Sneeuw in de wijngaard, zon in de fjorden

Er zijn twee manieren om vanuit Wanaka naar Queenstown te rijden. Het liefst nemen we de route over de Crown Range Road, een prachtige bergpas, maar helaas mogen wij die route niet rijden met onze camper. We nemen dus de langere en saaiere route over de snelweg via Cromwell. Het is ongelofelijk druk op de weg en naarmate we verder naar het zuiden rijden, beginnen we te begrijpen waarom. De auto’s die ons tegemoet komen zijn allemaal bedekt met ... sneeuw! Dat blijkt een voorbode voor wat ons te wachten staat want niet veel later wordt het landschap wit en passeren we borden die waarschuwen voor winterse condities op de weg. Aan het eind van de lange route, waar de Crown Range Road weer samenkomt met de snelweg, lezen we dat de bergpas gesloten is vanwege de sneeuw. Dat verklaart de drukte op de weg en het verzacht de pijn van het feit dat wij de bergpas niet over mochten.

De sneeuw leidt gelukkig niet tot problemen want de weg blijft redelijk schoon. Het winterse landschap is heel bijzonder en we nemen een willekeurige afslag om even om ons heen te kijken. De afslag komt uit bij een wijnboerderij en de wijnvelden zien er magisch uit, heel wat anders dan de groene en blauwe kleuren in de Marlborough wijnvelden. Op een bordje staat dat de druiven in deze regio wat later rijpen dan elders in het land. Als je ziet hoe de velden erbij liggen, begrijp je al snel waarom.

Vanuit de besneeuwde wijnvelden rijden we door naar een volgende sprookjesachtige omgeving. Langs de oever van de Arrow River ligt het oude mijnwerkersstadje Arrowtown. Hier werd in de negentiende eeuw naar goud gezocht en de gebouwtjes in het dorp zijn in oorspronkelijke staat gehandhaafd. Het grote parkeerterrein verraadt dat het een beetje toeristisch is, maar het blijft een heel gezellig dorpje waar je je honderd jaar terug in de tijd kunt wanen. We lunchen in het oude postkantoor en we kopen een stukje fudge bij een ambachtelijke snoepwinkel. De straatjes met de houten gevels zouden zo het decor van een film kunnen vormen, zeker in deze winterse omstandigheden.

Na de lunch rijden we door richting Queenstown, het toeristisch middelpunt van zuidelijk Nieuw Zeeland. Het is druk in de straten en ieder gebouw biedt iets aan dat gericht is op de toerist. Van avontuurlijke excursies tot bars en cafés, het is er allemaal. Hoewel het ongetwijfeld gezellig zal zijn in dit bruisende stadje rijden wij zo snel als het kan de stadsgrenzen weer uit. Hiervoor zijn wij niet naar Nieuw Zeeland gekomen dus we zoeken de rust op in het gehuchtje Glenorchy. Het is jammer dat het heel slecht weer is geworden want de weg tussen Queenstown en Glenorchy slingert prachtig over de heuvels langs de oever van Lake Wakatipu.

Glenorchy heeft twee straten met twee cafés, een motel, een benzinepomp en een camping. Wij parkeren onze camper op de camping en we gaan hopen op beter weer. Het plan is om een stuk van de Routeburn Track te gaan wandelen en dat is met deze regen geen pretje. Het wachten wordt een behoorlijk onprettige bezigheid, want behalve de aanhoudende regen, is het ook nog eens steenkoud. Met temperaturen tegen het vriespunt en geen stroom om de kachel mee aan te zetten, loopt het uit op twee nachten en een lange dag in dikke kleding spelletjes spelen en vroeg naar bed.

Gelukkig is de woensdagochtend weer prachtig. De lucht is blauw en de sneeuwgrens is opgeschoven naar boven duizend meter. We pakken de camper in en rijden naar het laatste stuk weg dat ten noorden van Glenorchy te vinden is. Na vijfentwintig kilometer houdt de weg op bij de Routeburn Shelter en het begin van de Routeburn Track. Deze wandeling is drieëndertig kilometer lang en verbindt het Mount Aspiring National Park, waar we nu zijn, met Fjordland National Park in het zuidwesten van Nieuw Zeeland. Het is geen rondwandeling, maar een pad van A naar B en het bijzondere is dat de afstand tussen start en finish met de auto maarliefst 325 kilometer bedraagt. Je steekt dus echt een stuk natuur over waar geen auto in de buurt kan komen. Natuurlijk heb je een probleem met transport als je aan het begin parkeert en helemaal naar het einde loopt, dus wij lopen alleen een stuk van het begin van de track en weer terug.

Het wandelpad is schitterend en loopt langs het riviertje de Routeburn die tussen de groene bossen en ruige rotsen door meandert. Het water van de rivier is helder blauw en af en toe passeren we spectaculaire stroomversnellingen over grote rotspartijen. Niet voor niets word het riviertje door avonturiers en waaghalzen gebruikt om een stoot adrenaline te tanken door van grote hoogte in het ijskoude water te springen of door te glijden over de rotsen door de stroomversnellingen. Wij bekijken het schouwspel van een afstandje en houden het bij wandelen.

Helaas hebben we maar een ochtend de tijd en moeten we omkeren voordat het pad ver genoeg is gestegen om door de boomgrens heen te breken. Met acht kilometer op de teller komen we terug op het parkeerterrein en vervolgen we onze reis. De weg houdt op bij de Routeburn Shelter, dus we gaan een flink eind dezelfde weg terug. Gelukkig heeft de route een compleet ander aanzicht nu het weer zoveel beter is. We stoppen een paar keer om te genieten van het uitzicht op de indrukwekkende bergpartijen die worden versierd met prachtig gekleurde bloemen. Daarna rijden we met open mond langs Lake Wakatipu terug naar Queenstown waar we even onze gasfles bijvullen om daarna snel weer door te rijden naar Fiordland in het zuidwesten van Nieuw Zeeland.

In Fjordland moeten we een keuze maken welke fjord we graag willen bevaren. Onze keuze valt op Doubtful Sound. Deze fjord is een stuk minder druk bezocht dan Milford Sound, de meest bekende fjord van Nieuw Zeeland. In plaats van veertig boten per dag in Milford Sound, varen er in Doubtful Sound slechts twee boten per dag uit, en dat bevalt ons wel. De excursie naar Doubtful Sound vertrekt vanuit het plaatsje Manapouri dus daar brengen we de nacht door op een kleine knusse camping. De weersvoorspelling voor morgen is uitstekend, maar we houden ons hart nog even vast, want we zijn al eerder bedrogen uitgekomen door foute voorspellingen. Als aan het eind van de middag de lucht pikzwart wordt en er een enorme hoosbui over de camping wordt uitgestort, zakt de moed ons in de schoenen en we kruipen teleurgesteld onder de dekens.

Op vrijdagochtend staan we om half zeven naast ons bed, zodat we ons om half acht bij het haventje kunnen melden. De lucht is grijs, maar het is gelukkig droog en na de hoosbui van gisteren zijn we daar al dik tevreden mee. Om acht uur start de excursie naar Doubtful Sound en het avontuur begint al met de reis daarnaartoe. Eerst steken we met een boot het grote Lake Manapouri over. Onder het genot van een warme bak koffie en thee turen we naar buiten om te zoeken naar gaatjes in het wolkendek. Het lijkt erop dat we geluk hebben want in de verte zien we blauwe lucht en dan komt het prachtige landschap toch echt het beste tot zijn recht.

Na een uurtje varen leggen we aan bij het West Arm bezoekerscentrum. Daar, op de oever van het meer, ligt de Manapouri elektriciteitscentrale. Deze waterkrachtcentrale heeft ertoe heeft geleid dat Doubtful Sound heden ten dage toegankelijk is voor het publiek. Alle aanwezige infrastructuur is namelijk aangelegd voor de aanvoer van materiaal voor de centrale. De centrale maakt gebruik van het feit dat Lake Manapouri 178 meter boven zeeniveau ligt, op tien kilometer afstand van Doubtful Sound, dat op zeeniveau ligt. Het water uit het meer wordt onder de grond langs enorme turbines geleid waarmee elektriciteit wordt gegenereerd. Door het grote hoogteverschil is de waterkracht enorm en de energie die hierdoor vrijkomt is genoeg om ruim driekwart van heel Nieuw Zeeland van stroom te voorzien.

Vanaf de elektriciteitscentrale gaat de reis per bus verder over de Wilmot Pass. De weg over de pas is het enige stukje weg in Nieuw Zeeland dat niet is verbonden met de rest van het wegennet en het is de duurste weg ooit gebouwd in Nieuw Zeeland. De weg verbindt de waterkrachtcentrale met Doubtful Sound vanwaar materieel vanaf zee werd aangevoerd. Het aanleggen van de weg van slechts enkele kilometers lang, heeft twee jaar geduurd en heeft uiteindelijk twee dollar per centimeter weg gekost.

In de bus worden we vermaakt door de vrolijke jonge buschauffeuse Alex. We lachen veel om haar grappen, maar ondertussen leren we ook veel over de omgeving. Zodra we over het hoogste punt van de pas heen zijn, kunnen we aan de andere kant zien hoe het water dat door de centrale is gepompt via een rivier naar de Doubtful Sound stroomt. Alex legt ons uit hoe het komt dat het water aan deze kant van de pas groen van kleur is, terwijl het water van het meer helder blauw is. Dat krijg je als je de elektriciteit uit het water haalt.

Er zijn wel meer dingen anders aan de andere kant van de pas. Alex vertelt dat het iedere dag een verrassing is hoe het weer aan de andere kant zal zijn, want de bergpas is een natuurlijke barrière voor weer en wind. Daardoor kun je in een paar minuten tijd in een compleet ander klimaat terechtkomen. In ons geval werkt dat enorm in ons voordeel want zodra we de pas over zijn, rijden we de strakblauwe lucht tegemoet. We zijn geluksvogels want met tweehonderd regendagen en negen meter neerslag per jaar in Doubtful Sound, is een blauwe lucht vrij uitzonderlijk. Vrolijk en opgewekt stappen we aan boord van de boot waarmee we een paar uur door de fjord zullen gaan varen.

De cruise door de fjord is fantastisch mooi. Omringd door groene bergen wanen we ons alleen op de wereld. Om de natuurbeleving compleet te maken treffen we halverwege de fjord een groepje pinguïns aan, die vrolijk spartelen in het water. Tijdens de vaart krijgen we via de luidspreker informatie over de omgeving. We krijgen nog een keer goed te horen hoe het nou zit met de sounds en de fjorden. In een vorige blog hadden we het bij het verkeerde eind want we varen nu wel degelijk in een fjord en die is miljoenen jaren geleden uitgesleten door een gletsjer. Later zijn de fjorden weliswaar volgelopen met zeewater, maar dat maakt het nog geen sound want dat is een vallei die is volgelopen door een overstroomde rivier. De fjorden worden dus ten onrechte sounds genoemd en niet andersom. 

De Doubtful Sound komt uit in de Tasmanzee. Vanaf daar kwam kapitein James Cook in 1770 aanvaren met zijn grote zeilschip. Toen hij keek naar de nauwe opening in de kustlijn, twijfelde hij of hij zijn schip wel veilig in en uit de fjord zou kunnen manoeuvreren. Bij het in kaart brengen van de kustlijn noemde hij de fjord daarom Doubtful Sound. Onze tocht gaat helemaal naar het einde van de veertig kilometer lange fjord en bij de monding van de fjord ligt een kolonie zeeleeuwen te luieren in de zon. Ze trekken zich niets aan van de boot met fotograferende mensjes en gaan rustig door met zonnebaden. We varen voorbij de zeeleeuwen de open zee op en in plaats van rechtsomkeert maken, blijft de schipper maar verder de zee opvaren. De boot schudt hevig op de hoge golven en we voelen ons een stuk minder aangenaam dan in de kalme fjord, maar na tien minuten begrijpen we eindelijk waar de schipper mee bezig is. Recht voor de boeg van het schip duiken plotseling twee bultruggen op. De enorme walvissen sproeien met water en maken prachtige duikende bewegingen om als grote finale hun immense staart te laten zien. Deze truc herhalen de dieren een aantal keer en we zijn vol van enthousiasme de wiebelende boot allang weer vergeten. Wat een fenomenale dieren zijn het toch.

Als de walvissen zijn ondergedoken, draait de schipper het schip terug richting de fjord. Er is geen twijfel mogelijk dat we erdoor passen en we varen over de kalme binnenwateren terug naar het begin van de fjord. Er zijn wat wolken aan de hemel verschenen, maar het is nog steeds prachtig weer. We kijken elkaar aan en we moeten vaststellen dat we vandaag enorm veel geluk hebben gehad met een prachtige dag. Het zonnetje, de pinguïns en als klap op de vuurpijl de walvissen. Allemaal gebeurtenissen die zeker niet iedere dag gebeuren in Doubtful Sound. Er wordt ons op het hart gedrukt om niet aan de volgende groep te vertellen dat we walvissen hebben gezien, want de kans dat die er straks weer zijn, is erg klein.

In de bus terug over de Wilmot Pas wordt niets meer verteld. We zitten met zijn allen na te genieten van de dag. Op de top maken we nog een stop om in het heldere weer nog even over onze schouder te kijken. Daar, in het zonnetje, ligt de lange gestrekte arm van de prachtige Doubtful Sound.

Terug aan de andere kant van de pas is het nu ook prachtig weer en de terugtocht over Lake Manapouri is schitterend met uitzicht op de besneeuwde pieken van de alpen op de achtergrond. Wat een geweldige dag.

We zijn rond drie uur weer terug in Manapouri en we stappen in de camper om een stukje zuidwaarts te rijden. We stoppen op een kampeerplaats vlakbij Lake Hauroko. Er is slechts één ander busje op het terrein en verder zijn we alleen met een wijds grasveld en een toilethuisje in onze voortuin. Het zonnetje schijnt nog, maar helaas kunnen we niet buiten zitten door de stekende zandvliegjes. Wat is dat toch jammer van dit prachtige kampeerland.

De komende dagen rijden we de Southern Scenic Route die ons langs de zuidkust van Nieuw Zeeland naar de stad Dunedin zal leiden. Het ritje naar Lake Hauroko was vast een stukje in de goede richting.