Volcán Acatenango

Dit weekend ontvluchten we de paasdrukte. We gaan de vulkaan Acatenango beklimmen. Deze vulkaan kunnen we vanuit Antigua goed zien en het mooie is dat hij pal naast de super actieve vulkaan Fuego ligt. Elke 20 minuten is er een uitbarsting te zien. Dat is vanaf de grond al indrukwekkend, laat staan als je er vlak naast zit.

Na een uurtje rijden met de auto komen we aan bij een klein huisje. Bij het huisje worden onze spullen voor de avond aan de dragers gegeven. We hebben zelf alleen de nodige spullen voor overdag bij ons. Dat betekent de camera’s, veel laagjes kleding, snackjes en natuurlijk veel water. Als iedereen klaar is beginnen we met zijn achten (zes Hollanders en een stel uit Melbourne) en de gids voorop aan de heftige tocht naar boven.

De eerste fase is super zwaar! Het is flink warm en het pad loopt stijl omhoog door mul zand. Dat betekent dat je bij iedere stap omhoog een halve stap terug glijdt. We zijn gestart op 2400 meter hoogte en we moeten vandaag naar bijna 3600. Het wordt een barre tocht. Poco a poco, stapje voor stapje, beklimmen we de machtige vulkaan. Na twee zware uren komen we aan bij een houten hutje. We krijgen lunch op 3180 meter hoogte. Broodjes guacamole met ham, kaas en tomaat en als toetje een beker oploskoffie. In Antigua noemen ze deze koffie agua de calcetines. Zoek maar op…

De tweede helft van de tocht voert door een compleet ander klimaat. Het cloudforest is aangenaam groen en het klinkt en ruikt als bos. Soms vergeet je heel even dat je flink aan het klimmen bent. Helaas niet lang want het blijft een flinke inspanning om de steile paden te bedwingen. Na een dikke vijf uur klimmen doemt eindelijk het kamp op. Het kamp ligt op 3570 meter hoogte. We juichen om de prestatie, we zijn er! Maar al snel slaat dat om in teleurstelling. Er is mist op komen zetten en het uitzicht is precies niks. Het was de bedoeling dat we recht op de naastgelegen actieve vulkaan Fuego zouden kijken, maar we zien niets dan mist. We zitten een poosje met camera’s in de aanslag te hopen op een open momentje in de mist. Heel soms klinkt er gejuich over de berg en kunnen we een glimp van Fuego opvangen. Maar eigenlijk is het gewoon koud en is het uitzicht prut.

De gids/kok maakt lekkere spaghetti met kip en tomatensaus. Van Fuego zien we niets, maar we horen aan het gebulder dat hij achter de mist een show aan het opvoeren is… Hongerig schuiven we de maaltijd in een paar minuten naar binnen. Na het eten kletsen we nog even bij het vuur. De zon gaat onder en het wordt snel nog kouder, maar we trotseren de kou even want de mist trekt weg! We slagen erin om de vuurspuwende Fuego op film te zetten en kruipen dan snel de tent in want we zijn uitgeput en het is ijskoud. Bovendien moeten we om 4:10 op om de zonsopkomst op de top te gaan bekijken.

De nacht begint zwaar. Ik heb knallende hoofdpijn van de hoogte en we hebben het allebei koud. Gelukkig krijgt de slaap ons toch te pakken en rusten we redelijk uit.

Om 4:10 ringelt de wekker. Na het gebroken nachtje moeten we brrr de kou weer in. Fuego spuwt nog vuur, indrukwekkend! Maar we hebben geen tijd om te kijken want we moeten voor zonsopkomst op de top zijn. Nog ruim 400 hoogtemeters naar de top. Op een nuchtere maag en over een nog veel steilere route dan gisteren wordt het een hele zware beproeving. Manon heeft last van de hoogte, misselijk en hoofdpijn, en keert terug naar het kamp. De rest van de groep steunt en kreunt verder omhoog.

Gelukkig is er een fantastische beloning voor het zware werk. We halen de top net niet voor zonsopkomst dus we stoppen op het laatste stukje om de prachtige kleurrijke lucht vast te leggen. Op het dak van Guatemala, boven wolken, mist en omringende bergen en vulkanen, voelt het machtig! Als de zon goed en wel boven de horizon is lopen we door naar de absolute top. Bijna 4000 meter hoog en een adembenemend uitzicht!

We blijven niet lang op de top want het vriest hier! De kou trekt al door de handschoenen heen dus het wordt tijd om te gaan dalen. Het afdalen gaat een stuk sneller dan klimmen. We glijden door het vulkaanzand naar beneden en met een goed half uur zijn we terug in het kamp. Gelukkig heeft Manon vanuit het kamp ook schitterend zicht gehad op de zonsopkomst en de vuurspuwende Fuego.

Na het ontbijt van yoghurt met aardbeien en bananen beginnen we aan de afdaling. Een kleine acht kilometer en bijna 1200 meter omlaag. Het gaat een stuk makkelijker dan omhoog, maar nog steeds is het zwaar. Veel remmen en voorzichtig op de glijdende steentjes. Rond 11:00, dus 2,5 uur later, komen we terug aan bij het beginpunt waar de auto op ons staat te wachten. Terug naar Antigua voor een lekkere douche!

We hebben Acatenango overwonnen! Het was een schitterende, maar hele zware tocht. We zijn trots op onszelf en vooral ook heel blij dat de knie van Manon het heel goed heeft gehouden. Zie hier ook het filmpje van ons avontuur. (kwaliteit is bij ons niet zo mooi als het origineel, hopelijk is het bij jullie met goede Wifi beter)

Terug in Antigua is de hectiek van de Semana Santa gelukkig een beetje gaan liggen. Rustig bijkomen want morgen begint het gewone leven op school weer.