De keizers van Huế

Huế was van 1802 tot 1945 de keizerlijke hoofdstad van Vietnam en heeft een rijke historie. Helaas ligt de stad vlakbij de vroegere grens tussen Noord- en Zuid-Vietnam waardoor veel van de keizerlijke pracht en praal verloren is gegaan in de oorlog. Er wordt hard gewerkt om de stad in oude glorie te herstellen, maar omdat ze overal tegelijk bezig zijn, lijkt het soms of je door een bouwput loopt. Als je daar echter een beetje doorheen kijkt zie je de macht van het keizerrijk en raak je snel onder de indruk van de prachtige bouwwerken. Wij beginnen onze reis door de tijd met een bezoekje aan de citadel en de keizerlijke stad. De grandeur van de stad wordt al direct duidelijk als we door de indrukwekkende Ngo Mon Gate naar binnen lopen.

Aan de andere kant van de toegangspoort wijken we een beetje af van het gebaande pad. De toeristenstroom loopt rechtdoor naar het volgende grote gebouw en wij gaan linksaf naar de zuidwestelijke hoek van de citadel. Daar geeft een schitterend gedecoreerde poort toegang tot de To Mieu tempel waar de keizers van de Nguyen dynastie worden vereerd. Het is hier redelijk rustig dus het linksaf slaan bleek een goede keuze.

We lopen langs de binnenkant van de twee meter dikke muur van de citadel verder naar achteren. We komen nu bij de keizerlijke woningen. De keizers zorgden goed voor zichzelf want de huizen en de tuinen daaromheen zijn niets dan pracht en praal. Met prachtige kleuren, sierlijke afwerking en slotgrachten met lotusbloemen erin kunnen we hier spreken van zeer statige ambtswoningen.

Op de terugweg wandelen we door de oostelijke helft van de citadel en die is duidelijk minder sierlijk dan de kant die we zojuist bekeken hebben. We zien veel steigers en hopen zand voor de restauratiewerken en de gebouwen staan te midden van ruig groeiend gras. Het loopt tegen sluitingstijd, dus we nemen nog een frisje en dan verlaten we de citadel door een uitgang aan de oostkant. We wandelen dwars door de avondspits terug naar ons hotel en verbazen ons over de enorme hoeveelheid brommers die we zien. De mierenhoop hier doet haast niet onder voor Hanoi en dat zet ons aan het denken voor wat betreft onze leuke plannen om morgen met de scooter op pad te gaan. Eigenlijk wil je hier niet tussen rijden. Terug in het hotel besluiten we om af te zien van de scootertocht voor morgen. In plaats daarvan boeken we een tour per drakenboot en bus door de omgeving.

De volgende ochtend wandelen we naar beneden voor het ontbijt. De gastheer wenst ons goede morgen. In de vorige blog noemde ik de gastheer allesbehalve vriendelijk, maar dat was te snel geoordeeld. Hij is een beetje apart en nogal onhandig in het communiceren, en dat komt soms heel lomp en bot over. Maar we merken steeds meer dat hij het hartstikke goed bedoelt en hij doet erg zijn best om alles goed voor ons te regelen. Hij vraagt ons of alles goed is. Alles is prima, alleen in de lobby moet niet te hard geschreeuwd worden want het hele gebouw kan meeluisteren en dan kunnen we niet slapen. Ohh, I am soooooo sorry! Geeft natuurlijk niks joh, alles prima. Vervolgens schreeuwt hij uit volle borst door het trapgat naar boven dat zijn vrouw het ontbijt moet komen maken. Iedereen in de andere kamers is nu ook wakker, dat bedoelen we dus ja. Na het ontbijt wachten we in onze kamer tot we worden opgehaald voor de tour. Na een half uurtje is het zover en we haasten ons naar beneden. Voor de deur staat ons vervoer: twee brommers! We gaan achterop zitten en klampen ons vast aan het zadel. Gelukkig hebben deze mannen ervaring met het verkeer in de stad dus Manon waait bijna uit haar kleren maar we worden veilig naar de oever van de Parfumrivier gebracht. Daar ligt onze drakenboot op ons te wachten. De zitplaatsen op de boot zijn plastic stapelstoeltjes die worden neergezet zodra er nieuwe passagiers aan boord komen. De boot druppelt langzaam vol, maar ruim voordat het te vol wordt, sluiten de deuren en varen we af.

De tocht voert ons over de Parfumrivier langs de geschiedenis van Vietnam. We beginnen bij een oud huis met een prachtige tuin waarin we uitleg krijgen hoe de mensen vroeger leefden. We krijgen kraakhelder uitgelegd waarom de huizen, van boerderij tot paleis, volgens dezelfde filosofie zijn gebouwd. Het draait om het creëren van de beste omstandigheden om te leven. In beginsel is dat het laten groeien van gewassen om van te kunnen leven. Primair heb je daarvoor nodig: water (Shui) en de wind (Feng) om de juiste weersomstandigheden naar je toe te brengen. De moderne westerse hype Feng Shui is dus eigenlijk niets anders dan je huis zodanig positioneren dat het zo gunstig mogelijk ligt voor wind en water. Het eenvoudigste kenmerk van Feng Shui is dat de opening van het huis naar de tuin altijd naar het zuiden wijst, daar waar de warme wind vandaan komt. Op het zuidelijk halfrond zou een Feng Shui huis dus het spiegelbeeld moeten zijn van een Feng Shui huis op het noordelijk halfrond. Zo heeft onze gids nog veel meer te vertellen, ook over het geloof in eeuwig leven. In Vietnam is ongeveer tachtig procent van de bevolking aanhanger van geen enkele religie, maar men gelooft wel in het eeuwige leven. De belichaming van het eeuwige leven is de familie. De Vietnamees gelooft dat het lichaam slechts de materie is waarin je nu verschijnt. De kern van jezelf, je DNA, leeft voort in je nakomelingen. Zo zijn je kinderen slechts nieuwe vormen van jezelf en dus kun je zorgen voor het eeuwig leven door steeds te zorgen voor nakomelingen zodat je DNA voortbestaat. Zo verklaart hij ook hoe hele mooie meisjes soms verliefd worden op hele lelijke jongetjes (ook lelijke jongetjes zonder geld). Het gaat niet om de verschijningsvorm, maar om het juiste DNA. Interessante kijk op het leven.

De volgende stop langs de rivier is de Thien Mu Pagoda. Hier leren we wat het verschil is tussen een tempel en een pagode. De Vietnamezen zien een pagode als een plek om de Boeddha om raad te vragen. Een tempel is ter verering van alles wat menselijk is, bijvoorbeeld een keizer of een andere belangrijke persoon in de geschiedenis.

We krijgen lunch op de drakenboot en dan gaat de tour verder met de bus. We bezoeken nog een drietal keizerlijke tombes. In de citadel hebben we al gezien dat de keizers goed voor zichzelf zorgden als het gaat om hun woning. Nu zien we dat ze het zo mogelijk nog bonter maken voor de plek waar ze hun laatste rustplaats hebben. Dit heeft te maken met het geloof in reïncarnatie. Als je sterft verlaat je het aardse lichaam, maar daar kun je later weer in terugkomen. Het is dus belangrijk dat je je lichaam goed achterlaat en het liefst met een hoop pracht en praal eromheen zodat je dat zo weer mee kunt nemen als je terugkomt. Mooi bedacht. Iets minder mooi is dat er tweehonderd vrijwilligers waren die de keizer ergens op het terrein begroeven en vervolgens allemaal zelfmoord pleegden zodat niemand meer wist waar de keizer precies ligt. Dit allemaal om te voorkomen dat de vijand ooit komt om het lichaam te vernietigen en te voorkomen dat de keizer eeuwig doorleeft. We wandelen van het ene grootse gebouw naar het andere en het is heel indrukwekkend allemaal. Bij de derde keizerlijke tombe zijn we wel een beetje keizermoe, dus we ploffen neer bij een toeristententje voor een colaatje totdat de bus weer vertrekt. Al met al hebben we een prachtige dag gehad, mede door de bevlogen gids. We zijn blij dat we niet op de scooter zijn gegaan.

Na nog een dagje relaxen in Huế, waarin we vooral weer flink genieten van het heerlijke lokale eten, is het tijd om weer verder te reizen. We hebben een bus geboekt die ons via mooie bezienswaardigheden naar Hoi An zal brengen. De belangrijkste bezienswaardigheid onderweg is de Hai Van bergpas. In eerste instantie waren we (of vooral ik) enthousiast over een scootertocht over de Hai Van pas naar Hoi An. De bagage wordt dan met de auto gebracht en als je de verhalen leest moet het prachtig zijn. Maar honderdzestig kilometer op de scooter met ongelofelijk onvoorspelbaar weer en nog onvoorspelbaardere medeweggebruikers lijkt uiteindelijk toch niet ideaal. Daarom zijn we blij dat we deze busrit hebben gevonden die, in tegenstelling tot het gewone openbaar vervoer, over de pas naar Hoi An rijdt. Op vrijdagochtend wachten we in de lobby van het hotel op de bus. Sit down please. Dank je wel, maar ik wil graag blijven staan want we moeten straks lang in de bus zitten. No, sit down please. Oké, ik ga al zitten. Vriendelijk bedoeld.

De busrit is perfect verzorgd. We reizen in een nette touringcar met een gezellige gids naar het zuiden. In totaal doen we vijf uur over de reis naar Hoi An met onderweg een paar leuke tussenstops. Eerst rijden we door groene rijstvelden met waterbuffels naar het dorpje Thanh Toan, waar een prachtige tweehonderdvijftig jaar oude brug te bezichtigen is.

Daarna maken we een uitstapje naar Lang Co beach maar dat is niet echt de moeite waard. Het weer is druilerig en het strand is vervuild. Gelukkig hebben ze lekkere koffie uit een barista apparaat, dus ook dit wordt een comfortabele tussenstop. Dan rijden we de Hai Van pas op. De bus kreunt een beetje als we de steile bergen in rijden en we knijpen in onze handen van blijdschap dat we niet op de brommer zitten. Hier en daar zien we brommers en motorrijders helemaal verpakt in poncho’s kletsnat de berg op rijden. Het kan vast mooi zijn, maar niet in deze omstandigheden. Bovenop de pas is het erg toeristisch. Er staan veel bussen, brommers en motoren en het wemelt van de gebruikelijke verkoopkraampjes. Het uitzicht is indrukwekkend, maar door het slechte weer valt het letterlijk een beetje in het water. We kruipen al snel de bus weer in voor de laatste etappe van de rit.

De laatste tussenstop is bij de Marble Mountains, een gebergte waar een heel tempelcomplex in en op is gebouwd. Het weer is omgeslagen. Het regent niet meer en het is nu zinderend heet aan het worden dus na een snel rondje door het tempelcomplex zijn we klam van het zweet en toe aan een douche. Gelukkig vertrekken we niet veel later voor het laatste stukje naar Hoi An waar we een heerlijke homestay hebben geboekt met een zwembadje. Welkom in Hoi An, het volgende hoofdstuk van ons avontuur.

  ​