Southern Scenic Route en Mount Cook

De Southern Scenic Route loopt van Queenstown via Fiordland en de zuidkust naar Dunedin. Het eerste stuk, van Queenstown naar Fiordland, hebben we al gereden en vandaag is het nog maar een klein stukje rijden vanaf onze kampeerplek aan Lake Hauroko naar de zuidkust van Nieuw Zeeland. Het is nog wel even een avontuurtje om terug op de hoofdweg te komen want we zijn twintig kilometer over een onverharde weg de wildernis in gereden om op de mooie afgelegen kampeerplek te komen. Diezelfde twintig kilometer hobbelen we ook weer terug en onderweg beleven we iets wat je alleen in reclamefilmpjes voor Nieuw Zeeland ziet. De weg wordt versperd door een grote kudde schapen. Drie herdershonden jagen om de groep heen om de kuddedieren in het gareel te houden en ze terug naar het weiland te leiden. Met een hoop geblaat en geblaf bewegen de dieren om onze camper heen naar het weiland. Als laatste volgt de boerin op haar trekkertje. Ze zwaait vriendelijk als haar schaapjes op het droge zijn en we kunnen onze weg vervolgen.

Rondom de route langs de kust komen we honderden mooie plekjes tegen en gelukkig hebben we alle tijd om rustig aan te doen en te stoppen waar we willen. De eerste stop aan de kust is McCrackens Rest, de naam klinkt alsof het zo uit een goede piratenfilm komt. Er is niet veel piratigs aan, maar het uitzicht over zee is prachtig en er staat een mooie gele wegwijzer met een reeks herkenningspunten. In zuidoostelijke richting staat Stewart Island op het bordje. We turen in de verte, maar het is helaas te bewolkt om het eiland te zien liggen.

Na de lunch in Orepuki rijden we met een tussenstopje bij Cosy Nook door naar Bluff Hill, een stukje ten zuiden van de grote stad Invercargill. Bluff is om verschillende redenen een bijzonder plekje. Het is het oudste Europese dorp in Nieuw Zeeland, continu bewoond sinds 1824, en het is het begin van de Nieuw Zeelandse A1, State Highway 1. Vooral dat laatste is voor ons leuk omdat we ook aan het andere uiteinde van de snelweg zijn geweest. Dat ligt bij Cape Reinga, helemaal in het noordelijkste puntje van het Noordereiland. Vanaf Bluff Hill hebben we prachtig uitzicht over de kustlijn om ons heen en vanaf deze heuvel kunnen we Stewart Island tussen de nevel door net zien liggen.

De stad Invercargill is niet bijster interessant, maar toch gaan we vanuit Bluff weer even terug naar die stad. De simpele reden is dat Bluff op het puntje van een schiereiland ligt en de weg dus doodloopt. Het is bovendien al laat in de middag, dus we nemen een camping aan de rand van de stad. De stadsplattegrond, die ons bij de receptie wordt aangeboden, slaan we af. Wij gaan morgen gauw weer weg van de stad, verder over de prachtige route langs de kust.

Vanuit Invercargill rijden we eerst enkele tientallen kilometers zonder noemenswaardige bezienswaardigheden. Pas vanaf het kustplaatsje Fortrose wordt het weer interessant want daar beginnen de Catlins, een strook land vernoemd naar een vroegere landeigenaar en een gebied rijk aan prachtige natuur en indrukwekkende kustlijnen. We buigen af van de hoofdweg en we volgen de kleinere weggetjes langs de kust waar we stoppen bij Waipapa Point. Dit punt is nu een prachtige plek langs de kust, maar de geschiedenis is erg droevig. In 1881 gebeurde hier de grootste scheepsramp uit de geschiedenis van Nieuw Zeeland waarbij 131 mensen het leven hebben gelaten toen de SS Tararua aan de grond liep en zonk. De oorspronkelijke Maori naam van Waipapa is Waipapapa (subtiel verschil) en betekent “ondiep water”. De vuurtoren op de klif is gebouwd na de scheepsramp en vanaf dat moment werd de toren permanent bewoond door de vuurtorenwachter en zijn gezin, om te zorgen dat er nooit meer een schip te dicht bij de ondiepe ruige kust kon komen.

De volgende stop is Slope Point. Dit is officieel het meest zuidelijke puntje van het vasteland van Nieuw Zeeland. Vanaf de parkeerplaats lopen we een kilometer door boerenland naar de rand van de klif. Daar staat weer zo’n prachtige gele wegwijzer met leuke herkenningspunten. We zijn hier slechts 4803 kilometer verwijderd van de zuidpool.

Verderop langs de kustweg stoppen we bij Curio Bay. Deze plek is beroemd vanwege een zeldzame pinguïnkolonie, maar de dieren laten zich alleen in de avond zien als ze terugkomen van het vissen. Wij komen rond twee uur aan, dus er is geen pinguïn te zien. We brengen nog een bezoekje aan het versteende bos dat zichtbaar is in de branding, maar ook dat is weinig spectaculair. Na een kopje koffie in het bezoekerscentrum zetten we weer koers naar de hoofdweg. De route gaat verder door de Catlins. Het is gaan regenen en dat is niet goed voor de foto’s, dus we slaan ons kamp op in de natuur bij Papatowai. Morgen weer een dag.

We hebben de camper in het gras geparkeerd en het heeft de hele nacht geregend, dus het is even spannend of we nog wel weg kunnen komen. Gelukkig komt de wagen direct in beweging en rollen we gemakkelijk het grindpad weer op. We rijden een klein stukje over de hoofdweg voordat we een zijweggetje nemen richting Purakaunui Falls. We hebben inmiddels heel wat watervallen gezien en dit is echt één van de toppers. Grote hoeveelheden water stromen over een grote breedte naar beneden. Er zijn maar weinig andere bezoekers, dus we kunnen ook nog genieten van het schitterende gebulder van de waterval. We leggen de waterval vast op de gevoelige plaat, waarbij we een beetje spelen met de sluitertijd. Wij zijn het nog niet eens wat mooier is. Ieder zijn smaak. Wat vind jij?

Het regent niet meer, maar de lucht is nog steeds dreigend grijs en dat komt de prachtige omgeving niet ten goede. Vanaf Purakaunui Falls rijden we aan één stuk door naar het einde van de Scenic Route. Als we aankomen in Dunedin is het lunchtijd dus zodra we een parkeerplek hebben gevonden, strijken we neer in een cafeetje aan het Octagon, het achthoekige plein in het centrum van de stad.

Dunedin is van Schotse oorsprong. De naam van de stad betekent, vertaald uit de Schotse Gaelic taal, Edinburgh. De stad aan de zuidoostkust van Nieuw Zeeland was door de oprichters bedoeld als New Edinburgh, hun nieuwe thuis ver van huis. Na de lunch bewonderen we wat van de statige architectuur in het stadscentrum, met als hoogtepunten St. Paul’s Cathedral, The Municipal Chambers en het treinstation uit 1906. Daarna bekijken we ook wat moderne architectuur in het winkelcentrum want mijn All Stars zijn alweer versleten en dat is voor Manon ook een goede reden om een paar nieuwe stappers aan te schaffen.

We sluiten de dag vandaag af op een camping net buiten het centrum van de stad, maar niet voordat we een bezoekje hebben gebracht aan Baldwin Street, de steilste straat ter wereld. Aan het begin van de straat staat op een bordje dat de route niet geschikt is voor campers en dat begrijpen we heel goed. We lopen de heuvel op en het is echt enorm steil. De straten in San Francisco zijn polderweggetjes vergeleken met Baldwin Street. Het is vooral ook lachwekkend hoeveel toeristen hier een kijkje komen nemen en natuurlijk gieren er ook een heleboel huurauto’s de heuvel op, ondanks het bordje dat de straat alleen bedoeld is voor aanwonenden. De herrie van de hoge toeren van de ploeterende motoren is oorverdovend. Arme bewoners.

Dinsdag wordt een lange reisdag. We rijden nog een stukje langs de kust naar het noorden voordat we afbuigen naar het binnenland. Langs de kust, iets ten noorden van Dunedin, bezoeken we de Moeraki Boulders. Dat zijn grote rotsen op het strand. Tot zover niets spannends, maar wat de Moeraki Boulders zo bijzonder maakt is de bijna perfect ronde vorm van de stenen. Tot niet zo lang geleden tastte men in het duister over het ontstaan van de ronde stenen en er deden vele legendes de ronde die allemaal een goddelijke hand nodig hadden om het verschijnsel te verklaren. Inmiddels weet men dat de stenen zo’n zestig miljoen jaar geleden op de zeebodem zijn ontstaan doordat kalkzouten zich hechtten aan een hard rond steentje dat nu de kern van de bal vormt. Verder zijn de stenen ook wel een beetje gehyped om het toerisme in de omgeving op gang te helpen want het nabijgelegen café vraagt twee dollar als je over hun terras naar het strand wil lopen. Uit principe parkeren wij op een parkeerplaats een paar honderd meter verderop en we lopen een stukje over het strand naar de stenen. Daar gaan we in de rij voor een foto van de rotsen zonder mensen en vervolgens in de rij om een foto te maken met een sprongetje van de ene naar de andere steen. Het is wel vermakelijk en een leuke tussenstop.

Ons plannetje om in het dorpje Moeraki, dat iets verderop ligt dan de stenen, te gaan lunchen, valt in het water doordat het lunchtentje vandaag gesloten is. Dat wordt dus een boterham in de camper, ook lekker. Als we weer weg willen rijden schrikt Manon van een standbeeld dat ineens in beweging komt. Het blijkt geen standbeeld, maar een zeeleeuw die een beetje ver het land op is gekomen. Het prachtige dier heeft lekker liggen bakken in de zon en heeft nu besloten om weer terug te gaan naar het water. Wij mogen hem van dichtbij voorbij zien waggelen, heel bijzonder.

Bij het plaatsje Oamaru slaan we links af en we laten de Stille Oceaan achter ons. We steken de provincie Canterbury dwars over om weer in het alpenlandschap terecht te komen. Onze bestemming is Mount Cook, de hoogste berg van Nieuw Zeeland. We hebben de top van deze berg tijdens onze tocht door Gletsjerland al vanaf de westkant mogen bekijken en nu gaan we naar de oostelijke kant van de alpenreus. We maken een tussenstop aan de oever van Lake Pukaki. Normaal gesproken kun je hier de prachtig blauwe kleur van het meer bewonderen en de mooiste sterrenhemel zien, maar niet vandaag. Het is grijs, bewolkt en het waait, dus ons prachtige slaapplekje aan het meer levert niet veel moois op.

De volgende ochtend rijden we na het ontbijt door naar Mount Cook Village. Dorp is eigenlijk een te groot woord, want naast het grote Hermitage Hotel en een bezoekerscentrum is er niets te beleven in het dorp. Bij het bezoekerscentrum informeren we over de condities op de verschillende wandelpaden. De sneeuwgrens is inmiddels redelijk hoog en de weersvoorspelling is niet slecht, dus het ziet er prima uit. We rijden naar de kampeerplaats verderop in de vallei en we maken ons op voor een wandeling door de Hooker Valley. De wandeling gaat door de vallei, dus er zitten niet veel hoogtemeters in het pad. Toch gaat het op de heenweg voortdurend een beetje omhoog waardoor de stappen zwaar gaan. De mensen die ons tegemoet komen, lijken allemaal heel hard te lopen alsof ze de bus moeten halen. In sommige gevallen zal dat ook zo zijn, maar meestal komt het gewoon doordat deze mensen bergaf lopen.

De omgeving is prachtig en indrukwekkend door de machtige natuur. We steken drie keer met een hangbrug de Hooker River over. Deze rivier wordt gevoed door smeltwater uit het hooggebergte en voornamelijk uit de Hooker Gletsjer die zijn weg heeft gevonden tussen twee rijen alpenreuzen, waaronder Mount Cook. Halverwege de wandeling komen we langs Mueller Lake waar de Hooker River een beetje uit de bocht lijkt te zijn gevlogen. Het eindpunt van de wandeling is Hooker Lake waar het uiteinde van de ijsmassa van de Hooker Gletsjer zichtbaar is en waar het smeltwater het meer vult. We lopen ruim vijf kilometer enkele reis en omdat we dezelfde weg weer terug lopen, komen we uiteindelijk uit op bijna elf kilometer. Niet slecht voor een middagje wandelen.

We brengen de nacht door op een simpele camping bij de Hooker Valley zodat we de volgende dag direct nog een alpenwandeling kunnen maken. Dat wil zeggen, Manon heeft wel even genoeg van al dat gewandel en ik ga er alleen op uit. Het wordt een stuk van de Mueller Hut route en dat is een fikse wandeling. In een kleine drie kilometer klim ik met 2200 traptreden 550 meter omhoog en dat doet behoorlijk zeer aan de bovenbenen. Gelukkig word ik wel beloond met prachtige vergezichten. De wolken zijn hoog genoeg om me een onbelemmerd uitzicht te geven op de Hooker Valley waar we gisteren doorheen zijn gewandeld. Van bovenaf is goed zichtbaar dat het Mueller Lake een bijzondere melkblauwe kleur heeft door de mineralen die door de gletsjer zijn los gesleten van de rotsen. In de verte kan ik ook de Hooker Gletsjer tussen de bergen zien liggen en rechts in de diepte zie ik de camping. Het is zwaar, maar prachtig.

Ik stop met klimmen bij het Sealy Tarns uitkijkpunt op 1300 meter hoogte. Het heeft weinig zin om verder te lopen want de wolkengrens ligt precies op deze hoogte waardoor er al nauwelijks nog van een uitkijkpunt gesproken mag worden. Terwijl ik een broodje eet, trekken de wolken af en toe net genoeg op om een beneveld zicht op de vallei te geven, maar ik ben blij dat ik onderweg al veel heb genoten van het uitzicht en mijn fotorolletje heb volgeschoten. Dan begin ik aan de terugweg, 2200 treden naar beneden.

Terug op de camping neem ik een douche met vochtige babydoekjes en deo, want er is geen echte douche, en dan is het tijd om weer verder te rijden. Het eerste stukje van de route is een waar cadeautje want waar Lake Pukaki op de heenweg nog grijs en grauw was, is het nu knalblauw dankzij het mooie weer. Onderweg stoppen we nog honderd keer voor mooie foto’s tegen de kleurrijke achtergrond.

Voorbij het meer gaan we weer kilometers afleggen want we moeten ook nog ergens komen vandaag. We stoppen in het dorpje Fairlie en we zijn daar precies op tijd om vlak voor sluitingstijd nog een heerlijke pie te eten bij het beroemde Fairlie Bakehouse. Het bladerdeeg is zo rijkelijk gevuld met zalm en bacon dat we vanavond niet meer hoeven te eten.

We gaan nu echt de laatste dagen van de prachtige rondreis door Nieuw Zeeland in, want morgen zetten we koers richting Christchurch. We gaan nog wel alles uit de laatste dagen persen en onderweg nog zoveel mogelijk mooie plekjes bezoeken.