Zion en Antelope Canyon

Amerika is net een film. We maken in korte tijd zoveel mee dat we er niet tegenaan kunnen schrijven. Deze blog is dan ook wat langer dan jullie gewend zijn, maar hij zit wel helemaal vol met prachtige belevenissen.

Op maandagavond vliegen we van Washington naar Las Vegas. We zijn om elf uur helemaal ingecheckt en besluiten om nog een wijntje te halen in de bar onder het hotel. We zijn hier maar kort en op deze manier genieten we toch nog een beetje van het sfeertje van Las Vegas. In de bar is het meubilair bekleed met leer en rood pluche, aan de bar kun je op een schermpje poker spelen, een zangeres zingt de blues en op de dansvloer wordt gedanst. Je gaat jaren terug in de tijd, maar dit is wel knusse gezelligheid die we erg kunnen waarderen. We klinken onze wijntjes en nemen de sfeer in ons op. Als we om één uur ons bed inkruipen voelt het als vier uur. We merken dat we door de drie uur tijdverschil tussen Washington en Las Vegas zowaar last hebben van een mini jetlag.

We hebben de eerste dag geen grootse plannen. We rijden met de huurauto naar de Las Vegas Outlet en gaan lekker shoppen. We moeten ons wel inhouden want er mag niets bij in de backpacks, we mogen alleen spullen vervangen. Dat lukt bijna. We kopen allebei wat sportieve spulletjes om in te wandelen en Manon koopt een leuk broekje van het Amsterdamse merk Scotch and Soda. Voelen we ons weer een beetje thuis. In de middag rijden we in een kleine twee uur naar St. George, Utah. Opnieuw hebben we een mini jetlag want in Utah is het weer een uur later dan in Las Vegas, Nevada. We komen tegen zeven uur lokale tijd aan in een echt Amerikaans motel. Zoals in de film: een parkeerterrein met daaromheen hutjes met nummers op de deur. De kamer is lekker ruim en goed verzorgd dus prima voor de komende dagen.

We zijn naar St. George gekomen voor een bezoek aan Zion National Park. De eerste dag waren we van plan om daar al vroeg heen te gaan, maar als de wekker om zes uur gaat besluiten we om even bij te tanken. We doen oordopjes in en draaien de wekker nog drie uurtjes bij. Uiteindelijk rijden we om tien uur richting Zion. We hebben overal gelezen dat het parkeerterrein meestal vol is tussen 10:00 en 15:00 en dat klopt. We rijden langs het entree loket en de dame vertelt ons dat het parkeerterrein vol is en dat we terug moeten rijden naar het dorpje en vandaar een bus moeten nemen. Op goed geluk proberen we toch de parkeerplaats, maar die blijkt echt vol. We rijden terug richting het dorp en dan hebben we geluk! Vlak buiten de poort van het park komt voor onze neus een parkeerplekje vrij. Het is betaald parkeren, maar een perfect plekje!

Zion Canyon is een lange kloof die in miljoenen jaren tijd is uitgesleten door de Virgin River. De kloof begint breed en wordt steeds smaller tot hij aan het eind nog maar enkele meters breed is. Door de kloof loopt een weg die inmiddels alleen nog toegankelijk is met een shuttlebus. Dat is maar goed ook, want je moet er niet aan denken dat al die auto’s die nu op de parkeerplaats staan tegelijkertijd de kloof in en weer uit zouden moeten. Het betekent wel dat we in de rij moeten voor de bus. Gelukkig is het spitsuur allang voorbij en zitten we vrij snel in de bus. De bussen rijden op en neer door de kloof en stoppen onderweg bij negen punten waar je kunt uitstappen om te wandelen. Wij stappen vandaag uit bij de vierde halte vanwaar we een relatief eenvoudige wandeling kunnen maken naar de Emerald Pools.

Het is fijn om met een eenvoudig pad te beginnen, maar het gevolg is wel dat het pad flink vol is met toeristen die niet te moeilijk kunnen of willen. We bedoelen dan al snel de luie Amerikaanse toeristen, maar we lopen er nu zelf ook tussen, dus we zeggen maar even niets. Het pad loopt onder een waterval door. Althans, onder een richel waar water vanaf kan komen. Het is een beetje droog dus het enige dat we boven ons zien is een soort plantenspuit. Wel een mooi gezicht tegen de blauwe lucht. Verder omhoog zien we waarom het hier Emerald Pools heet. We passeren poeltjes met groen gekleurd water. Het is niet zo sterk gekleurd als wat we in Rio Celeste, Costa Rica, hebben gezien, maar je ziet wel dat hier bijzondere algen en mineralen aan het werk zijn. We kronkelen helemaal door naar boven totdat het pad doodloopt bij een laatste groene poel. Daar is het erg druk dus we gaan snel weer op weg terug. We lopen niet helemaal dezelfde route terug. Halverwege slaan we af naar een pad dat ons al kronkelend langs de wand van de kloof naar de volgende stopplaats van de bus brengt. Het pad is erg mooi en omdat het als wat zwaarder is bestempeld merk je dat het minder druk is. Hoewel het nog steeds een relatief makkelijk pad is, maakt de hitte het toch wel een heftige wandeling. Het is tegen de veertig graden en schaduw is ver te zoeken. Terug bij het bezoekerscentrum gaat de koude cola er dan ook in als zoete koek. We eten meteen een salade want het loopt al richting de avond. In het motel vullen we de salade nog aan met wat tomaten, komkommer, worteltjes en broodjes die we bij de supermarkt hebben gekocht. Al met al een prima en gezond diner.

De tweede dag in Zion National Park willen we natuurlijk wel volledig benutten dus we staan nu echt om zes uur op. Om zeven uur zitten we in de auto en om acht uur staan we in de rij voor de bus. Het is nu wel spitsuur dus we moeten ruim een uur wachten voordat we de bus in kunnen. Om tien uur stappen we uit bij halte zeven voor het begin van onze wandeling. We doen vandaag een zwaardere wandeling dus we hebben duidelijk minder last van luidruchtige selfiestick toeristen. Je komt hier slechts af en toe serieuze wandelaars tegen. Langs de East Rim, oostelijke rand, van de canyon slingeren we omhoog. Het is nog redelijk vroeg en omdat we aan de oostkant lopen wandelen we veelal in de schaduw. Het pad is in de richel gehakt en Manon vindt dat het heel smal is. Aan de ene kant van het pad rijst de stijle wand van de kloof omhoog, aan de andere kant kijken we de diepte in. De omgeving is prachtig. Ondanks de droogte is er veel groen. Vooral het stuk waar we door een smal stuk kloof lopen is spectaculair. Aan het eind van dit in schaduw gehulde stuk staat een hert in de schijnwerper van de zon voor ons te poseren.

In het nauwe stuk kloof is mijn GPS horloge het signaal kwijt geraakt en een beetje in de war geraakt. Daar komen we een stuk verderop achter. Het horloge zegt zes kilometer en dat betekent dat we er bijna zijn. Maar dan komen we bij een bordje waarop staat dat we halverwege zijn. Tegenvaller! Na het halverwege bordje is het bovendien gedaan met de schaduw. De zon komt hoger en de beschutting wordt minder. Daar krijgen we wel prachtige uitzichten voor terug. We kijken uit over de vallei en je kunt mooi zien hoe de Virgin River zich een weg heeft gebaand door het landschap en deze immense kloof heeft gecreëerd. Dan draaien we weer een bocht om en komt de finish in zicht. We zien een hoge rotspartij die als een podium over het dal uitkijkt. We lopen nog een halfuur over de rand van de kloof naar het puntje van de rots. Daar krijgen we een grote beloning voor de inspanning. Het uitzicht vanaf Observation Point is fantastisch.

De terugweg heeft als voordeel dat we niet meer hoeven te klimmen, maar daar staat tegenover dat het flink warmer is geworden. De zon beweegt richting het westen en brandt nu dus heftig op de oostelijke wand waar wij wandelen. Terwijl we verder afdalen kijken we eerst trots naar beneden naar het slingerpad dat we op de heenweg hebben bedwongen, en later, als we lager komen, kijken we trots omhoog naar de enorme hoogte die we hebben bereikt vandaag. De piek wordt steeds kleiner. Na vijf en een half uur en dertien kilometer wandelen stappen we weer in de bus die ons terugbrengt naar het begin van de kloof. Vandaag hebben we niet genoeg aan een salade dus we bestellen een stevig stuk vis met friet en groente om de verbrande energie weer aan te vullen. Moe, maar voldaan keren we huiswaarts, of eigenlijk motelwaarts.

Op vrijdagochtend gaat de reis verder. We hebben de auto volgeladen met water en andere boodschappen en we gaan op weg voor de driehonderd kilometer naar Page, Arizona. De weg leidt door een immense leegte. Het enige dat we zien zijn indrukwekkende rotspartijen. De cruise control staat op 67, er staat een lekker muziekje op en het lijkt wel alsof je gereden wordt. Niet vergeten om af en toe te sturen. We hebben voor vanmiddag een tour door Antelope Canyon geboekt dus we moeten om één uur op onze bestemming zijn. Gelukkig doen ze in Arizona niet aan zomertijd waardoor we een uur verschil hebben in ons voordeel. Bovendien zijn we vanmorgen vroeg vertrokken dus we hebben alle tijd. Onderweg nemen we die tijd om te stoppen bij de Glen Canyon dam. Dit is een enorme stuwdam in de Colorado River. De dam is gebouwd om de waterstroom beter te kunnen controleren en om elektriciteit op te wekken. Als bijvangst is het prachtige Lake Powel ontstaan doordat de omliggende canyons volliepen met water. Lake Powel heeft een indrukkende omvang en een totale oeverlengte van meer dan drieduizend kilometer. Dat is langer dan de gehele westkust van de Verenigde Staten.

We komen om half twaalf aan bij Antelope Canyon, ruim voordat onze tour begint. Gelukkig kunnen we met een eerdere groep mee en we lopen vrijwel direct door achter de gids aan. We lopen vijf minuten door de woestijn en het is gek dat je helemaal nergens ziet dat er een kloof is. Pas als de gids ons wijst op een breuk in de grond zie je hoe het zit: de kloof is links onder ons! We sluiten aan bij een grote rij mensen die onder een afdakje staat te wachten om de kloof in te gaan. We vrezen een beetje voor de drukte, maar die angst blijkt later ongegrond. De gidsen zorgen goed voor de dosering van de mensen. Daardoor hebben we alle gelegenheid om dit wonder van de natuur in ons op te nemen en vast te leggen. Het is werkelijk ongelofelijk wat we hier zien. Antelope Canyon is een zogenaamde slot canyon, een smalle kloof die door water is uitgesleten. Regenwater van kilometers verderop zoekt zijn weg door de canyons en kloven en doordat de doorgangen steeds nauwer worden, wordt het water met enorme kracht door de kloven geperst. De enorme hoeveelheden water en meegesleepte stenen en takken, die tijdens deze flash floods met grote kracht langs de zandstenen wanden van de kloof worden geperst, slijten prachtige vormen en patronen in de wanden. Best griezelig om te bedenken  dat op de plek waar je staat zo’n enorme stortvloed van water plotseling kan verschijnen. Vroeger, toen men de kloof nog minder goed in de gaten hield, zijn hier ook ongelukken gebeurd doordat mensen werden verrast door een flash flood. Tegenwoordig wordt kilometers verderop bewaakt of er flash floods dreigen, zodat wij onbezorgd kunnen genieten van dit schouwspel. Het is een speeltuin voor een fotograaf en de gids heeft leuke tips gegeven, dus we schieten er lustig op los. Na een goed uur in de kloof kruipen we door een nauwe doorgang weer terug naar de oppervlakte.

​  

Vol met prachtige indrukken, en vierhonderd foto’s rijker, rijden we naar ons hotel in Page. Het hotel heeft een prachtig uitzicht op de Glen Canyon Dam en heerlijk ruime luxe kamers. Dat is een meevaller want we hebben in deze toeristische trekpleister echt gezocht naar de voordeligste slaapplaats. We zijn hier maar één nachtje, maar voordat we verder rijden bezoeken we nog een prachtige bezienswaardigheid in de buurt van Page. De machtige Colorado River, die verantwoordelijk is voor het uitsnijden van Grand Canyon, maakt enkele kilometers buiten het dorp een hele scherpe bocht. Hierdoor is een kloof in de vorm van een hoefijzer uitgesleten in het landschap. Deze bocht in de rivier wordt de Horseshoe Bend genoemd. Je kunt tot op het randje van de kloof komen en vanaf daar hebben we een adembenemend uitzicht op de rivier diep beneden ons. Door algen en mineralen heeft de Colorado een diepgroene kleur en dat maakt het plaatje nog specialer.

We lunchen bij een uitkijkpunt enkele kilometers verderop. Met uitzicht over het blauwe Lake Powel smaken onze bruine boterhammen extra lekker. Met een volle maag vervolgen we onze reis. De cruise control gaat weer aan en we glijden door het eindeloze landschap. Onze volgende bestemming is het gehucht Bluff, Utah. Uitvalsbasis voor een bezoek aan Monument Valley.