De grote dag

Donderdag 14 maart is de grote dag. Manon is jarig, dus dat is groots. Maar donderdag 14 maart is ook de dag waarop we gaan ontdekken of alles wat we op zolder hebben uitgestald gaat passen in ons tiny house op wielen. Nou is hij voor een camper helemaal niet zo tiny, maar voor wat wij in gedachten hebben om mee te sjouwen zal het er zeker om spannen.

Het spant er trouwens al de hele week om, want de camper moest maandag voor vertrek nog door de APK. Daar kwam hij gelukkig glansrijk doorheen, maar het lampje van de gloeirelais dat zich de volgende dag aandiende, maakte de week bijzonder spannend. Een ingrijpende reparatie van twee dagen maakt dat 14 maart niet een dag wordt van rustig inpakken, maar een dag van billen knijpen of hij nog zal komen.

14 maart blijkt gelukkig toch de grote dag want rond 18:00 rijdt ons huis op wielen de wijk binnen. De eigenaar komt hem brengen om te compenseren voor de spanning en vertraging. Grote klasse! 

Na een lange rondleiding met instructies, eten in etappes en de kindjes naar bed brengen, blijft er nog maar weinig avond over om in te pakken. De conclusie over onze verzameling spullen volgt dus op vrijdag. 

Op die vrijdag concluderen we na uren tetrissen dat het net gaat lukken, zelfs de stapel met als-het-nog-past-spullen. Helaas is de dag voorbij gevlogen en de klok tikt al richting 16:00. We denken zelfs aan nog een nachtje Vleuten, maar we hebben Evi nu al zo vaak verteld dat we nu echt bijna gaan, dat we het niet kunnen maken om nog een dag uit te stellen. Dus gooien we de laatste spullen in twee grote Albert Heijn shoppers, trekken we het huis aan kant en vertrekken we. Het is vrijdag 15 maart en de reis is begonnen.

De eerste stop is de file op de A2. Lekker begin. Iedereen moe en hongerig en we zijn nog nergens. Gelukkig weet ik nog een goed restaurant op een industrieterrein in IJsselstein en we parkeren de wagen voor de eerste maaltijd in de camper.

Het is al donker als we die avond het terrein van camperplaats Houbenhof in Leveroy, Limburg, opdraaien. We zien dus pas de volgende dag wat een geweldig charmant plekje dit is. Als we bij het ochtendgloren de gordijnen opentrekken, kijken we uit op een weide met grazende Alpaca’s en we moeten langs een veldje met pony’s naar het knus verwarmde sanitairgebouw. Daar laat Evi meteen zien wat een kampeertalent ze is. Afwassen met papa is haar nieuwe hobby. Ondertussen tijgert Tijs door de camper. Die kun je dus ook nergens meer rustig neerleggen.

Na de afwas maken we de wagen rijklaar om de grens over te gaan. Voor we vertrekken gaat Evi nog even kijken bij de alpapaks, zoals ze ze zelf noemt. Ze is helemaal fan want ze herkent de wollige beestjes van de printjes op haar laarsjes.

We rijden het boerendorpje uit en we slaan eerst af naar het westen voor een bezoekje aan België. Dat stond niet op de planning, maar omdat de nieuwe midlifecrisisgitaar van papa niet in zijn oude gitaartas past, moeten we eerst op jacht naar een muziekwinkel voor een nieuwe gitaartas. Net over de grens in Maaseik zit een mooie gitaarwinkel waar we slagen voor onze missie. Een mooi ommetje en een extra vinkje op de reislijst van Tijs, die in zijn eerste levensjaar straks meer landen kan afvinken dan menig ander.

Volgetankt en met de gitaar veilig opgeborgen gaan we op weg naar Duitsland. Langs de chemische fabrieken van Geleen en Heerlen de grens over richting Keulen en Bonn.

Een stukje verder op de A3 richting Frankfurt komen we aan op onze volgende tussenstop in de buurt van het plaatsje Bad Honnef in Noordrijn-Westfalen. Het gras is drassig en de wolken dreigen met nog meer regen, maar onze mooie reis is nu echt begonnen. We zijn nog wel een beetje zoekende hoe we het allemaal het beste aan kunnen pakken met de twee kids. Reisdagen moeten niet te lang zijn, we proberen te rijden tijdens het slaapje van Tijs, goed opletten dat er voldoende wordt gegeten en zorgen voor een iPad die vol is met batterij en filmpjes.

Het is half maart en hoewel de dagen helemaal niet slecht zijn, zijn de nachten nog erg koud. We trekken dus snel door naar het zuiden en op zondag komen we aan in ongeveer het laatste plaatsje in Duitsland voordat de A5 ons naar Zwitserland brengt. Ook hier in Bad Bellingen is de ondergrond nog zeer drassig, maar de bloesem aan de bomen verraadt dat de lente in aantocht is. We staan op een camping met een leuke speeltuin en hagelnieuw sanitair wat in de meest luxe hotels niet zou misstaan. Dat nodigt uit om de make-up tas tevoorschijn te toveren en we vermaken ons prima op deze fijne tussenstop.

In de nacht van zondag op maandag begint het hevig te regenen en dat houdt voorlopig niet meer op. Met laarzen en regenjas aan trekken we de stroomkabel uit de blubber en maken we dat we wegkomen. Op de weg terug naar de snelweg worden we geconfronteerd met onze eerste uitdaging in de categorie passen en meten. De navigatie stuurt ons rechtsaf door een tunneltje waar een bordje boven hangt dat de maximale doorrijhoogte drie meter twintig bedraagt. Op onze binnenspiegel in de camper zit een mooie handgeschreven sticker: 3,20 hoog en 2,55 breed. Goed, dat zou dus precies moeten passen... Voor de zekerheid stapt Manon even uit om in de regen te kijken of het inderdaad past. Langzaam rijd ik een beetje gespannen het tunneltje in. Ik hoor niets en Manon zegt niets, dus er zit wat veiligheidsmarge in het bordje boven de tunnel, in de sticker op de binnenspiegel, of op allebei. Aan de andere kant van het tunneltje stapt Manon de camper weer in en zegt vrolijk: "Nou, ik zag eigenlijk niks, maar ging goed hè?". Fijn dat ze even buiten is gaan kijken.

De route door Zwitserland is, als je eenmaal voorbij Basel bent, iedere keer weer prachtig. Imposante bergen en uitgestrekte meren vormen het decor van de rit over de A2 naar het zuiden. Helaas valt er vandaag weinig te genieten want tot ruim voorbij de Gottharttunnel komt de regen met bakken uit de hemel. Des te wonderlijker is het als in de buurt van Bellinzona ineens de wolken openbreken en de temperatuur begint te stijgen. Als we aankomen op de camping in Lugano is het kwik opgelopen tot achttien graden en hebben we nog een stukje middag over om van de zon te genieten aan het prachtige meer. Na drie lange reisdagen achter elkaar is het voor iedereen fijn om even tot rust te komen, dus we blijven twee nachten op de camping aan het meer. Het is hier werkelijk prachtig en vooral op de dag na aankomst, als we een keer niet hoeven in te pakken, voelt het echt zoals de reis moet zijn. Lekker spelen, wandelen langs het meer, yoga en natuurlijk lekker afwassen. En dat allemaal in de stralende zon. 

De eerste dagen zitten erop. Het is geweldig om met ons gezin zo op weg te zijn en we hebben al heel veel leuke momenten mogen meemaken. Toch zijn de eerste dagen ook wel pittig geweest. Iedereen is een beetje vermoeid van het reizen en van de koude nachten met onderbrekingen. De tijd in de zon aan het meer van Lugano komt als geroepen. We nemen ons voor om straks in Italië het tempo lekker laag te houden zodat we echt kunnen genieten.