Monteverde

Onze volgende bestemming in Costa Rica is het nevelwoud van Monteverde. Daar, midden in het bos, net ten noorden van het plaatsje Santa Elena, staat een Bed & Breakfast waar we de komende dagen gaan verblijven. De kortste route naar Monteverde is net ten zuiden van Santa Elena afgesloten in verband met werkzaamheden. De weg gaat twee keer per dag een uurtje open voor het verkeer. Wij hebben geen zin om tegen de klok te rijden en te mikken op de twee open uurtjes. Bovendien hebben we een auto met vierwielaandrijving en de hele dag de tijd, dus we nemen een omweg die ons in een grote boog om de werkzaamheden heen zal leiden. De omweg voert ons door een prachtig landschap en we stoppen onderweg een aantal keren om van de omgeving te genieten. De omgeving is eerst nog de kust waar we bij Playa Hermosa het strand op rijden. Playa Hermosa betekent prachtig strand en het is inderdaad een mooi plaatje.

Een bijzondere stop onderweg naar Monteverde is de brug over de Rio Tárcoles. Vanaf de brug zien we tientallen levensgrote krokodillen in het water liggen. Het lijken slome beesten, maar we weten zeker dat je binnen een paar minuten verdwenen bent als je hier van de brug valt.

Na de krokodillenrivier buigen we af naar het binnenland. We beginnen te klimmen en hoe hoger we komen, hoe slechter de wegen worden. Onze kleine jeep is hier gelukkig prima tegen opgewassen en we hobbelen rustig omhoog. Op de top van de berg bevindt zich een uitkijkpunt vanwaar we uitzicht hebben over de grote groene zee die het nevelwoud onder ons vormt. In de verte zien we flinke regenbuien. Daar zullen wij ook nog ons portie van krijgen, maar voor nu is het gewoon mooi om naar te kijken. Heel in de verte vangen we een glimp op van Laguna de Arenal, het grootste meer van Costa Rica.

In de loop van de middag komen we, na even zoeken en wat navragen, aan bij de bed & breakfast. We worden warm welkom geheten door José Pablo die ons alles vertelt over de omgeving. Overladen met foldertjes gaan we naar onze kamer. Het eerste dat we doen is kleding wisselen. We zitten hier op ruim vijftienhonderd meter hoogte en het is regenachtig. De korte broek en het t-shirt die we aan de zonnige warme kust hebben aangetrokken zijn hier niet meer gepast. Met de warmere kleren aan stippelen we onze komende dagen in het nevelwoud uit. Het weer hoeven we niet mee te wegen in de beslissingen want dat gedraagt zich heel gemakkelijk. Het regent hier gewoon elke dag. Gemiddeld regent het tussen elf uur ’s ochtends en vier uur ’s middags, dus als je geluk hebt kun je in de ochtend voor de buien al wat ondernemen. We plannen onze activiteiten dan ook in de ochtenden. De eerste dag gaan we zip-linen en een wandeling maken over hangbruggen, en de tweede dag doen we een koffietour. José Pablo regelt alles voor ons en wij gaan met de auto over de modderweggetjes naar het dorp voor een lekker hapje eten.

De volgende ochtend schuiven we om zeven uur aan bij de ontbijttafel waar onze gastheer een traditioneel Costaricaans ontbijt voor ons maakt. Het heet Gallo Pinto en het is rijst met bonen, ei en een stukje brood. Manon heeft gekozen voor pannenkoekjes en ik heb gelukkig een kop heerlijke Costaricaanse koffie om één en ander weg te spoelen. We eten ons bordje wel goed leeg want we gaan een actieve dag tegemoet. Het is nog droog en we gaan kijken hoe lang we dat volhouden. Om acht uur rijden we een stukje de bergen in naar een adventure park waar we gaan zip-linen. Als je gaat zip-linen dan krijg je een helm op en een veiligheidsgordel en vervolgens roetsj je van boom naar boom hangend aan een staalkabel. Het geeft je een waar tarzangevoel als je tussen de groene boomtoppen door vliegt. In totaal vliegen we via dertien kabels door het bos. Tussendoor doen we een tarzan swing waarbij je jezelf vanaf een platform naar beneden moet laten vallen. Je lijkt te vallen, maar dan begin je natuurlijk gewoon te slingeren, net als Tarzan en Jane. De schreeuw die we produceren is natuurlijk alleen voor de show en voor de film... De langste kabelafdaling is maarliefst een kilometer lang en is gespannen over een dal waardoor je echt boven het woud vliegt. Deze lange rit doen we in tweetallen en we worden samen vastgeklonken aan de kabel. We zetten af en we vliegen meters boven de bomen over het dal. Overal waar je kijkt is het groen en je voelt je als een vogel boven het machtige woud. Wat een gave ervaring!

Eenmaal met de voetjes weer veilig op de grond gaan we meteen het bos weer in. Het is nog steeds droog dus we beginnen snel aan de wandeling over de hangbruggen. In een goed uur lopen we een ronde van een paar kilometer door het bos. In totaal komen we acht hangbruggen tegen. De groene omgeving is prachtig en de eveneens groene bruggen passen perfect in het decor. We houden het bijna droog en slechts de laatste paar bruggen moeten we met de poncho aan lopen. En eigenlijk hoort dat er ook gewoon een beetje bij. We zijn immers in het regenwoud.

De rest van de dag blijft het stevig regenen dus we blijven in ons huisje. Terwijl de regen op het dak klatert vermaken wij ons met het verder plannen van onze mooie reis. Door het raam zien we het woud nog groener worden door de verse voeding in het regenwater. Wat een heerlijke nieuwe omgeving.

De tweede volle dag in Monteverde ondernemen we wederom een ochtendactiviteit. We rijden naar een koffieboerderij waar we een rondleiding krijgen en een uitgebreide uitleg over het proces dat leidt tot de overheerlijke koffie. In Costa Rica wordt goede koffie gemaakt en vrijwel alle productie komt uit de noordelijke provincies. De omstandigheden zijn heel goed met vruchtbare grond, een goede luchtdruk door de middelhoge bergen, en een fijne temperatuur. Het enige lastige hier is de enorme vochtigheid. Dat maakt deze omstandigheden ook perfect voor schimmels en die bedreigen de koffieplanten. Onze gids werkt al sinds hij acht jaar oud was op deze boerderij en hij weet alles van wat er groeit en bloeit. Hij vertelt ons hoe hier zo biologisch mogelijk wordt gewerkt. Het is niet alleen een koffieplantage, ze houden ook dieren waarvan de mest wordt gebruikt om natuurlijke compost te maken. Daarnaast wordt er tussen de koffieplanten groente en fruit gekweekt, enerzijds om te zorgen voor biodiversiteit en anderzijds om de werkers te voeden. We lopen de hele levenscyclus van de koffieplant langs. Het begint in de kinderkamer waar de zaadjes in een beschermde omgeving opgroeien tot kiempjes. Daarna worden de kleine plantjes in tweetallen in bakjes verder gekweekt totdat ze groot en sterk genoeg zijn om in het veld te overleven. Na ongeveer drie jaar gaat de plant koffiebonen produceren, ieder jaar een oogst. Niet alle bonen zijn tegelijk rijp dus de plukkers moeten met de hand de rode vruchten ertussenuit pikken. De tour over de boerderij begint met een warm welkom met een kopje koffie, dan een rondleiding door het veld in de regen, en tot slot de proeverij. De smaak van de koffie wordt bepaald door het droogproces en door het roosteren van de bonen. Mijn voorkeur gaat uit naar het Honey Process (voor het drogen wordt de schil van de koffiebes verwijderd, maar de slijmerige beschermlaag blijft om de boon zitten) en een Vienna Roast (net iets donkerder dan medium, maar nog geen dark roast).