Next stop: Belize

In een grote touringcar laten we Guatemala achter ons en reizen we door naar buurland Belize. De bestemming van de bus is Belize Stad, maar wij gaan er halverwege uit in San Ignacio. San Ignacio ligt net over de grens in het binnenland van Belize. Bij de grens voeren we de inmiddels bekende rituelen uit. Eerst in de rij voor een stempel om Guatemala te verlaten, dan op een formuliertje schrijven wie je bent en wat je komt doen, vervolgens in de volgende rij waar de Beliziaanse douanebeambte checkt of je formuliertje matcht met je paspoort. We krijgen een stempel in ons paspoort en een Caribisch Engels welcome to Belize. Terug bij de bus vertelt de buschauffeur dat wij de enigen zijn die in San Ignacio uitstappen. Dat is zonde van de omweg en bovendien komt de grote bus niet tot bij ons hotel, dus de chauffeur stelt voor om voor ons een taxi te betalen van de gens naar het hotel. 20 minuten later worden we voor de deur afgezet. Prima geregeld!

Belize is een totaal ander land dan Guatemala. Het grootste deel van de bevolking is Caribisch, Creools. Grote donkere mensen met een goede lach en een wat intensere manier van communiceren. We schakelen over van Spaans naar Engels want hoewel de mensen onderling een onverstaanbaar verbasterd Engels spreken, is “gewoon” Engels hier de voertaal.

San Ignacio is nog niet zo ontdekt, maar heeft wel een hoofdstraatje dat is gericht op toeristen. Tal van reisbureautjes bieden excursies aan. Halverwege de straat zitten twee kroegen tegenover elkaar. Proppers van beide kanten doen hun best om de toeristen op hun terras te krijgen. De speakers schallen hun muziek naar de overkant waardoor een boeiende mix ontstaat van Ed Sheeran en Spaanse salsa. Er wordt veel gelachen, ook tussen de concurrerende proppers, en het sfeertje is gezellig. We eten ‘s avonds bij een restaurantje een blokje weg van de hoofdstraat. Op de kaart staan wel tien soorten vis, maar op mijn vraag wat conch voor vis is, krijg ik als antwoord dat hij alleen zeebaars heeft. Typisch. Ik neem de creoolse variant, without spice. Ik voelde me een beetje een Hollands watje want ik vond het super spicy! Wel erg lekker.

We hebben één volle dag in San Ignacio, precies genoeg om dé bezienswaardigheid in deze omgeving te gaan zien. We gaan op excursie naar de ATM. Dat is in dit geval niet de pinautomaat, maar Actun Tunichil Muknal. Dit is vertaald uit het Maya de grot van de kristallen tombe. Met een oude schoolbus rijden we naar de locatie van de grot. We trekken onze zwemkleding en geleende waterschoenen aan want we gaan nat worden!

De ATM cave is pas vrij recent, in 1989, ontdekt. De reis ernaartoe en de toegang tot de grot zijn al fantastische avonturen op zich. Eerst een uurtje wandelen waarbij we drie keer een rivier over moeten steken. Twee keer tot de enkels in het water, maar ook een keer helemaal zwemmend naar de overkant. Dan de grot in. Met een helm en hoofdlampje op gaan we te water. Zwemmend, klauterend, en kruipend door de grotten komen we steeds dieper het ondergrondse stelsel in. Het is een indrukwekkende omgeving met glinsterende stalactieten en stalagmieten. Soms is het ruim, bijvoorbeeld in de ruimte die de Kathedraal wordt genoemd, maar soms moet je je echt door kleine openingen wurmen. Tot aan de nek in het water en dan met je hoofd precies tussen twee rotsen door, echt iets voor jou mams. Manon heeft profijt van haar lenige yoga lijf.

Hoe dieper we komen, hoe meer we begrijpen waarom de Mayas dit een heilige plek vonden. Onderweg komen we inmiddels aardewerk tegen. Potten en schalen van meer dan duizend jaar oud. Archeologen en geologen hebben hier samen de geschiedenis van de grot weten te achterhalen. Geologen konden aan de structuur van de stalactieten zien hoe het klimaat was en de archeologen konden de artefacten dateren. Zo kwam men tot de conclusie dat de potten en schalen dateren uit tijden waarin extreme droogt heerste. Dat, gecombineerd met de wetenschap dat de maya’s geloofden dat de regengod in grotten huisde, heeft geleid tot de analyse dat hier offers werden gebracht om de regengod te vragen om regen. In lange extreem droge perioden waren de Maya’s zelfs zo wanhopig dat er menselijke offers werden gebracht. In de grot komen we dan ook menselijke skeletten tegen. Best een lugubere geschiedenis. Helemaal aan het eind van de grot treffen we een volledig intact skelet van wat jarenlang bekend stond als the crystal maiden. Inmiddels weet men dat het hier geen maiden betreft maar een jongeman.

Voor visueel ingestelde lezers is dit misschien een wat saaie blog. Dat komt omdat we onze camera niet mee mochten nemen op deze excursie. Het is twee keer gebeurd dat een toerist een camera heeft laten vallen op de voorwerpen in de grot. In 2010 viel een camera op een menselijke schedel en sindsdien zijn camera’s verboden. Onderstaande foto’s zijn niet van onszelf, maar hebben we van het reisbureau gekregen.

Terug in San Ignacio spreken we af met Dayenne en Guido, een Nederlands stel dat we in Panajachel voor het eerst zijn tegengekomen. In San Ignacio kwamen we ze weer tegen en ze beleefden met ons het avontuur in de grot. Tijd voor een gezellig hapje eten met zijn vieren. We gaan naar een restaurantje dat een beetje in een buitenwijk ligt, maar als de portier het hek open doet komen we uit in een sfeervol verlichte gezellige binnentuin. We eten lekker en kletsen over onze reiservaringen. Plotseling krijgt Manon twinkels in haar ogen... Guus Meeuwis klinkt door de speakers! Het blijkt skyradio te zijn en de Hollandse avond is compleet. Het is gezellig. Dit doen we op Caye Caulker nog wel een keer over. Wij reizen daar morgen naartoe, Dayenne en Guido reizen later ook die kant op. Op naar het witte strand!