Marlborough Sounds en Abel Tasman

Vanuit het prachtig zonnige Spring Creek vervolgen we onze reis. Eerst een stukje terug naar Picton in het noorden en dan slaan we linksaf de Queen Charlotte Drive op. Dit is een prachtige weg die langs de kust van de Marlborough Sounds naar het westen kronkelt. De Marlborough Sounds worden wel eens ten onrechte fjorden genoemd. Een fjord ontstaat doordat smeltwater uit de bergen een kloof uitslijt onderweg naar de zee. In de Marlborough Sounds heeft het water de omgekeerde weg bewandeld. De zee is omhoog gekomen en heeft de valleien tussen de bergen gevuld met water. Het eindresultaat is wel hetzelfde: prachtige inhammen met kalm water tussen groene bergen. De Queen Charlotte Drive heeft wel honderd uitkijkpunten waar we uitkijken over de Queen Charlotte Sound. Zo doen we over het stukje van nog geen veertig kilometer lekker de hele ochtend. 

Halverwege de Queen Charlotte Drive slaan we even rechtsaf naar het plaatsje Anakiwa. In dat gehucht is niets te beleven, maar het is wel het begin van de Queen Charlotte Track. Dat is een wandeling van zeventig kilometer langs de oevers van de Sounds. Het kost drie tot vijf dagen met tussendoor kamperen om die wandeling helemaal af te leggen en daar hebben we geen tijd voor. In plaats daarvan lopen we een stukje heen en terug tot aan een picknickplaats aan Davies Bay waar we neerstrijken voor een lunch van zelfgesmeerde boterhammen. De wandeling is ongeveer twee kilometer enkele reis en we hadden best nog een stukje door willen lopen naar Grove Arm Lookout, maar helaas begint de lucht te betrekken en kondigt de regen zich aan. Het blijft dus bij een retourtje Davies Bay en dat is, zeker gezien het weer, meer dan genoeg.

De Queen Charlotte Drive eindigt in het plaatsje Havelock. Tegen de tijd dat we daar aankomen is het weer volledig omgeslagen. De zon is verdwenen en heeft plaatsgemaakt voor donkere wolken waaruit een druilerige regen op ons neerdaalt. We rijden rechtstreeks door naar onze volgende camping in Pelorous Bridge. De camping ligt in een prachtige bosrijke omgeving en het is echt jammer van het slechte weer want ons plekje aan de rivier vraagt gewoon om een mooie wandeling. In plaats daarvan doen we een spelletje in de camper. Dit hoort ook bij kamperen.

Donderdagochtend is het weer nog niet verbeterd. De regent tikt op het dak van de camper en dat vertelt ons dat we ook deze ochtend geen wandeling gaan maken in Pelorous Bridge. We rijden met de camper naar het sanitairgebouwtje om de afwas te doen en een warme douche te nemen. Dan rijden we op ons gemakje verder richting het noorden. Bij de koffie onderweg bekijken we de weersvoorspellingen en het ziet ernaar uit dat morgen super slecht gaat worden. We zullen vrijdag negen november moeten beschouwen als een verloren dag en we besluiten om niet de lange rit naar het noorden van Abel Tasman National Park te maken. In plaats daarvan blijven we plakken in het dorpje Motueka, ten zuiden van het park, om het noodweer uit te zitten. In de middag klaart het zowaar nog even op waardoor we nog even met onze neus in de zon buiten kunnen zitten. Even twijfelen we of we niet te voorbarig de plannen hebben omgegooid, maar de dreigende wolken in de verte stellen ons wat dat betreft wel gerust.

Vrijdag blijkt inderdaad een super slechte dag. Het regent en het waait en we zijn blij met onze beslissing. Na de boodschappen en wat administratieve werkzaamheden op de WiFi van de MacDonalds, rijden we in de middag naar onze volgende camping aan de zuidelijke rand van Abel Tasman National Park. Het zonnetje begint door te komen en we kunnen lekker buiten hardlopen en een boekje lezen. Voor morgen hebben we een watertaxi geboekt die ons zal afzetten op een punt langs de Abel Tasman Coastal Track en als het weer zo blijft als het nu is, dan wordt het een prachtige wandeling.

Zaterdagochtend begint vroeg met brood smeren en ontbijten. Om half negen worden we opgehaald en naar de watertaxi gebracht. Na het inchecken stappen we op het parkeerterrein in de boot. Dat klinkt vreemd, maar dat valt wel mee. De boot ligt op een trailer achter een trekker en het hele gevaarte rijdt in zijn geheel over het strand de zee in. Als het water diep genoeg is, glijdt de boot van de trailer af en gaan we zonder trekker verder. De watertaxi is niet alleen een vervoermiddel van A naar B, het wordt een belevenis op zich als de schipper ons onderweg wat mooie bezienswaardigheden laat zien. We bekijken Split Apple Rock en Adele Island. Het eiland is niet vernoemd naar de Britse zangeres, maar naar de vrouw van de Franse ontdekkingsreiziger en cartograaf Jules Dumont d’Urville die een heleboel plekjes in de omgeving een Franse naam heeft gegeven, zonde. Op de oever van Adele Island liggen zeehonden in de zon te bakken.

We worden afgezet bij Torrent Bay. Eigenlijk wilden we iets minder ver weg, maar onze boeking was niet helemaal goed doorgekomen en we zijn op de boot naar Torrent Bay geplaatst. Wij zijn de beroerdste niet, dus we geven aan dat we de vijf kilometer wel extra lopen zodat de boot niet nog een extra stop voor ons hoeft te maken. Het is ook geen straf want wat we extra doen is een mooi stuk rondom Torrent Bay met een tussenstipje bij de bruine wateren van Cleopatra's Pool.

De totale Abel Tasman Coastal Track is zestig kilometer lang en wij lopen daar vandaag bijna een derde van. Met een aantal zijweggetjes loopt de teller op tot ruim twintig kilometer, een prestatie van formaat. Onderweg houdt het prachtige landschap ons op de been. Het pad kronkelt door het bos langs de kust en van tijd tot tijd worden we getrakteerd op een prachtig vergezicht over de groene kustlijn met gouden stranden. Aan het eind beginnen de extra vijf kilometer wel te tellen, maar achteraf kunnen we zeggen dat het de inspanning waard is geweest. Wat een prachtige dag.

Op zondag staan we aan de vooravond van het vervolg van onze reis over het Zuidereiland. Maar voordat we verder naar het zuiden trekken, brengen we een bezoekje aan Mijnheer en Mevrouw Bullock. We hebben de Bullocks ontmoet in Hanoi en ze hebben ons uitgenodigd om langs te komen als we in de buurt van hun woonplaats Ruby Bay komen. Zo leuk om hen weer terug te zien.