Kia Ora!

Kia Ora betekent welkom in de taal van de Maori, de oorspronkelijke inwoners van Nieuw Zeeland. Bij onze aankomst in Nieuw Zeeland voelt dat nog niet direct zo, want de heenreis verloopt zacht gezegd een beetje rommelig. We vliegen vanuit Denpasar op Bali via Brisbane, Australië, naar Auckland op het Noordereiland van Nieuw Zeeland. De tussenstop in Brisbane is extreem kort. Tussen de verwachte aankomsttijd in Brisbane en de vertrektijd van onze aansluitende vlucht naar Auckland zit precies drie kwartier. We maken ons daar voor vertrek al wat zorgen over en terecht, zo zal later blijken. In Brisbane worden alle passagiers gevraagd om te blijven zitten, behalve de mensen die doorreizen naar Auckland, die mogen direct naar voren lopen. Dat zijn wij, wat goed dat ze in ieder geval rekening houden met onze aansluiting. We zijn een kwartier later dan gepland, dus van de vijfenveertig minuten is nog maar een krap half uurtje over als we de transfer zone instormen. Grondpersoneel wijst ons door de lange gangen naar de juiste gate en omdat we zo hard lopen permitteren we ons nog een hele snelle plaspauze onderweg. We rennen naar de gate en het vliegtuig staat er nog. De kist is al helemaal volgeladen, alleen de plekjes voor de reizigers uit Denpasar zijn nog vrij. We hebben het gehaald en een kleine drie uur later landen we op Auckland International Airport. De nacht is voorbij gevlogen omdat we met de klok mee zijn gereisd, dus het is inmiddels volop dag. Buiten in de zon vangen we een glimp op van de backpack van Manon, die heeft het ook gehaald! Alles lijkt goed te gaan, maar als de bagageband stopt met draaien terwijl wij pas één tas hebben gekregen, weten we dat het mis is. Daar staan we dan, dat wordt een string lenen van Manon…

Na wat trekken en sleuren krijgen we eindelijk te horen wat er mis is gegaan. Mijn tas is in Brisbane uitgeladen, maar niet aan boord gekomen van het vliegtuig naar Auckland. De overstaptijd was te kort om alle bagage door de security check te halen, zie je nou wel… Mijn tas ligt dus nog in Brisbane en er zit niets anders op dan wachten tot de tas met een volgende vlucht mee zal komen. Gelukkig is dat al vanavond, dus we laten onze contactgegevens achter en vertrekken naar ons hotel vier kilometer verderop. Het is een prachtig hotel met zwembad en fitnessruimte, maar zonder sportkleren of zwembroek hebben we daar helaas niet veel aan. Gelukkig hebben we Netflix op de kamer en serveert het hotel een heerlijke avondmaaltijd. Bij het eten maken we kennis met een specialiteit van Nieuw Zeeland: een heerlijke Sauvignon Blanc, die ze hier heel stoer afkorten met “Sav”. De maaltijd en de Sav zijn heerlijk, maar helemaal rustig zijn we natuurlijk niet, want we hebben nog steeds niets gehoord van de vermiste bagage. Om tien uur in de avond gaat midden in onze tweede Netflix film plotseling de telefoon. Het is de receptie. De luchtvaartmaatschappij heeft gebeld, ze komen morgenochtend om tien uur de tas brengen. Yes!

Op zondagochtend worden we om acht uur verwacht bij de camperverhuurder en we besluiten om dat gewoon door te laten gaan ondanks de vermiste backpack. De camperverhuur is slechts tien minuten lopen bij het hotel vandaan, dus we kunnen voor het ontbijt de wagen vast ophalen. Bij het verhuurbedrijf worden we heel prettig ontvangen en alles gaat soepel en snel. Na een half uurtje is het papierwerk geregeld, hebben we een volledige rondleiding gehad en kruipen we achter het stuur van ons huis voor de komende zes weken.

We parkeren de camper bij het hotel en schuiven aan voor het gigantisch uitgebreide ontbijtbuffet. Heerlijk voldaan nemen we nog een lekkere regendouche en om kwart voor elf zijn we echt helemaal klaar, maar er is nog steeds geen backpack. We pakken al onze spullen en lopen naar de receptie. Er staat een rij en we willen aansluiten als we plotseling zien dat er een man met een bekende backpack in de rij staat! Hij is van Virgin Australia en hij komt de tas brengen. Zo komt alles op zijn pootjes terecht en kan ons avontuur eindelijk echt gaan beginnen.

De eerste stop is de Pak ’n Save supermarkt. Daar hebben ze werkelijk alles en bovendien is er lekker veel in de aanbieding. We lopen ieder pad langs en als we bij de kassa aankomen zit er een mooie berg boodschappen in de kar. Als we alles in kastjes, vakjes en laatjes hebben gepropt, zijn we eindelijk echt klaar om te vertrekken. Het is inmiddels al twee uur in de middag en dat is een stuk later dan gepland. Gelukkig hebben we een plaats gereserveerd op de eerste camping, dus we hoeven niet bang te zijn dat er geen plek is als we aankomen. De reis gaat langs de Kauri Coast naar het noorden en we overnachten aan de rand van het Kauri Forest voordat we de volgende ochtend verder reizen richting het meest noordelijke puntje van Nieuw Zeeland. Opnieuw lopen we een beetje vertraging op want we hebben geen wekker gezet. Als we wakker worden is het verdacht rustig om ons heen en als we de deur van de camper opentrekken, begrijpen we waarom. Iedereen is al weg. Het is tien uur geweest en om tien uur moet je uitchecken. We wrijven snel de slaap uit onze ogen en binnen een half uurtje hebben we de camper klaar voor vertrek, niet slecht voor de eerste dag.

We rijden twintig kilometer door het Kauri Forest tot bij een parkeerplekje waar we stoppen voor ontbijt. Het is niet zomaar een parkeerplekje want je kunt hier een wandeling maken naar de bomen waar het bos zijn naam aan dankt, de Kauri Trees. De reuzenbomen zijn heilig voor de Maori en dat begrijpen we wel als we zien hoe majestueus ze naar de hemel rijken. Het zijn echter lang geen Amerikaanse Sequoia’s dus het valt ook wel een beetje tegen. Een beetje eikenboom in Nederland is ook zo groot.

We rijden over een slingerweg door het bos verder naar het noorden en we genieten van het landschap om ons heen. Onze mond valt open van verbazing als we bij het plaatsje Omapere de bocht om draaien en een prachtig blauwe baai zich voor ons ontvouwt. We kunnen niet anders dan stoppen en bewonderen. Als we later het dorpje in rijden voor een kopje koffie staat er een bordje waarop de plaatsnaam is omgevormd tot Omaparadise, en terecht!

Aan het eind van de middag bereiken we onze eindbestemming van vandaag en verder kunnen we ook niet. We kamperen op de meest noordelijke camping van Nieuw Zeeland op een grasveldje direct aan het strand. In het mooie middagzonnetje klappen we ons campingmeubilair uit voor een wijntje en een kaasje met uitzicht op wat lijkt op het einde van de wereld.

Op dinsdagochtend staan we vroeg op en als de zon nog maar net boven de horizon is, rijden wij al met de camper de heuvel op. We gaan naar Cape Reinga, de plek waar onze landgenoot Abel Tasman in 1642 in Nieuw Zeeland aan land kwam. Voor de Maori is Cape Reinga geen plek van aankomst, maar een plek van vertrek. Volgens de Maori mythologie reizen de zielen van de doden naar Cape Reinga op hun reis naar het hiernamaals. Beide verhalen spreken erg tot de verbeelding als je deze plek aanschouwt. We zijn bijna de eerste bezoekers dus we lopen over een verlaten pad richting wat lijkt op het einde, of het begin, van de wereld. Daar staat een mooie witte vuurtoren te baden in de ochtendzon. Het is werkelijk een prachtig gezicht en we zijn heel erg blij dat we helemaal hiernaartoe zijn gereden en dat we zo vroeg zijn opgestaan om dit schouwspel te mogen zien.

Als de zon wat hoger aan de hemel staat, stappen wij weer in de auto. We kunnen maar één kant op, naar het zuiden, dus daar gaat de reis naartoe. Over het noordelijke puntje van Nieuw Zeeland loopt maar één weg, dus het eerste deel van de reis gaat over dezelfde weg als gisteren. Dat is helemaal geen straf want de weg leidt door een schitterend glooiend groen landschap. Onderweg stoppen we voor een ontbijtje en zover als we kunnen kijken, zien we niets dan groen en er is geen enkel ander mens te bekennen. Wat een prachtig stukje wereld. Zodra het land wat breder wordt en de wegen zich splitsen, slaan we linksaf naar nieuw onbekend gebied. We hoeven vandaag niet veel kilometers af te leggen, dus we rijden rustig en met veel tussenstops langs de oostkust richting de Bay of Islands. We hebben de eerste dagen lekker kunnen wennen aan de camper en het voelt echt al een beetje als thuis.

Dat was het eerste stuk van onze reis door Nieuw Zeeland. We hebben het meest noordelijke puntje van het prachtige land aangetikt. De kop is eraf!