Onze wegen leiden langs Rome

Het monotone geluid van de ruitenwisser overstemt bijna het geronk van de dieselmotor. We zijn op zoek naar de zon en turen op de autostrada door de slagregen heen naar de groene borden met Rome erop. De prachtige oude hoofdstad van Italië met al haar historische rijkdommen zullen we deze reis rechts inhalen en dus links laten liggen want we zien ons niet echt met twee kleine kindjes het Colosseum en het Vaticaan doorkruisen. In de buurt van Rome hebben we een aantal kampeeropties gevonden en na bijna tweehonderdvijftig kilometer verlaten we de snelweg. Optie één is een gratis camperplaats bij Campo di Mare. Dat klinkt best tropisch, maar niets is minder waar. De camperplaats blijkt een wat duister modderig terrein vlakbij een gesloten pretpark. Er staat één camper die er al langer lijkt te staan dan het vervallen pretpark aan de overkant. Het voelt als de set van een slechte Amerikaanse horrorfilm en we hebben al snel gezien dat dit avontuurlijke plekje geen fijne plaats is voor ons gezinnetje. We rijden snel door naar optie nummer twee en daar hebben we meer geluk. Na enig zoeken staan we voor de poort van een mooie nieuw aangelegde camperplaats met georganiseerde ruime plekken en goed verzorgd sanitair. De uitbater bromt een beetje net als zijn hondje en hij spreekt ook net zoveel Engels als het hondje. Zoveel woorden hebben we niet nodig, dus even later staan we op een mooie plaats met stroom. Het regent nog steeds, weer voor een spelletje in de camper. Als we uit het raampje kijken, zien we ook hier nog geen handvol andere campers, maar het voelt een stuk comfortabeler dan het modderterrein van net.

Zachtjes tikt de regen op het camperdak. Geluiden van we moeten door. De volgende ochtend regent het nog steeds en we trekken snel de stroomkabel naar binnen om te vertrekken. Snel betekent tegenwoordig, met twee kinderen, iets heel anders dan vroeger. Het goede nieuws is dat ze allebei lekker doorslapen tot half acht, maar dan moet er nog heel wat gebeuren. Het loopt tegen half tien als we de camper in beweging brengen. De brommende Italiaan met zijn hondje heeft goed geslapen want hij laat me vriendelijk binnen in zijn kantoortje zodat ik niet helemaal nat regen. Ik reken af en ik krijg een schouderklopje en een buon viaggio mee. Wat kun je je toch vergissen in een mens.

Het programma van vandaag is weer eenvoudig: rijden en proberen de regen af te schudden. Na een goede anderhalf uur rijden, stoppen we bij toeval bij een mooi winkelcentrum in Aprilia waar we lekker kunnen shoppen. Tegen ieders verwachting in, loopt niet Manon maar ikzelf met een paar nieuwe stappers naar buiten. De wagen wordt volgeladen met boodschappen en dan gaat de reis weer verder naar het zuiden. Rondom Rome liggen enkele aardige bezienswaardigheden, maar gezien het weer rijden we maar weer gewoon de autostrada op. De bestemming is Sperlonga en daar zou het weer de komende dagen mooi moeten zijn.

En mooi weer wordt het! Als we aankomen op de plaats van bestemming is het al droog en de wolken breken langzaam open. De camping draagt de creatieve naam Agrimare, een combinatie van een boerderij en de zee. We krijgen een ruime plaats tussen de olijfbomen toegewezen. Dat is een deel van het stukje agri. Mare is de zee die op tien minuten lopen van de camping begint en de zee is leuk verwerkt in de camping met allerlei attributen die tussen de olijfboompjes hangen. Evi noemt de boeien cocons en dat is helemaal niet gek gedacht. Het personeel van de camping is buitengewoon vriendelijk en doet er alles aan om het ons naar de zin te maken. De toiletten en douches zijn eenvoudig, maar brandschoon. Genoeg ingrediënten voor een verblijf van paar dagen. We spelen en voetballen op de camping en we maken plezier. 

De dagen die volgen, wordt het weer elke dag beter. Op de eerste volle dag gaan we een kijkje nemen bij het strand. Het is een klein stukje lopen en op Google hebben we een aantal strandtenten gezien. De lido's, dat is Italiaans voor strandtent, zijn echter nog in winterslaap. Hekken zijn dicht en de wat vervallen bouwwerken geven dan een wat troosteloos beeld. Helemaal aan het eind van het straatje zien we een veelbelovende beachclub, maar de enige mensen die we tegenkomen zijn bouwvakkers. Zondag gaan ze open, wordt ons verteld. Zondag is het pasen en het paasweekend is voor veel campings, restaurants en dus ook lido's het startsein van het seizoen. Voor nu moeten we het dus even zonder koffie doen en we wandelen wat over het strand en de nabijgelegen pier.

Op de tweede dag maken we de stevige wandeling naar het dorp Sperlonga. Voor het eerst missen we onze fietsen want er ligt een prachtig fietspad tussen de camping en het dorp. Gelukkig zijn we zeer sportief en draaien we onze hand niet om voor een wandeling van drie kwartier met twee buggy's. We passeren een aantal speeltuintjes en we weten dus al dat de terugweg nog wat langer dan drie kwartier zal duren. 

Eenmaal in het dorp gaan we eerst op zoek naar babyvoeding. De bodem van de Nederlandse voorraad is in zicht en Tijs is nog niet toe aan pizza en pasta. Het supermarktaanbod is beperkt en in de lokale buurtsuper vinden we niets dat op de vertrouwde Nutrilon lijkt. Bij de pharmacia om de hoek wordt één vreemde gekreukelde doos vanachter de balie vandaan getoverd en we bedanken vriendelijk. Deze zoektocht kunnen we beter staken. Bij onze vertrouwde Conad supermarkten hebben we regelmatig blauwe bussen gezien, dus dat komt vast goed.

Sperlonga is een prachtig plaatsje aan zee. Helaas wordt het oude centrum van ons gescheiden door een lange steile trap die we echt niet met de buggy's gaan bedwingen. We blijven op de begane grond en bezoeken de Torre Truglia en het haventje. In het haventje lopen we bij toeval een piepklein uitstekend restaurantje binnen. We zijn eigenlijk wat vroeg voor de lunch, maar we mogen al op het terras gaan zitten voor de fles van Tijs en een drankje voor onszelf. Niet veel later wordt de lunch geserveerd en oh wat is dat lekker. Ik heb een ravioli gevuld met zeevruchten en ik eet mijn vingers erbij op. Bella Italia.

Het weer is nu echt goed geworden met temperaturen boven twintig graden en veel zon. We komen tot rust op de camping en voelen ons goed. Tijs gaat voor het eerst in het campingbad en we spelen veel buiten. Op zondag, eerste paasdag, maken we nog een rondje strandtenten. Tijdens de wandeling ernaartoe schrikken we plotseling van een hard schrapend geluid. Een dikke Porsche Panamera schuurt zijn onderstel aan een pittig drempeltje. De dikke grijze Italiaan in de wagen lijkt het niet te deren en hij kijkt stoer vooruit. De Porsche was niet de laatste dure auto die ons passeert want er gaat een hele stoet chique volk naar het eind van de strandweg. De club is inderdaad open vandaag en het is zien en gezien worden. Dure auto's en een heleboel Italianen in super chique kleding maken dat we ons op een soort Oscaruitreiking wanen. Wij sloffen er in onze korte broek en op slippers voorbij en grinniken wat. Hier passen we niet zo tussen, dus we laten de koffie weer schieten en lopen door naar het strand. Daar wordt het nu toch echt zeepret want met zo'n prachtig zonnetje moet er natuurlijk lekker geplonsd worden. Tijs is ook gek op het zand en laat het zich goed smaken.

Na vijf nachten Agrimare zijn we helemaal opgeladen. De snotters zijn weg, de kindjes slapen de nachten door en iedereen zit weer lekker in het velletje. Of het nou het mooie weer is, of dat je gewoon twee weken nodig hebt om te wennen aan het nieuwe leven, weten we niet. Maakt ook helemaal niets uit. We houden dit vast en gaan goedgeluimd verder met onze prachtige reis.