Manuel Antonio

Vanuit Puerto Jiménez in het zuiden van Costa Rica rijden we langs de kust terug richting het noorden. De mooie groene weg met af en toe prachtig uitzicht over zee blijft verbazen. Het plan was om onderweg te lunchen bij de heerlijke pizzeria in Uvita, waar we onze Costa Rica reis begonnen, maar die is helaas op maandag gesloten. We eten ergens anders een pizza uit de B-categorie en we rijden door naar Quepos. In een rustige buitenwijk aan een onverhard weggetje ligt het pension van Pamela en Jorge waar we de komende dagen verblijven. We laten ons voor een paar dollar een airconditioner aansmeren en we onderhandelen over het gewicht van onze kletsnatte Corcovado was. Voor vijf dollar wordt alles weer schoon.

De eerste dag verkennen we het plaatsje Quepos. Het stelt niet veel voor, maar het ligt mooi aan zee waardoor de uitzichten prachtig zijn. We hebben broodjeslunch meegenomen en die eten we op in een parkje aan de kust. Het is hier mooi en rustig.

We zijn naar Quepos gekomen voor een bezoek aan Nationaal Park Manuel Antonio. We hebben het risico genomen om alles op de laatste dag aan te laten komen en gelukkig zit het mee. Het is een prachtige ochtend en we rijden om zeven uur onder een mooi ochtendzonnetje over de slingerweg richting het park. We zijn van tevoren gewaarschuwd voor mensen die al kilometers voor de ingang proberen om je naar hun parkeerplaats te lokken. Deze mensen dragen hesjes van verkeersregelaars en zeggen dat de parkeerplaatsen verderop vol zijn. Naarmate de slingerweg vordert komen we inderdaad deze figuren tegen. Ze gaan soms midden op de weg staan met een fluitje in de mond en een hand omhoog. Bah, vervelend als men zo probeert om toeristen geld af te troggelen. We rijden rustig door en de mannen gaan dan vanzelf aan de kant. Helemaal aan het einde van de slingerweg komen we een politieauto tegen. We vragen waar we moeten parkeren en de agent vertelt vriendelijk dat we in de buurt zijn. Hij legt ons ook uit dat de parkeerplaatsen hier particulier bezit zijn en dat je de eigenaar dus iets zult moeten betalen. Maar, waarschuwt hij, betaal niet meer dan 2000 Colon en als er iets vervelends is bel je gewoon de politie. We bedanken de agenten en we rijden naar een parkeerterreintje vlakbij de entree. De beste man vraagt ons 3000 Colon. We zeggen 2000 en we voeren samen een toneelstukje op dat we overleggen en waarin Manon duidelijk het woord Policia zegt. Dat was het toverwoord en we mogen voor 2000 Colon, drie euro, parkeren.

Het vervelende van die parkeermannetjes is dat je achterdochtig wordt tegen iedereen. Dus ook als een andere man ons de weg wil wijzen naar de kaartverkoop zeggen we wat nors No Gracias. Op zich was dat wel goed want de volgende stap is dat hij zijn diensten als gids aan wil bieden, maar je bent toch liever wat vriendelijker tegen je medemens. Het is hier duidelijk heel toeristisch en iedereen probeert daar een slaatje uit te slaan. Gelukkig zijn we vroeg en zijn we de hordes toeristen en gidsen voor. In betrekkelijke rust betreden we het park. Veel mensen vinden Manuel Antonio het mooiste park van Costa Rica. Wij denken daar na ons bezoek aan Corcovado wel anders over. Mark van het hotelletje in Puerto Jiménez had al gezegd dat het hier een dierentuin is geworden, en daar heeft het inderdaad wel wat van weg. En dan niet eens omdat er zoveel dieren zijn, want dat valt juist een beetje tegen. Het zit in de aangelegde paden met bijbehorende omheining. Het water wordt gecontroleerd door drainage gootjes, overal staan waarschuwingsbordjes en bij de bomen staan bordjes met daarop de Latijnse naam van de betreffende boom. We volgen de aangegeven route en treden niet buiten het pad.

Hoewel we hier niet echt meer kunnen spreken over ongerepte natuur, is de natuur wel prachtig. We zien een aantal dieren en meerdere keren komen we langs prachtige plekjes waar de zee en de jungle elkaar ontmoeten. Een dier dat nog ontbrak op ons lijstje is de Luiaard. Hier in Manuel Antonio krijgen we deze slaapkop te zien. Dat wil zeggen, we zien in een boom een bal haren waarvan we vaststellen dat het een luiaard is.

Tegen tien uur beginnen we al terug te draaien naar het begin van het park. Het wordt al duidelijk drukker en we komen veel grote groepen witte Amerikanen met gids tegen. Wij zijn wederom blij dat we vroeg zijn gegaan zodat we niet achter twintig telefoons hoeven te jagen op dat ene aapje in de boom.

Manuel Antonio is een mooi stukje natuur dat niet meer helemaal authentiek is. Onze mening is natuurlijk wel een beetje gekleurd doordat wij verwend zijn in het afgelegen en beschermde Corcovado. Morgen reizen we door naar Monteverde, een nevelwoud dat ook door veel toeristen bezocht wordt. We laten ons verrassen!