Trein, grotten en tunnels

Het is donderdagochtend zes uur. De wekker is net gegaan en we hijsen onszelf uit bed. Vandaag is een reisdag dus we moeten vroeg aan het ontbijt. De familie heeft gelukkig onze verzoeken, die we eerder deze week met handen en voeten hebben gedaan, goed begrepen want zodra we onze kamer uit komen begint onze gastheer met het bereiden van ons ontbijt. Alles wordt vers bereid en dat is lekker, maar het duurt dan wel even. We kijken op de klok want om zeven uur zou er toch een taxi komen? Om kwart voor zeven komt het ontbijt op tafel en we nuttigen een beetje onrustig de belangrijkste maaltijd van de dag. We krijgen extra broodjes mee voor onderweg, dat is ook goed overgekomen. Met volle mond rekenen we af voor de overnachtingen en Manon gaat vast de laatste dingetjes inpakken. We moeten haasten want de taxi is er. Hals over kop nemen we afscheid en we proppen onze backpacks in de kofferbak van de mini-auto. We zijn onderweg!

Het ritje naar het treinstation van Ninh Binh is maar tien minuten dus we komen ruim op tijd aan voor onze trein die om 8:17 zal vertrekken. We nemen plaats in de wachtruimte en ontspannen nog wat. De klok tikt richting onze vertrektijd, de vertrekhal loopt langzaam vol en tegenover ons zit een meisje met haar telefoon te spelen. Om de telefoon zit een hoesje met een donkerrode kleur. Ongeveer de kleur van je paspoort ... PASPOORT!!! ... We moesten onze paspoorten afgegeven bij de homestay en we hebben ze niet teruggekregen!! Dat voelde al niet goed en nu zie je wat er van komt. Onze hartslagen gaan met een factor twee omhoog en we gaan in de actie modus. We hebben een visitekaartje van de homestay en we bellen het nummer dat daar op staat. We krijgen de vader aan de lijn en hoewel hij geen Engels spreekt is het woord paspoort hem direct duidelijk. Oh, I Come! Is zijn antwoord op mijn zenuwachtige vragen. Manon zit binnen bij de tassen en ik begin te ijsberen voor de stationshal. Over tien minuten vertrekt de trein. Ik kijk steeds op de grote klok en voor mijn gevoel hoor ik de secondes wegtikken. Dan begint de omroeper te schallen dat de trein elk moment kan binnenkomen en iedereen moet zich naar het perron begeven. Shit, we gaan het niet halen. Manon is al aan het zoeken naar een volgende trein, we hebben bijna de moed opgegeven. En dan komt plotseling pa homestay op zijn motorbike de hoek om scheuren. In zijn borstzakje zitten onze paspoorten! Ik neem ze gretig in ontvangst, geef hem nog een stevige hand en een schouderklop, en dan ren ik door de hal naar het perron. We hebben het gehaald! We spreken direct af dat we nooit meer onze paspoorten afgeven. Ook al is er nog zoveel vertrouwen, er komt alleen maar ellende van.

Uiteindelijk moeten we nog twintig minuten wachten op de vertraagde trein, maar dat is natuurlijk niet goed voor het verhaal, dus we rennen achter de rijdende trein aan en we kunnen nog net op het laatste wagonnetje springen.

De treinreis is lang maar ontspannen. We hebben tickets voor een coupé waar vooral lokale mensen in reizen, maar de stoelen zijn van zacht leer en onze plekken hebben beenruimte in overvloed. Voor ons zit een tafeltje en er is zelfs een stopcontact zodat we onze foto’s kunnen uitzoeken op de computer. Pas in de laatste twee uur raakt de coupé echt vol en wordt het lawaaiig, maar dan hebben we het grootste stuk van de reis er al op zitten. Na negen uur hobbelen door het Vietnamese landschap stappen we uit op het station van Dong Hoi. Op het perron staat onze chauffeur al te wachten en we mogen hem volgen naar een mooie nieuwe Toyota. Het is veertig kilometer rijden naar ons homestay in Phong Nha. Onderweg komen we nog bijna frontaal in botsing met een mevrouw die haar waterbuffel midden op de weg aan het uitlaten is, maar verder worden we comfortabel en snel afgezet op de plaats van bestemming.

De homestay lijkt meer op een hotel dan op een verblijf bij de mensen thuis. Het huis heeft vijf verdiepingen waarvan de bovenste twee er duidelijk nog niet lang geleden bij op zijn gebouwd. Deze familie heeft zich volledig op het toerisme gestort. We worden welkom geheten door Linh, een jongen met een beugel die graag computerspelletjes speelt. Ondanks zijn jeugdigheid blijkt hij een steengoede manager. Hij spreekt goed Engels, onthoudt alles en is zeer gestructureerd. Linh regelt alles wat we maar wensen en hij maakt ons verblijf van vier dagen zeer aangenaam en compenseert ruimschoots voor de wat muffige kamers, de kakkerlak en de reuze duizendpoot in de hotelstay.

In de omgeving van Phong Nha kom je vooral voor de enorme grotten die hier nu nog steeds nieuw ontdekt worden. De grotten liggen verscholen in de jungle van het Phong Nha Khe Bang national park en je kunt hier voor heel veel geld expedities naar het diepe ondergrondse boeken. Wij kiezen voor de eenvoudige en zelfstandige oplossing. We huren voor vier euro een scooter bij Linh en we gaan zelf het nationale park verkennen. Er loopt een rondweg van vijftig kilometer door het park en die kun je prima zelf berijden. Sterker nog, hebt is een prachtige weg om zelf te berijden en een belevenis op zich! We scooteren door het prachtige groene land en onderweg maken we een stop bij wat ze hier een botanische tuin noemen. Het is een afgebakend stuk jungle waar je een wandeling kunt maken langs een waterval. De wandeling is niet spectaculair maar we moeten wel flink klauteren over glibberige stenen. Als het rotsige pad overgaat in houten trapjes en zelfs klimtouwen, en Manon inmiddels veertig muggenbulten rijker is, besluiten we om te keren. Het is maar een tussenstopje, dus laten we het niet te gek maken. Bij de ingang van de botanische tuin eten we een bord noodles voordat we weer op de scooter stappen.

De weg gaat op en neer door een prachtig groen landschap naar onze volgende bestemming. We brengen een bezoek aan de Paradise Cave. Deze gigantische grot is maarliefst eenendertig kilometer lang en de eerste kilometer is opengesteld voor het gewone publiek. Vanaf de parkeerplaats is het nog een flink stukje wandelen. Je kunt ook voor twee euro een golfkarretje nemen, maar we zijn Hollanders dus we gaan lopen. En dan bedoelen we natuurlijk dat Hollanders sportief zijn. Halverwege de wandeling komen we lachend tot de conclusie dat de golfkarretjes niet helemaal naar de ingang van de grot rijden en dat je het zwaarste stuk dan alsnog moet lopen. Na een half uurtje flink steil omhoog lopen komen we aan bij de ingang van de grot. Even voorbij de opening dalen we een trap af en dan bevinden we ons in een immense ruimte van honderdvijftig meter hoog en op sommige plaatsen honderd meter breed. Binnen is een houten pad gemaakt waarover we door de immense ruimte kunnen lopen. Het is indrukwekkend wat de natuur allemaal kan maken. We lopen helemaal naar het einde van het pad en weer terug. Het valt reuze mee met de drukte. Waarschijnlijk is onze timing goed en zijn we na de tourbussen binnen, maar het is ook gewoon groot waardoor de massa goed verspreid wordt.

De rit terug op de scooter is weer prachtig en we kunnen terugkijken op een hele mooie dag. We hebben ook precies de goede dag uitgekozen want onze overige dagen in Phong Nha verregenen grotendeels. Een bezoek aan een tweede grot laten we schieten en we brengen veel tijd door bij een leuk restaurantje met gevarieerd en lekker eten, goede WiFi, en lekkere espresso. Ik doe nog twee pogingen om te gaan hardlopen. Het gaat best lekker, maar ik kom twee keer terug met kletsnatte schoenen. De eerste keer blijkt de weg die ik had uitgezocht geen weg en moet ik tot de enkels door de blubber. De tweede keer blijkt de weg weg, verstopt onder vijftien centimeter regenwater.

Maandagochtend staan we vroeg op voor de busreis naar Hué. We hebben een bus geregeld die halverwege een tussenstop maakt op de plek waar vroeger de grens was tussen Noord en Zuid Vietnam. Na twee uur rijden komen we aan bij de Vinh Moc tunnels in het gebied dat vroeger nog net in Noord-Vietnam lag. We worden in een uurtje rondgeleid en het is heel indrukwekkend. De bewoners van deze regio werden in de oorlogsjaren gedwongen om hun leven ondergronds voort te zetten om zichzelf te beschermen tegen de Amerikaanse bombardementen. Ze groeven een enorm ondergronds stelsel van gangen en kamers tot op een diepte van zeventig meter, diep genoeg om onder de inslag van de Amerikaanse bommen te blijven. We lopen achter de gids aan door de tunnels die soms maar anderhalve meter hoog zijn en je stoot voortdurend je schouders tegen de zijkanten, zo smal is het. In de gangen zijn passeerplekken gemaakt want in de tunnels kun je niet met twee personen naast elkaar lopen. Met een claustrofobisch gevoel realiseren we ons hoe vreselijk de mensen het hier gehad moeten hebben. We komen langs waterputten, keukens, en medische ruimtes. Vaak passeren we een slimme zijgang die naar de zee leidt en zorgt voor aanvoer van frisse lucht. Het meest schokkend zijn misschien wel de ruimtes waarin men woonde. In kamertjes van twee vierkante meter en één meter hoog woonden vier personen. Het gangenstelsel van Vinh Moc was in gebruik van 1966 tot 1972, dus bijna zeven jaar woonden ongeveer zestig families hier onder de grond. In de tunnels werden zeventien kinderen geboren. We lopen een paar honderd meter ondergronds en zijn dolblij met het licht en de frisse lucht als we uit de kleine ruimte weer naar buiten kruipen.

Na de tunnels rijdt de bus door naar de voormalige gedemilitariseerde zone (DMZ) die tussen 1954 en 1976 de scheiding vormde tussen Noord- en Zuid-Vietnam. In 1954 werden de Akkoorden van Genève gesloten. Vietnam werd officieel opgesplitst in de Democratische Republiek Vietnam (Noord-Vietnam) in het noorden en de Republiek Vietnam (Zuid-Vietnam) in het zuiden. De grens tussen deze twee landen was de gedemilitariseerde zone die werd ingesteld ter hoogte van de 17e breedtegraad. Kort na de Akkoorden van Genève brak de Tweede Indochinese Oorlog (de Vietnamoorlog of Amerikaanse oorlog zoals de Vietnamezen het zelf noemen) uit tussen het communistische noorden en het door de Verenigde Staten gesteunde zuiden. In de DMZ bezoeken we een klein museum dat een beeld geeft van een in tweeën gereten gemeenschap met families die half in het noorden en half in het zuiden woonden, en van de schade die al het wapentuig ook jaren na de oorlog nog aanbrengt doordat mensen gewond raken door onontplofte bommen in het veld. Naast het museum is een brug over de rivier herbouwd die in de oorlog werd gebombardeerd omdat de Amerikanen wilden voorkomen dat mensen overstaken naar het communistische noorden.

Na de zware dosis oorlog stappen we in de bus voor het laatste stuk naar Hué. We worden voor de deur van ons hotel afgezet en we checken in bij een allesbehalve vriendelijk ventje. De kamer ziet er gelukkig prima uit dus we zitten hier prima voor de komende dagen. We gaan hier het keizerlijke verleden van Hue en omgeving verkennen.