Cinque Terre en dan even pauze

Vanuit Lugano rijden we in twee dagen naar de Italiaanse Rivièra. De tussenstop in deze rit stond niet in ons oorspronkelijke reisplan, maar we hebben gemerkt dat ritten met een verwachte reisduur van vier uur met twee kleine kindjes al snel zes uur duren en dat is te veel voor iedereen. We overnachten op een voor ons bekende camperplaats bij het plaatsje Fontanellato. Dat is een verrassend leuk dorpje langs de snelweg richting Parma waar een geweldige gelateria zit. We waren hier twee jaar geleden en het ijs smaakt nog steeds heerlijk. De camperplaats is niet meer dan een asfaltterrein onder een reeks zonnepanelen, maar het is er schoon en rustig. Evi probeert in het namiddagzonnetje de badmintonset uit die bij de camper zat. Talentje.

De Italiaanse Rivièra is de kustlijn die loopt van de Frans-Italiaanse grens tot aan Toscane. Wij strijken neer in Levanto, het dorp direct ten noorden van UNESCO-werelderfgoed Cinque Terre. Doordat we de reis hiernaartoe in twee delen hebben gesplitst, komen we al rond het middaguur aan en hebben we een hele middag om Levanto te bezoeken. Bij een aangename temperatuur van zo’n achttien graden lopen we in de stralende zon naar het dorp. Bestemming: meervoudig wereldkampioen pizza bakken Riccardo La Rosa die pizza’s bakt in familierestaurant La Picea. Het wordt onze eerste en zeker niet laatste pizza van deze trip. De wereldkampioen maakt voor ons drie heerlijke ronde schijven en we smullen van deze Italiaanse heerlijkheid.

Het is echt mooi weer geworden en onder een stralend zonnetje lopen we naar de pier van Levanto. Voor Tijs is het dan mooi geweest en ik wandel met hem terug naar de camping voor een middagslaapje. Manon en Evi spelen nog even op het strand en sluiten af met een ijsje en een bezoekje aan de speeltuin.

We lijken het mooie weer te hebben gevonden en dat doet veel met de gemoedstoestand. Zon geeft energie en daar word je vrolijk van. Evi is helemaal ingeburgerd en roept tegen iedereen ciao, ook tegen onze Duitse buurman. De meeste mensen reageren leuk, soms met een ciao bella retour. Soms wordt ze genegeerd, maar dan ciaot ze gewoon net zo lang achter die persoon aan tot er wel gereageerd wordt. Gênant als je volwassen bent, schattig als je net vier bent.

Vrijdag wordt de dag om met de trein het werelderfgoed te gaan bezoeken. We hebben het plaatsje Vernazza gekozen, de tweede van boven en naar verluidt het mooiste dorpje van de Cinque Terre. Alleen de treinrit is voor Evi al geweldig. Vandaag niet naar Leidsche Rijn, maar via Monterosso naar Vernazza, het klinkt al zoveel avontuurlijker.

Het station van Vernazza is grotendeels uit de rotsen gehakt en bij aankomst staan we dus met twee buggy’s in een wat donkere tunnel. We sjokken achter de meute aan, want zelfs in maart is het hier een klein mierenhoopje van toeristen. Geen lift of roltrap in dit historische stadje, dus sjouwen met die buggy’s van de trap af. De trap komt uit in een knus straatje omzoomd door kleurrijke huizen die op de onderste laag allemaal gevuld zijn met gelaterias, broodjeszaken en souvenirwinkeltjes. Verdwalen is onmogelijk want je kunt alleen maar rechtdoor, zeewaarts. Het straatje komt uit in een haventje dat deels is afgezet voor restauratie in het laagseizoen. We proberen ons voor te stellen hoe het hier in het hoogseizoen moet zijn als het nu al zo’n drukte van jewelste is. Gelukkig zit er tussen de drukte ook een groep Amerikanen die het heerlijk vindt om foto’s te maken van zichzelf en van ons met onze adorable gorgeous kindjes. Dat levert fijne familiekiekjes op. Evi is inmiddels ook al zeer bedreven met de telefoons van papa en mama, dus als je een foto ziet waar Evi niet opstaat, dan weet je wie de fotograaf is.

We zijn vroeg in de middag terug in Levanto. Het is heerlijk voorjaarsweer dat we meteen maar bestempelen als strandweer. De bikini zit nog diep weggestopt in de camper, maar de schoenen en sokken gaan uit voor een beetje pootjebaden. Brr, koud nog. Het strand is een kiezelstrand en de kiezeltjes zijn leuk speelgoed voor de kindjes. Dat gaat goed totdat Tijs de kleine steentjes probeert op te eten. We zetten hem maar snel in de buggy voor een lekker dutje op het strand. Als een groep schoolkinderen de rust komt verstoren, staan we op en wandelen we terug naar het dorp waar we onze dagelijkse dosis ijs innemen. Met een ijsje in de hand beeldbellen we met opa die vandaag zijn verjaardag viert. Gefeliciteerd Jos, geniet van je pensioen!

In een blog vertel je wat je meemaakt, maar ook hoe je het meemaakt. En hoewel we prachtige momenten verzamelen, is het leventje in de camper tot nu toe echt nog wel wennen. We moeten onze draai nog een beetje vinden en sommige dagen zijn gewoon echt pittig. De kindjes zijn niet helemaal fit, met veel gesnotter en gehoest wat de nachten regelmatig verstoort. Tijs krijgt tandjes, dus is soms koortsig en verdrietig. Van al die dingen samen wordt iedereen moe en als je daar alle nieuwe indrukken bij optelt, wordt dat soms wel erg veel. We schreven al dat we het tempo laag willen houden in Italië en we gaan ook regelmatig zorgen voor wat langere periodes op dezelfde plek voor een beetje regelmaat en rust. Om te beginnen gooien we ons oorspronkelijke plan om door Toscane van plaats naar plaats te hoppen even overboord en kiezen we voor een paar dagen bekend terrein. We reizen naar een camping vlakbij Cecina waar we twee jaar geleden ook zijn geweest en waar we toen een hele fijne tijd hebben gehad. We hebben geweldig geluk, want deze camping opent precies vandaag zijn poorten voor het seizoen 2024. 

Op camping Valle Gaia weten we dat we kunnen rekenen op een heerlijke speeltuin, een pizzeria en goed uitgerust sanitair compleet met kinderdouches en nette wasmachines om de eerste lading slabbers en modderbroeken te wassen. Dit is misschien niet heel avontuurlijk, maar wel precies waar we nu even behoefte aan hebben. Evi springt, klimt en klautert in de speeltuin, Tijs tijgert rond en papa en mama kunnen na zeven uur als de kindjes in bed liggen een pizza afhalen. Ik had de eer om de eerste take-away van het jaar te zijn. Lekker.

Na drie dagen slaat het weer om. Er komen bakken met regen aan en daar is eigenlijk geen ontsnappen aan. Voor elk plaatsje dat we de komende tijd in onze planning hebben staan, geldt dezelfde droevige weersvoorspelling: regen, regen en nog eens regen. Na lange tijd puzzelen hakken we de knoop door en we kiezen ervoor om ons geplande rondje door Toscane helemaal over te slaan. We mijmeren bij de herinneringen aan de mooie plaatsjes als Volterra, San Gimignano en Montepulciano, maar we willen ook graag nieuwe plekken zien en vooral mooi weer! We vertrekken in de stromende regen en pakken de grote snelweg naar het zuiden, op zoek naar de zon.