Kaikoura en de Marlborough Wine Estates

Zodra we van de ferry afrijden begint het weer al op te klaren en het wordt alleen maar beter naarmate we vanuit Picton verder naar het zuiden rijden richting Kaikoura. De route langs de zee is prachtig, vooral omdat het alpenlandschap zo dicht bij de zee ligt dat je links de blauwe oceaan ziet, en rechts de besneeuwde bergtoppen. In Kaikoura rijden we direct door naar het Dolphin Encounter Centre om ons te registreren voor onze activiteit voor morgen. De weersverwachting is goed, dus we rijden met een fijn gevoel naar de camping. Daar kunnen we in het zonnetje een lekker wijntje drinken. We lezen een boek en Manon gebruikt alle MB’s van het campinginternet om Expeditie Robinson te kijken.

Zondag gaan we vroeg uit de veren. Gelukkig doen we dat we met een hele goede reden want we hebben een leuke dag voor de boeg. Vandaag gaan we zwemmen met wilde dolfijnen, zo bijzonder! Natuurlijk is het nooit zeker dat je de wilde dieren echt te zien krijgt, maar alle omstandigheden lijken goed dus opgewonden rijden we naar het Dolphin Encounter Center. Zodra we aankomen blijkt toch dat schijn bedriegt. Het zonnetje schijnt weliswaar prachtig, maar er staat een stevige bries die op zee zo heftig is dat de vroege boottocht van half zes vanochtend is afgelast. Het is nog onzeker of onze boot wel zal gaan en het wachten is op de beslissing van wijze mannen die vanaf de heuvels de zee observeren. We gaan in het café zitten met een kopje koffie en wachten onrustig af. De tijd kruipt voorbij. Om negen uur komt het oordeel. De trip gaat niet door. Er gaat een zucht van teleurstelling door het café, wat balen dit! We overdenken snel onze opties, maar veel speling hebben we niet omdat we morgen al een boottour hebben geboekt om walvissen te kijken. We besluiten om toch een plekje voor morgenochtend te reserveren en dan te kijken of we de walvissentour nog kunnen verplaatsen naar vanmiddag. Net voordat we gaan, gebruikt Manon twee van haar specialiteiten: nieuwsgierig zijn en afluisteren. Dat werpt zijn vruchten af want in de rij naast ons wordt verteld dat er vanmiddag om half één nog een tocht gepland staat. Een beetje verbaasd omdat tegen ons gezegd werd dat deze tocht vol was, schrijven we ons in voor de middagtour en we gaan hard duimen dat de wind gaat liggen.

Om twaalf uur zijn we terug bij de balie van Dolphin Encounter en het verlossende woord klinkt: de boottocht gaat door! We kopen wel wat pilletjes tegen zeeziekte, want de zee is nog wild, en dan hijsen we onszelf in ontzettend dikke wetsuits, inclusief sokken en bivakmuts. Tijdens de briefing is het bloedheet in de pakken, maar later zal blijken dat we deze bescherming tegen de kou echt nodig hebben. Na de briefing worden we met een busje naar de boot gebracht. Het gaat nu echt beginnen.

Omdat we de eerste boot van de dag zijn, weet de schipper nog niet waar de dolfijnen zijn. Terwijl de boot over de golven klotst speuren we de horizon af. De schipper heeft contact met de andere boot, maar het wil maar niet lukken. Even lijkt de dag alsnog in het water te vallen want onze gids is al begonnen met ons te wijzen op de prachtige albatrossen die we wel in overvloed zien. Leuk natuurlijk, maar daar komen we niet voor. Dan klinkt er vanaf het dek een kreet, Dolphin! Yes, we hebben ze gevonden. Iedereen begint onrustig over de boot te schuifelen en maakt zich klaar om te water te gaan. De flippers gaan aan, de snorkels gaan op en we nemen plaats op de achtersteven van het schip. Als de zoemer gaat moeten we ons rustig het ijskoude water in laten glijden. Heel even lijkt het alsof er honderd scheermesjes in je handen snijden, zo koud is het, maar dat vergeet je al snel. De Dusky Dolfijnen vinden ons maar al te interessant en komen graag met ons spelen. Ze zwemmen naast, onder, boven en rondom je en ze lijken je allemaal uit te lachen omdat je zo langzaam bent. We hebben de tip gekregen om rare geluiden te maken door onze snorkels want de dolfijnen navigeren op geluid. We weten niet of de gids dat heeft gezegd voor haar eigen vermaak, of dat het echt werkt, maar we toeteren er vrolijk op los en we maken plezier met de dolfijnen. De prachtige dieren lijken echt plezier te hebben en ze draaien rondjes om de zwemmers en om elkaar en als je even boven water kijkt, dan zie je dat ze prachtige sprongen met salto’s voor je maken. Wat is dit een unieke ervaring zeg. Wauw! 

  ​

Als de zoemer weer gaat, klauteren we terug aan boord van de boot. Niemand heeft het koud want iedereen is in extase van de prachtige belevenis. Onze gids vertelt dat we extra geluk hebben omdat het water kristalhelder is. Het lijkt erop dat de harde wind vannacht alle plankton en andere troebel makende substanties heeft weggeblazen. Later zullen we aan de foto’s en filmpjes zien dat het inderdaad prachtig helder is geweest. Is die wind toch ergens goed voor geweest.

Onderweg terug naar de haven spelen de dolfijnen met de boot en zien we een groep albatrossen vechten om een grote vis. Het zonnetje schijnt en de wind is afgezakt tot een lekker zeebriesje. Het was wel degelijk een hobbelige rit, dus we stappen met zeebenen van de boot af, maar wat een geluk dat we dit toch nog konden meemaken.

Op maandag zal blijken dat we al ons geluk bij de dolfijnen hebben opgebruikt. We gaan vandaag weer een boottocht maken om walvissen te gaan spotten. Manon wiebelt nog een beetje op haar benen van gisteren en voelt niet veel voor nog zo’n hobbelige rit. Gelukkig lijkt het weer een stuk kalmer dan gisteren. We nemen voor de zekerheid weer een zeebenenpil en we gaan in de rij staan om in te checken. Ik heb van Manon geleerd om goed af te luisteren en deze keer vang ik een belangrijk nieuwtje op. Er zijn al een paar dagen geen walvissen gezien en vandaag kan de boot nog niet heel ver buiten de kust varen omdat de zee daar nog onrustig is. De boten van vanochtend hebben zelfs helemaal niets gezien want er staat een vertegenwoordiger van een reisbureau bij de balie te proberen om geld terug te krijgen voor zijn reizigers. Als we zelf aan de beurt zijn vragen we op de man af naar de situatie en het ziet er inderdaad niet goed uit. Er is een kleine kans om orka’s te zien, maar de grote potvis waar we voor gekomen zijn, gaan we vandaag niet zien. De boottocht naar de walvissen is een hele dure tocht en we besluiten dat we dat niet over hebben voor een kleine kans op orka’s. We annuleren ons ticket en we krijgen het volledige bedrag terug. Jammer van de walvissen, maar van het geld kunnen we mooi wat anders leuks gaan doen.

We laten de auto staan bij het kantoor van de walvistours en we wandelen het dorpje in. Kaikoura blijkt een heel gezellig kustplaatsje en de ochtend in de zon op het terras, met een kopje koffie, verse jus en goede wifi, is helemaal geen straf. We kunnen eindelijk de blog van Tongariro online zetten. Het uploaden van de film lukte niet op de camping wifi.

In het begin van de middag rijden we terug naar het noorden. Onze volgende bestemming is het plaatsje Spring Creek, vlakbij Blenheim, in de beroemde wijnstreek Marlborough. Onderweg maken we een tussenstop bij Ohau Point, een plek die bekend staat om de vele zeehonden. Op de rotsen zitten inderdaad tientallen zeehonden lekker te bakken in de zon of hun rug te krabben aan de stenen. De dieren zien er aan land een beetje klunzig uit, maar in het water zijn het pijlsnelle jagers.

We hebben het heerlijke weer meegenomen vanuit Kaikoura en we voeren in het zonnetje ons campingritueel uit. We installeren ons aan een tafeltje met een wijntje en chips en we spelen een spelletje. Manon moet nog flink aan de bak want ze staat enorm achter met Yahtzee.

Op dinsdagochtend stappen we vanuit de camper het stralende voorjaarszonnetje in. De lucht is strak blauw en er is geen wind, perfecte omstandigheden voor een wijntour. We doen dat natuurlijk op zijn Hollands, dus op de fiets. De omgeving is werkelijk prachtig met de strak geordende wijnvelden tegen de achtergrond van groen glooiend heuvelland en een azuurblauwe lucht.

We fietsen naar wijnhuis Saint Clair, waar we een tafeltje hebben gereserveerd voor de lunch. Onze houten tafel staat prachtig tussen de wijnranken en in het zonnetje is het precies warm genoeg om heerlijk buiten te zitten. Als voorafje nemen we een plankje met lekkernijen. Brood, dipjes, olijven, charcuterie en natuurlijk een bijpassend wijntje. Het wordt de Shiraz, die later onze favoriet van de dag zal blijken. Als hoofdgerecht bestellen we allebei een lokaal gevangen zalm op een bedje van groenten. Daar hoort een Chardonnay bij en het is er zowaar één die ook Manon kan bekoren. Vaak heeft een Chardonnay een houtige smaak van de eikenhouten vaten waarin ze wordt gerijpt, maar deze is lekker zacht en heeft maar een klein tintje hout. Heerlijk!

Manon kiest voor een lekker zoet toetje genaamd lava cake. Het is een chocolade cake met vloeibare chocolade vanbinnen, dat is smullen! Na het toetje en de koffie mogen we bij de bar nog een aantal wijnen proeven. We proberen natuurlijk de Sauvignon Blanc, maar ook een Pinot Gris en de rode Merlot en Cabernet Sauvignon. Het is allemaal lekker, maar de Shiraz die we bij ons voorgerecht hadden blijft favoriet. Daar nemen we een flesje van mee.

Op de fiets terug naar de camping beseffen we dat we wel erg geluk hebben met dit prachtige weer. Wat een heerlijke dag hebben we weer gehad. We hopen dat we dit nog even kunnen volhouden. Morgen reizen we naar de noordkant van het Zuidereiland via de oevers van de Marlborough Sounds en langs de Gold Coast naar Abel Tasman National Park.