Vulkanisch Rotorua en Lake Taupo

Onderweg naar Rotorua begint het weer te draaien. De blauwe lucht met prachtige schapenwolken wordt ingeruild voor een grijs en grauw wolkendek. Het lukt precies om onze was droog te laten waaien aan de waslijn voordat de eerste druppels vallen. We kruipen in de camper en algauw gaat het druppelen over in een fikse regenbui. Het campingterrein verandert in een modderpoel en we blijven zoveel mogelijk binnen.

De volgende ochtend regent het nog steeds een beetje, maar het lijkt lichter te worden. We vinden het hoopvol genoeg om onze plannen door te zetten en we rijden naar Waimangu Vulcanic Valley, één van de vele plaatsen rondom Rotorua waar geothermische activiteit te bewonderen is. Om negen uur kopen we onze kaartjes en lopen we de vulkanische vallei in. Al snel zien we de eerste verschijnselen van vulkanische activiteit. Het wandelpad loopt in de richting van een vallei waar het bos in brand lijkt te staan. Witte pluimen stoom stijgen op uit het groen en als we verder lopen komen we langs allerlei borrelende poeltjes en riviertjes. Na een paar bochten komen we langs het Frying Pan Lake, een grote zwarte poel stomend water. Het heeft inderdaad wel wat weg van een frituurpan.

De logistiek in de vallei is een beetje rommelig omdat twee grote stukken wandelpad zijn afgesloten. We zijn dus soms aangewezen op de shuttlebus die op en neer door de vallei rijdt en dat betekent dat we op de dienstregeling van de bus moeten lopen. Dat is best lastig, maar als we voor het eerst in de bus stappen ontdekken we dat het nog veel lastiger kan. Er zit een Spaans stel in de bus dat om twaalf uur een vlucht moet halen. Het is nu tien uur en we kunnen echt niet bedenken hoe ze in ’s hemelsnaam bedacht hebben om nu nog hier in de bus te zitten. Buschauffeur Alan blijft er rustig onder en zegt dat hij eerst naar het einde van de vallei rijdt en dan de Spanjaarden weer afzet bij de ingang, tijd zat om nog naar de stad te reizen en je vliegtuig te halen. Uit de mond van de ontspannen Alan klinkt het aannemelijk, dus de Spanjaarden berusten zich in hun lot. Dan gooien wij wat roet in het eten, want wij willen aan het eind van de vallei een boottocht maken over Lake Rotomahana. Drie keer raden wie de kapitein is van die boot… Alan! In alle rust wordt er radiocontact gezocht met de basis en Alan regelt dat iemand anders de bus met de Spanjaarden komt ophalen terwijl hij met die leuke Hollanders een rondje over het meer maakt. De arme Spanjaarden moeten nog iets langer op hete kolen zitten. Maar ja, moet je maar niet zo strak plannen.

In tegenstelling tot de Spanjaarden hebben wij vervolgens een heerlijk ontspannen uurtje waarin Alan ons met de boot rond het meer vaart. We zijn de enige gasten op deze vroege boot, dus het wordt een super exclusieve tour voor ons. We zitten op het achterdek en door de luidspreker vertelt Alan ons met een heerlijk rustgevende vertelstem hoe deze vallei er vroeger uit heeft gezien. Het gaat helaas vooral over bijzondere bezienswaardigheden die er inmiddels niet meer zijn. Het borrelende, zwavelhoudende water heeft hier ooit prachtige witte en roze terrassen van silicaatplateaus gevormd en die waren in de negentiende eeuw een veelbezochte toeristische trekpleister. Helaas zijn deze terrassen bij de uitbarsting van de Tarawera vulkaan in 1886 allemaal vernietigd en zijn de laatste restanten nu verborgen op de bodem van het meer. Op de oevers van het meer is nog duidelijk zichtbaar dat we hier in vulkanisch gebied zijn. Er komt stoom uit de grond en we varen langs een geiser die precies uitbarst als wij langs varen. Het lijkt wel afgesproken werk.

Na de boottocht moeten we eigenlijk weer op de bus wachten omdat het wandelpad is afgesloten. We besluiten om een beetje ongehoorzaam te zijn en we wandelen over het pad waar de bus ook overheen rijdt naar het beginpunt van de wandeling die we nog willen maken. Dat kost ons een kwartiertje en scheelt ons een hoop frustratie tijdens het wachten op de bus dat minstens net zo lang zal duren. Onze inschatting was goed want onderweg komen we geen bus tegen en we bereiken dus op de snelst mogelijke manier het wandelpad. Het pad vergt flink wat inspanning want we klimmen een paar honderd traptreden omhoog. Gelukkig is de belonging een mooi uitzicht over de vallei, Lake Rotomahana en de frituurpan.

Het hoogtepunt van Waimangu is de Inferno Crater. Tussen de bomen ligt een prachtige stomende blauwe poel. Dit is zo’n geothermisch wonder waar we al zoveel van hebben genoten in Yellowstone Park. Het blijft een prachtig schouwspel en zeker als het zonnetje zich even laat zien, zijn de kleuren indrukwekkend. 

Zo hebben we een mooie ochtend door Waimangu Volcanic Valley gedwaald en we sluiten af met een kopje koffie in het bezoekerscentrum. Het is alweer half twee en gelukkig hebben we nog pastasalade van gisteren om te lunchen. We moeten nog zo’n zeventig kilometer rijden tot onze volgende slaapplaats en we moeten nog boodschappen doen, dus het is hoogste tijd om te gaan. In Taupo treffen we een dorp dat volledig is gericht op outdoor activiteiten. Mountainbiken, watersporten, wandelen, alles voor de actieve vakantie kun je hier krijgen. Het is wel zondag, dus de winkels gaan vroeg dicht, maar we zijn op tijd om nog een paar handschoenen en een muts op de kop te tikken. Die gaan van pas komen in de bergen!

Na de boodschappen parkeren we de camper pal aan de oever van Lake Taupo. Het is een prachtig plekje en met uitzicht op het meer verorberen we een gezonde groentemaaltijd, een maaltijd die past bij de uitdaging die we binnenkort tegemoet gaan zien. We gaan de Tongariro Alpine Crossing lopen en daar heb je goede energie voor nodig!

De maandagochtend voelt echt als een Blue Monday. Het regent pijpenstelen en vanaf ons prachtige plekje aan het meer zien we alleen maar woeste grijze wolkenpartijen. We hopen dat het weer snel opknapt want de Tongariro Crossing komt snel dichterbij. De ochtend beschouwen we als verloren en we rijden naar de McCafé voor koffie en Wifi om een blog online te zetten. Dan rijden door naar Tongariro National Park met de ruitenwissers op standje maximaal. Als we op de camping aankomen zien we meteen dat het er niet best uitziet voor de Tongariro Alpine Crossing. Morgen rijden er in ieder geval geen busjes naar de start omdat het weer te slecht is en de omstandigheden in de bergen gewoon te gevaarlijk zijn. Gelukkig hebben we speling in onze planning, dus we slapen er een nachtje over en we wachten af of het weerbericht beter wordt.

De volgende dag mogen we om één uur naar de receptie komen om te horen of er woensdag een kans is om de crossing te lopen. Klokslag kwart voor één sta ik voor de deur en ja! Het weerbericht voor morgen ziet er goed uit, dus de bus gaat. We schrijven ons in voor de bus van zeven uur morgenochtend. Yes, we gaan ervoor!

Ieder heeft zijn eigen manier om zich op grote prestaties voor te bereiden. Manon geeft haar benen rust en ontspant in de camper terwijl ik een trainingsrondje van zes kilometer loop om vast een beetje te wennen. Een muts op mijn hoofd, mijn kraag staat omhoog. Het is hier ijskoud, maar gelukkig wel droog, dus het wordt een fijne wandeling waarbij ik al een glimp mag opvangen van het indrukwekkende landschap. Aan de horizon heb ik steeds zicht op Mount Ngauruhoe, de vulkaan die onder de naam Mount Doom een hoofdrol speelt in The Lord Of The Rings en waar we morgen nog veel meer van zullen gaan zien. Het is een prachtige wandeling en een lekkere voorbereiding op morgen.

We gaan vroeg naar bed want morgen is het zover, we gaan de Tongariro Alpine Crossing lopen! Een beetje gespannen gaan we slapen want het zal een pittige tocht worden. We duimen voor goed weer en we spreken elkaar moed in, we kunnen het!

En of we het kunnen, dat horen jullie een volgende keer want de Tongariro Crossing is zo speciaal dat hij een eigen blog verdient.