Van Nelson naar de Westkust

De tijd vliegt hier in Nieuw Zeeland. We rijden van de ene verbazing in de andere en we hebben nauwelijks de tijd om onze belevenissen op te schrijven. In dit verhaal vertellen we over onze avonturen in het zonnige Nelson en over onze reis naar de ruige westkust.

Onze eerste bestemming, na de prachtige wandeling in Abel Tasman National Park, is Ruby Bay bij het plaatsje Mapua voor een bezoekje aan Richard en Joyce Bullock. We hebben dit reislustige stel ontmoet bij het ontbijt in Hanoi, Vietnam, waar ze ons direct uitnodigden om langs te komen toen we hen vertelden over ons plan om naar Nieuw Zeeland te gaan. Wat twee ontspannen dagen hadden moeten worden begint een beetje hectisch. We draaien de bocht om naar Ruby Bay als we plotseling een enorm kabaal achter ons horen. We verdenken de koelkast, maar zodra we stil staan ruiken we dat er iets anders aan de hand is. De geur van brandend rubber dringt onze neusgaten binnen en we stellen al snel vast dat we aan de beurt zijn, we hebben een lekke band. Het is niet zomaar een gaatje want de band is helemaal aan flarden en beyond repair zoals ze later zullen zeggen bij de bandenboer. We zien de lol er wel van in en na telefoontjes naar het verhuurbedrijf en naar de Bullocks trekken we de gloednieuwe krik uit de verpakking. Het moeilijkste stuk is het losdraaien van de bouten om het wiel met de lekke band eraf te krijgen, maar als dat eenmaal is gelukt ligt de nieuwe band er ook zo onder. Richard is inmiddels naar ons toe komen rijden en helpt ons waar hij kan. Dat blijkt een voorbode van de uitzonderlijke gastvrijheid van Richard en Joyce Bullock.

Vanaf de plek des onheils is het nog maar tien minuten rijden naar het huis van de Bullocks en als we de camper in de straat parkeren worden we overweldigd door de pracht van deze plek. Richard en Joyce vertelden ons in Hanoi dat ze op het mooiste plekje ter wereld wonen en waar we er toen een beetje om lachten, denken we nu dat ze gelijk hebben! Het huis ligt aan het einde van een doodlopende straat op een heuvel die uitkijkt op het blauwe water van de Tasmanbaai. Het uitzicht verandert met het uur omdat de zon prachtige spelletjes speelt met het zeewater en de wolken rondom de omliggende bergen. Het is echt een stukje paradijs.

Richard en Joyce hebben een leuk programma voor ons bedacht waarmee we kennis kunnen maken met de regio rondom Nelson en Richmond. De omgeving staat bekend om zijn creativiteit en kunst, dus het programma heeft een kunstig tintje. In een rode sportieve auto rijdt Richard ons rond langs diverse leuke plekken. We beginnen in het dorpje Mapua dat een heel gezellig centrumpje aan het water heeft. Richard en Joyce zijn hier duidelijk graag geziene gasten want we worden aangesproken door vele andere bewoners die genieten van de zonnige dag in het dorpje.

Vanuit Mapua rijden we naar Nelson en onderweg bezoeken we eerst Höglund glaskunst. De van oorsprong Zweedse familie Höglund is hier een glasblazerij begonnen waar prachtige kunstwerken van glas worden gemaakt. We kunnen door een raam meekijken hoe Mijnheer en Mevrouw Höglund samen werken aan een stuk kunst waarvan we eerst denken dat het een glazen bol wordt, maar wat later een kunstzinnige schaal blijkt te zijn. Het is een prachtige ambacht en doordat je de kunstenaars aan het werk ziet, kun je ook iets beter begrijpen waarom de gekleurde glazen vazen en schalen in de vitrines zo verschrikkelijk duur zijn.

Vanuit de glasblazerij gaat de reis door naar de WoW expositie in Nelson. WoW staat voor World of Wearable arts en de tentoonstelling bestaat uit kunst die je aan kunt trekken. Vooraf waren we wat sceptisch over deze tentoonstelling, maar de kostuums zijn bijzonder indrukwekkend en de verhalen van de kunstenaars zijn zeer interessant. Bovendien is naast de galerie van WoW ook een tentoonstelling van klassieke auto’s gevestigd en het is altijd leuk om te bekijken hoe men zich in de afgelopen eeuw heeft voortbewogen, van de klassieke T-ford tot de belachelijk luxe Maybach limousine. We vermaken ons hier ruim twee uur en we lopen onder de indruk her museum weer uit.

We lunchen met een overheerlijke soep van zeevruchten bij de Sutter Art Gallery en daarna gaan we nog een stukje toeren door de omgeving met leuke tussenstopjes bij diverse bezienswaardigheden, waaronder een prachtig klassiek houten landhuis en een heuse kerstmarkt. Nieuw Zeeland is een van de weinige landen op het zuidelijk halfrond waar kerst wordt gevierd en het is dan ook een beetje onwerkelijk dat de kerstartikelen altijd gerelateerd zijn aan sneeuw en warme sokken want hier gaat men naar het strand met kerst.

In de avonden kookt Joyce heerlijke maaltijden voor ons en na het eten kletsen we gezellig over van alles en nog wat, of we spelen een spelletje. We overnachten in de logeerkamer van het prachtige huis en we voelen ons enorm thuis. Wat een onwaarschijnlijke gastvrijheid en wat een gezellige tijd hebben we deze dagen.

Op dinsdag gaat onze reis weer verder. We nemen afscheid van Richard en Joyce en na een bezoekje aan de lokale bandenman voor een nieuw reservewiel, reizen we door naar Nelson Lakes.

We komen eind van de middag aan in het plaatsje St. Arnaud aan de oever van Lake Rotoiti. Bij de i-site, de Nieuw-Zeelandse vvv, betalen we voor een slaapplaats op een basic camping in de natuur. Voordat we de camper parkeren rijden we nog even naar de oever van het meer en het uitzicht is schitterend. De foto van de aanlegsteiger in het spiegelende meer tegen de bergachtige achtergrond kan zo op een kalender.

​  

De avond aan het meer duurt niet lang. Buiten zitten is onmogelijk omdat je levend wordt opgegeten door de zandvliegen. We kijken medelijdend door het raam naar buiten waar de tentkampeerders met bivakmutsen op hun hoofd in beweging proberen te blijven om de steekbeestjes van zich af te houden. Na het eten, een potje yahtzee en een wijntje kruipen we onder de wol.

We staan op tijd op voor het Mount Robert Circuit. Deze wandeling van negen kilometer is een ronde over de top van Mount Robert. We klimmen in totaal vijfhonderdvijftig meter omhoog en we kijken tijdens de klim voortdurend uit op het prachtig blauwe Lake Rotoiti. Het is schitterend weer en de blauwe lucht met één pluizig schapenwolkje weerspiegelt in het rimpelloze oppervlak van het meer. We zijn inmiddels wel wat hoogtemeters gewend, dus de wandeling gaat ons prima af. We lunchen op de top van de berg en na vier uur wandelen zijn we weer terug op de parkeerplaats.

De dag is halverwege en we zijn fit genoeg om nog een flink stuk te rijden. Vanaf de parkeerplaats bij Mount Robert gaat de reis westwaarts over State Highway Six. Onderweg komen we weinig tegen anders dan schitterende natuur. We passeren af en toe een slaperig dorpje en in het gehuchtje Inangahua stoppen we bij de General Store voor een kop koffie en een overheerlijke pie. Dat is hier geen zoete taart, maar een hartige snack van bladerdeeg gevuld met een ragout, stoofvlees of iets anders hartigs. Om je vingers bij op te eten!

Het landschap verandert als we de kust naderen. Bij Westport gooien we de camper nog een keer vol met diesel en dan gaat de weg verder langs de kust naar het zuiden.

Tegen het einde van de middag komen we aan bij het plaatsje Punakaiki. Dat is een plaatsje van niets, maar doordat de natuur hier een bijzonder kunstwerk heeft gevormd, is het een beroemd plekje geworden. Door erosie van wind en zeewater zijn de rotsen hier zodanig ingesleten dat ze lijken op een stapel pannenkoeken. De Pancake Rocks kunnen voor flink wat spektakel zorgen als de zee goed ruig is en met kracht tegen de kust beukt. Vandaag is de zee relatief kalm waardoor het blijft bij wat kolkend schuim tussen de rotsen en af en toe wat indrukwekkend gebulder. De ondergaande zon geeft de stapels pannenkoeken een mooie gloed.

We hebben gisteren dubbel eten gemaakt waardoor we nu lekker makkelijk op de parkeerplaats bij Punakaiki kunnen eten. Na het eten rijden we nog een stukje door langs de kust. Rechts van ons zakt de zon langzaam in de Tasmanzee en dat geeft prachtige plaatjes langs de ruige, rotsige kust. Helaas is het geen pretje om buiten foto’s te maken want de zandvliegen zijn hier heel bloeddorstig en bovendien met heel veel. We slingeren door langs het zuiden en net boven Greymouth stoppen we op een camping aan het strand. Met het gebulder van de zee op de achtergrond vallen we in slaap na een lange mooie dag.

Zo zijn we weer een flink aantal kilometers opgeschoven vandaag. Morgen gaat de reis verder naar het zuiden waar we de ruige kust inruilen voor de gletsjers in de zuidelijke Alpen.