speeltuin. Als het daarna weer betrekt en gaat regenen, besluiten we dat ons verblijf hier niet langer gaat duren dan twee nachten.

Op het allerlaatste moment krijgt het verblijf op de camping bij Gallipoli toch nog een fantastische afsluiter. Evi is met mama gaan douchen en wie komt er aanrijden als ze uit het gebouwtje komen? De prins op het witte paard, of eigenlijk de terreinbeheerder op het golfkarretje. Manon trekt de stoute schoenen aan en vraagt gewoon of ze een lift mogen. De Italiaan kan de mooie blonde dames niet weerstaan en ze mogen meerijden. Met een glimlach van oor tot oor komt Evi naast haar koetsier aan bij de camper. De terreinbeheerder is de held van de dag.

Op donderdag 18 april verlaten we de camping. Voordat we de hak van de laars verlaten, brengen we nog een bezoekje aan het stadje Gallipoli. Vanaf de camping was dat niet te doen want het is te ver lopen en de pendeldienst van de camping heeft geen kinderstoeltjes om onze kleintjes veilig te vervoeren. Dus rijden we met de camper naar een parkeerplaats aan de rand van het stadje. Die is gratis in het laagseizoen en ligt op wandelafstand van het centrum. De weg van de parkeerplaats naar het historische centrum loopt bovendien als aangename verrassing door een hele mooie winkelstraat en zo wordt het dagje Gallipoli onverwacht erg leuk. 

Gallipoli ligt op een schiereilandje in de Ionische zee en het historische centrum ligt op de punt daarvan, achter een haventje en het Castello di Gallipoli. Het is een gezellig mierenhoopje van toeristen die door souvenirwinkeltjes snuffelen. We doen vrolijk mee en scoren een mooi schilderwerkje en een keramieken vaas. Heel opvallend is een sprookjesachtig winkeltje dat helemaal gericht is op kerstmis. Evi gaat nieuwsgierig even op bezoek bij de slapende elf achterin het winkeltje. De dag had compleet kunnen zijn, ware het niet dat we bij de lunch weer geconfronteerd worden met de onvoorspelbaarheid van het laagseizoen. Opnieuw treffen we een gesloten pizzeria en moeten we uitwijken naar een broodjeszaak. Het ijsje maakt alles weer goed.

Vanuit Gallipoli gaat de reis weer naar het noorden. Dat kan ook bijna niet anders, maar het weer speelt wel een beetje mee in onze keuze voor het tempo dat we inzetten. We zouden nog dagen in Puglia kunnen blijven hangen, maar de weersvoorspellingen zijn gewoon waardeloos de komende tijd. We kunnen één regendag overbruggen met een dagje winkelcentrum, maar de meesten van ons hebben daar op een gegeven moment wel genoeg van. En dus besluiten we om na het winkelcentrum nog één hoogtepunt van Puglia aan te doen alvorens we andere regionen gaan opzoeken. We rijden naar Castel del Monte in de buurt van Andria. We hebben flink gewinkeld, dus we komen laat aan op het parkeerterrein. De beheerders zijn al hekken aan het wegzetten en zijn duidelijk aan het afsluiten. Desalniettemin worden we vriendelijk welkom geheten en krijgen we een plekje in de hoek met elektriciteit waar we een prima nacht kunnen doorbrengen.

De volgende ochtend maken Evi en ik ons klaar voor ons bezoek aan het Castel del Monte. We pakken onze rugtas, camera (Evi heeft haar eigen camera van opa en oma mee) en wat te eten voor onderweg. Als we helemaal klaar zijn, geven we mama en Tijs een knuffel en gaan we samen kaartjes kopen voor de bus die ons naar het kasteel gaat brengen. Het is nu al een fantastisch avontuur. Het is ongeveer half tien en dat betekent dat we er vroeg bij zijn want het kasteel gaat om tien uur open. Even hopen we de drukte voor te zijn, maar het tegendeel is waar. De eerste touringcar is al aangekomen en er staat een meute Fransen met dezelfde bestemming als wij. We stellen ons strategisch op en met ons ticket in de hand wachten we gespannen op de eerste bus. Eerst nog een personenauto, nog een touringcar, en dan is ie daar! De strategische opstelling heeft geholpen want we kunnen als eerste aan boord en Evi heeft een zitplaatsje. Dat is erg fijn want de bus wordt helemaal volgepropt met Fransen die ook nog onderweg de Franse versie van het potje met vet gaan staan zingen. Het is heel indrukwekkend voor Evi en met gespannen oogjes kijkt ze door het raam naar buiten. Ik hou haar schouder vast en probeer boven het Franse gezang uit met haar te praten. Ze vindt het wel geweldig leuk allemaal en gelukkig duurt het ritje niet lang. Als één van de laatsten stappen we rustig uit de bus en dan kan het avontuur verder gaan naar het kasteel.

Castel del Monte is een bijzonder en ingenieus gebouwd kasteel. Voor wiskundigen is het kasteel een ware snoepwinkel met het getal acht als centraal thema. Alles aan het kasteel is achthoekig. Het kasteel vormt een volmaakte achthoek, een octogoon. Rond de achthoekige binnenplaats liggen twee verdiepingen met elk acht identieke zalen. De muren zijn acht voet dik en tachtig voet hoog. Behalve het getal acht, heeft het kasteel nog veel meer bijzonderheden, waaronder wenteltrappen die "verkeerd om" lopen en ingenieuze spelingen met licht en zon. Het gebouw diende namelijk ook als zonnewijzer. Het zonlicht vult ieder uur één van de acht zalen op de eerste verdieping. Verder is het gewoon een prachtig gebouw en een schitterende belevenis voor ons samen. We banjeren een paar keer door de zestien zalen en omhoog en omlaag over de wenteltrappen en na een klein uurtje gaan we weer door de grote toegangspoort naar buiten. Op de trap eten we een broodje en kletsen we nog wat na. Dan nog een paar foto's van de buitenkant en dan naar de grande finale: nog een keer met de bus! Op de terugweg naar beneden zijn we vrijwel alleen in de bus en dat is toch een stuk fijner dan ingeklemd tussen een leger Fransen.

We komen boordevol indrukken en verhalen terug bij Tijs en mama. Tijs en mama hebben een redelijke ochtend gehad, maar die werd wel regelmatig verstoord door kinderen op schoolreisje die uit de bus heel nodig moesten en om het hoekje bij de camperplaats een mooi plekje vonden. Reden genoeg voor ons om snel aanstalten te gaan maken om te vertrekken. We vullen het water bij en doen nog even de afwas en dan gaat de reis door naar het noorden. 

Castel del Monte was onze laatste belevenis in prachtig Puglia en we rijden in noordelijke richting langs de Adriatische kust. We hebben plannen gesmeed en knopen doorgehakt en de conclusie is dat we Italië voorlopig gaan verlaten. Het weer ziet er voorlopig niet best uit en dan wordt zelfs Italië minder leuk, dus we zetten koers naar Slovenië. Daar hebben we ook prachtige verwachtingen van, maar daar hebben we niet op voorhand gerekend op mooi weer. Door dat gedeelte nu eerst te gaan beleven, kunnen we later in de reis weer terugkeren naar Italië en dan de kans op een zonnig einde zo groot mogelijk maken. Deze conclusie betekent wel dat we met zevenmijlslaarzen de Adriatische kust voorbij gaan schieten en dat we vooral functionele tussenstops maken. Natuurlijk proberen we onderweg wel nog een paar mooie plekken aan te doen en beleven we heerlijke campermomentjes. Zo parkeren we de camper voor een nachtje aan het strand, waar het ondanks storm en regen prachtig is, en we blijven twee nachtjes op een camping aan een prachtig meertje dat ook dienst doet als visvijver. 

Daarna gaat het in twee grote etappes via een parkeerterrein van een voetbalvereniging tussen San Marino en Bologna naar een camperplaats net voorbij Venetië. Daar beleven we de Italiaanse bevrijdingsdag waardoor de camping volledig vol loopt en er een gezellige feestelijke sfeer hangt. Het is vaak slecht weer, maar hier en daar pakken we toch ook nog wat zon en blauwe lucht mee. De volgende etappe leidt ons naar Slovenië. Voor nu zeggen we "ciao Italia", maar ook "arrivederci" want we komen terug!