Roadtrip naar het noorden

Wat leuk dat jullie zo met ons meegenieten. We worden heel blij van jullie leuke reacties. Dank jullie wel!

Grand Canyon, Zion Canyon, Antelope Canyon, Horseshoe Bend, Lake Powell. Zomaar wat voorbeelden van de immense invloed die water kan hebben op het landschap. Op onze volgende bestemming zijn de elementen ook flink aan het werk. We reizen vanuit het plaatsje Bluff naar Monument Valley. De route gaat over Highway 163 het land van de Navajo indianen in. Om ons heen neemt het landschap indrukwekkende vormen aan. Zo passeren we het plaatsje Mexican Hat dat is vernoemd naar een rotspartij die gelijkenissen vertoont met een Mexicaanse sombrero. Voorbij Mexican Hat loopt de weg in een rechte lijn naar Monument Valley. Dit is een heel karakteristiek beeld. Je moet gewoon even stoppen om een foto te maken. Voor de filmliefhebbers: dit is het punt waar Forrest Gump stopte met rennen.

Monument Valley wordt beheerd door de Navajo stammen en valt dus niet onder de paraplu van de Amerikaanse National Parks. Onze park pass is niet geldig en we betalen twintig dollar entree om het gebied in te mogen. We krijgen dan toegang tot een bezoekerscentrum en een weg van zeventien mijl die een ronde maakt door de vallei. We mogen zelf rijden maar we moeten wel in de buurt van de weg blijven, de omliggende gebieden zijn privéterrein. Bovendien wordt overal gewaarschuwd dat de weg niet begaanbaar is met een gewone auto en dat je op zijn minst een jeep nodig hebt. Wij denken dat deze bangmakerij vooral bedoeld is om toeristen aan te sporen om een dure tour met een jeep of paard te boeken. Op het parkeerterrein staan heel veel jeeps met afdakjes gereed. De bestuurder ligt meestal onder het afdakje van de auto te slapen. Ze hebben niks te doen want in de tijd van het internet informeert iedereen elkaar dat het best te doen is met je eigen auto. We doen dus als zovelen en rijden onze auto het park in. In het begin lachen we vooral en roepen we dat we ook wel onze Ferrari hadden kunnen meenemen. De eerste halve kilometer is wel serieus hobbelig, maar daar hebben we over gelezen. Langzaam rijden we de hobbelige heuvel af en zoals verwacht wordt de weg daarna beter. Stoffig, maar redelijk egaal. We hebben plezier en een asfaltweg past hier ook helemaal niet in het plaatje dus we zijn blij met de zandweg.

De omgeving lijkt wel een fantasiewereld. Door miljoenen jaren van erosie door water, wind en ijs zijn rotsformaties ontstaan die tegen de uitgestrekte vlakte een echt wild west decor vormen. Dit is natuurlijk niet onopgemerkt gebleven en Monument Valley heeft al in diverse grote films een rol gehad. Klassiekers als Once Upon a Time in The West, maar ook recentere kaskrakers Back to The Future Part III en Forrest Gump gebruikten Monument Valley als decor. De vallei was ook de achtergrond voor het beeld van de Marlboro Man in de tijd dat je nog reclame mocht maken voor sigaretten. Wij gebruiken het decor ook even voor een leuke foto van onszelf staand in het open dak van onze auto. De afstandsbediening van de camera reikt niet zo ver dus het is een kwestie van drukken en dan rennen en klimmen zodat je binnen tien seconden door het dakje heen steekt. We zijn een mooie attractie voor de andere toeristen. Bij de derde poging staan we er goed op.

We vervolgen de route door de woestijn. Plotseling valt ons oog op de brandstofmeter. Oef, dat gaat hard zeg! Toen we vanochtend vertrokken dachten we wel genoeg te hebben, maar het vele stilstaan in de hete woestijn met de airco aan is niet goed voor de benzineconsumptie. Een beetje zenuwachtig besluiten we om wat minder zijweggetjes te doen en wat meer de kortste weg te nemen. De kortste weg is nog steeds over de zandweg, maar daar kun je ook met een Ferrari overheen... Of toch niet... We komen bij een stukje weg dat licht omhoog loopt en het is moeilijk te zien dat de ondergrond hier heel mul zand is. De auto graaft zich lekker in en we staan muurvast. Ik ook met mijn grote mond over de Ferrari. We proberen eerst te duwen en de auto verder vooruit te krijgen, maar met een automaat is het moeilijk doseren dus we geraken alleen maar dieper in het zand. Zenuwachtig kijken we naar de brandstofmeter want het kan allemaal nog veel erger worden. We graven een berg zand weg bij de wielen en proberen dan maar achteruit. Beetje sturen en rustig gas geven, en ja! We komen los. We halen opgelucht adem als de auto achteruit het zand uitrolt. Maar nu de volgende stap. We moeten langs dit stukje weg want het is een ronde met eenrichtingsverkeer. We bekijken de weg goed en zien dat het zand aan de linkerkant het minst diep lijkt. We nemen een aanloop en met goede snelheid rijden we weer op de zandheuvel af. En het lukt. We glijden wel een beetje maar we komen boven. De rest van de weg is gelukkig weer alleen maar hobbelig, dat kunnen we hebben. Eenmaal terug bij het bezoekerscentrum rijden we naar de dichtstbijzijnde benzinepomp, gelukkig maar acht kilometer. Met een volle tank rijden we terug naar ons motel in Bluff. Wat een avontuur!

Voordat we vertrekken uit Bluff gaan we langs de wasserette aan de overkant van de straat. Het is er zo één waar je kwartjes in moet gooien. Enthousiast gooien we al onze was in de machine en daarna ook maar meteen in de droger. Dat was een beetje te enthousiast. Enkele shirts passen nu een stuk beter in de tas, maar het zijn wel slim-fitjes geworden. Oeps, volgende keer iets langer nadenken. Vanuit Bluff begint voor ons nu een flinke roadtrip naar het noorden. Het is ruim twaalfhonderd kilometer naar Yellowstone National Park dus dat doen we in etappes. Onderweg proberen we de lange reis te onderbreken met leuke bezienswaardigheden.

De eerste etappe van de roadtrip naar het noorden brengt ons naar Moab, Utah, waar we een bezoekje brengen aan het nabijgelegen Arches National Park. Ook hier hebben de elementen bizar huisgehouden in het landschap. Door wind, water en ijs zijn de rotsen uitgesleten en zijn bijzondere rotsformaties ontstaan. Je komt hier vele natuurlijk gevormde rotsbogen tegen. We rijden en lopen langs de indrukwekkende bogen die tientallen meters hoog zijn. Het is prachtig, maar wel veel van hetzelfde dus na twee stops zijn we de boogjes wel zat en rijden we terug naar Moab waar we een eenvoudig maar goed verzorgd motelletje hebben.

Vanuit Moab gaat de reis verder naar het noorden. Via Interstate 70 voegen we weer een staat aan ons lijstje toe. We rijden door Colorado over een weg die behoorlijk saai is. Het wordt een lange dag rijden. Aan het eind van de dag gaan we speciaal voor Manon naar een opgraving van fossielen. Nee, dit is natuurlijk een bedenksel van mij, lekker bordjes lezen over dinosaurussen. Het is wel een bijzondere plek. Miljoenen jaren geleden bevond zich hier een rivierbedding waar de overblijfselen van honderden dinosaurussen door het water naartoe zijn gespoeld. Nergens ter wereld zijn zoveel fossielen bij elkaar gevonden. Verder is het bijzonder dat men ten tijde van de vondst heeft besloten om niet alles uit te graven. Een deel van de fossielen is in de rotswand gelaten om bezoekers inzicht te geven in hoe de botten gevonden zijn. Ik vind het een leuke tussenstop. Vooral de voorstelling hoe enorm groot deze dieren zijn geweest is intrigerend. Na een uurtje stappen we weer in de auto. We slapen vanavond in het plaatsje Vernal, Utah, een dorpje dat volledig draait om dino’s.

De volgende etappe in onze roadtrip naar het noorden leidt naar Riverton. De omgeving wordt groener en dat is een welkome afwisseling na al die woestijnlandschappen. We stoppen onderweg voor een picknick met uitzicht over een mooi groen dennenbos. Voordat we de staatsgrens naar Wyoming oversteken maken we een tussenstop in Flaming Gorge, een natuurgebied waar de Green River een prachtige kronkelende kloof heeft uitgesleten. Het prachtige groene dennenbos brengt ons langzaam in de stemming voor Yellowstone.

Tweehonderdvijftig kilometer noordelijker langs Highway 191 maken we een volgende stop in South Pass City. Dit is een oud mijnwerkersstadje dat in oorspronkelijke staat is teruggebracht. Over een zandweg van een paar kilometer rijden we het gehuchtje in. Voor een paar dollar krijgen we een gidsje voor een wandelingetje door het oude dorpje. Het is een waar openluchtmuseum en je waant je even in de negentiende eeuw. Er zijn woonhuisjes, een smidse, een goudwisselkantoor, een kruidenier, een herberg en natuurlijk een saloon. We beleven een leuk uurtje in het midden van nergens en zo maken we de lange reis zeer aangenaam. Vanuit South Pass City is het nog maar een uurtje rijden naar Riverton, onze slaapplaats voor vanavond.

Het was een lange reis naar de staat Wyoming, maar we hebben onderweg weer een hoop moois gezien. In Riverton verbazen we ons nog even over de bijzondere gewoontes in de Amerikaanse horeca. Manon krijgt een bodemloze karaf cola en ik krijg letterlijk een dubbele espresso. Ongelofelijk. Vanuit Riverton rijden we morgen het laatste stuk naar Yellowstone National Park. We vertrekken op tijd want er is heel veel te zien in Yellowstone en misschien kunnen we morgenmiddag vast een eerste kijkje nemen.