Eiland hoppen op de Nusa’s

Vanuit Sidemen rijden we naar de kustplaats Sanur vanwaar we de boot zullen nemen naar het eilandje Nusa Lembongan. Vooraf lukte het niet echt om informatie los te krijgen over tijden en prijzen voor de overtocht dus we weten nog niet waar we aan toe zijn, en meteen als we uitstappen begint het spel. We staan voor een kantoortje waar allemaal mannetjes in hetzelfde overhemd ons aanspreken voor boottickets. Dit zijn agenten die je, afhankelijk van je reisplannen, kaartjes verkopen bij de verschillende maatschappijen. Ons voorbereidend speurwerk naar een goede maatschappij valt dus in het water want zelf kiezen is er niet bij. We halen al onze onderhandelkwaliteiten uit de kast en we komen uit op een deal waarbij we het gevoel hebben dat we nog steeds flink teveel betalen, maar we hebben in ieder geval kaartjes, en het mooie is dat we meteen kunnen vertrekken. We moeten zelfs haasten want de boot heeft het anker al gelicht. De schoenen gaan uit, we lopen door de branding en we klimmen aan boord. Martin heeft in de hectiek een sticker op zijn shirt gekregen met de naam van ons guesthouse erop. Voor het transport straks.

De boot is al stampvol, maar we kunnen er nog precies bij en we varen direct af. Na een klein uurtje relatieve rust op de boot begint bij aankomst op Nusa Lembongan het gedonder opnieuw. Martin staat met zijn sticker op zijn shirt, maar volgens de dame van het bootbedrijf zit er geen transport naar onze accommodatie bij onze tickets. Welles, dat hebben we afgesproken met de agent in Sanur. Nietes, daar zijn jullie kaartjes veel te goedkoop voor. Een Nederlands meisje in het kantoortje vertelt ons dat ze dik veel meer moest betalen voor het transport naar haar hotel, maar wij houden vol en de aanhouder wint. We worden naar een wagentje gebracht waar nog twee zitplaatsen vrij zijn. We proppen ons er met zijn drieën plus bagage in en we starten de hobbelige rit naar ons guesthouse. Daar keert de rust eindelijk weder. In het zwembadje denken we terug aan de reis en op basis van wat we om ons heen hebben gehoord, concluderen we dat we waarschijnlijk helemaal geen slechte deal hebben gesloten. Tenminste, als het stukje papier dat we hebben gekregen voor de terugweg naar Sanur ons ook daadwerkelijk terug naar Bali gaat brengen, maar dat zien we over een paar dagen wel.

Er zijn drie Nusa eilanden voor de oostkust van Bali. De grootste Nusa is Nusa Penida en daar gaan we over twee dagen naartoe. Nusa Lembongan, waar we nu zijn, is met acht vierkante kilometer het middelste eilandje en is met een brug verbonden met het kleinste eilandje Nusa Ceningan. We hebben vandaag nog een hele middag, dus we huren een scooter om op Nusa Ceningan te gaan lunchen. Over de smalle weggetjes en over een mooie gele brug bereiken we de overkant waar een heel relaxt sfeertje hangt. Langs het water zit hier en daar een gezellig eettentje en we stoppen bij café Next Level. In dit heerlijk hippe tentje hebben ze lekkere smoothiebowls en misschien wel de lekkerste espresso die ik tot nu toe gehad heb op reis. Oh, en ze hebben ook lekkere pizza.

Nusa Ceningan is maar een mini eilandje, dus na de lunch rijden we meteen langs de mooiste bezienswaardigheden van het eiland, de Blue Lagoon en Mahana Point. De Blue Lagoon doet zijn naam eer aan, want het water heeft een schitterende blauw-turquoise kleur. Vanaf het naastgelegen Mahana point hebben we een prachtig uitzicht over zee met in de verte de machtige kegel van vulkaan Agung op Bali. Onder het genot van een drankje kijken we naar de surfers in de blauwe branding. Wat een paradijsje.

We snorren terug over de gele brug naar Nusa Lembongan en daar bezoeken we Devil’s tear en Dreambeach. Devil’s tear staat bekend om de hoge golven die spectaculair tegen de kliffen uiteen spatten. Helaas is het laagtij, dus van spektakel is momenteel geen sprake. Het is inmiddels laat in de namiddag dus we scooteren richting zwembad. Martin maakt nog een extra ommetje over het eiland en komt even later ook zongebakken terug in het guesthouse. Bij het avondeten bij de ondergaande zon genieten we na van een prachtige eerste dag op de Nusa’s.

Woensdagochtend staan we vroeg op want we gaan snorkelen. Na het ontbijt rijden we op de scooter naar het haventje. We zijn de enige drie passagiers op het bootje en de schipper brengt ons naar drie snorkelplekken. We hopen vandaag mantaroggen te spotten, de vliegdekschepen van de onderwaterwereld. Bij de eerste plek komen we helaas letterlijk van een koude kermis thuis. Het water is koud, maar daar komen we wel doorheen. Wat erger is, is dat er helemaal niets te zien is. De zeebodem is kaal en er is geen leven te bekennen. Bovendien blijkt dat we zeker niet de enige snorkelaars zijn. Er ligt een enorme hoeveelheid boten, groot en klein, die allemaal hun ladingen toeristen in het water droppen. Plek twee is niet veel beter, hoewel we daar wel wat vissen zien. Plek drie is weer vrijwel helemaal leeg. Een beetje teleurgesteld vertellen we de schipper dat we terug willen. Misschien waren onze verwachtingen te hoog, of het was echt niets, maar wij beleven de Nusa’s niet als een snorkelparadijs.

We vergeten snel de blamage van het snorkelen en we stappen op de scooter richting Devil’s tear. Het is nu vloed, dus als het goed is, zouden we nu de tranen van de duivel eindelijk moeten kunnen zien. Helaas, als we aankomen zien we vooral Chinezen, heel veel Chinezen. Het water spat wel een stuk hoger op dan gisteren, maar de zee is vrij kalm dus het blijft bij wat spetters die boven de kliffen uitkomen.

Het lijkt een beetje alsof vandaag niet onze dag is, want na de lunch komen we teleurgesteld terug van het sprookjesachtig klinkende Secret Beach. Het strand is alleen toegankelijk via een resort en het blijkt bovendien meer rots dan strand te zijn. De dag klinkt een beetje mislukt, maar niets is minder waar. De omgeving is werkelijk prachtig en het scooteren over de eilandjes is een heerlijke belevenis. Vooral Martin kan er geen genoeg van krijgen en hij maakt nog een extra ronde over het eiland om de dag goed af te sluiten.

We hebben in anderhalve dag de kleine eilandjes Lembongan en Ceningan van alle kanten bekeken, dus het komt prima uit dat we donderdag weer verder reizen. We worden op zijn Aziatisch naar de gele brug gebracht. Dat betekent met een grote koffer, twee volle backpacks, drie daypacks, drie toeristen en de gastvrouw en haar zoon op drie scooters. Natuurlijk past dat!

Bij de gele brug liggen bootjes te wachten tot er genoeg passagiers zijn om af te varen naar Nusa Penida. Wij zijn nummers zeven, acht en negen, en dat is genoeg om te gaan. De overtocht gaat snel en binnen een kwartier staan we op het strand van Nusa Penida. Ons guesthouse is dan nog maar vijf minuten lopen. Het verblijf is simpel maar de kamer heeft een heerlijk bed en we worden ontvangen met de grootst mogelijke vriendelijkheid. De gastheer en gastvrouw kennen ons direct bij de voornaam en doen werkelijk alles om ons verblijf prettig te maken. Dat maakt Indonesië zo leuk!

We kunnen voor een prikkie gebruik maken van de scooters voor de deur en we rijden naar één van de drie koffietentjes op het eiland. De koffie is niet te drinken, maar de smoothiebowl en de andere lunchgerechten zijn heerlijk! Na de lunch ga ik met Martin een middagje toeren richting het oosten van het eiland. Hoewel het eiland op het breedste punt maar twintig kilometer meet, ben je zo een dag kwijt om heen en weer te rijden. De wegen zijn namelijk verre van ontwikkeld en meestal moet je, met de remmen ingeknepen, stapvoets over de keien rollen. Ons ritje van vanmiddag is een tocht van zestien kilometer en daar doen we ruim anderhalf uur over, en dat is nog over de geasfalteerde kustweggetjes. Het uitzicht op onze bestemming is prachtig. We kijken uit op een schitterende kustlijn met een in de rotsen uitgesleten natuurlijke brug. Op een hoge klif aan de overkant staat een gebedshuisje vanwaar het uitzicht waarschijnlijk ook fantastisch is, maar dat is nog eens twaalf kilometer rijden en dat is vandaag te veel van het goede. Bruingebrand door de zon komen we na nog eens anderhalf uur rijden terug in het guesthouse. Manon heeft helaas niet lekker kunnen plannen door de zwakke WiFi, maar ze heeft wel een lekker relaxt middagje gehad.

Op vrijdag gaan we de westkust van Nusa Penida verkennen. We hebben besloten om dat met een privé chauffeur in een auto te doen. In eerste instantie was dat een luxe keuze, maar achteraf blijkt het ook een verstandige keuze. De wegen zijn werkelijk verschrikkelijk en we zijn heel blij dat we hier niet met ons scootertje rondstuiteren.

We vertrekken vroeg om zoveel mogelijk de dagjesmensen vanuit Bali voor te blijven. Dat lukt ons zeker bij onze eerste bestemming, Kelingking viewpoint. Vanaf hoog boven de zee kijken we uit op een prachtige landtong waarin je met een beetje fantasie de kop van een Tyrannosaurus Rex kunt zien. Het is prachtig en we zijn bijna alleen op het uitkijkpunt, dus we nemen rustig de tijd om te genieten en mooie plaatjes te schieten.

Over de landtong loopt een pad langs de klif naar het strand, maar dat is een hele pittige afdaling. Martin daalt af tot halverwege en keert dan weer terug. Wij hangen de luie toerist uit en komen tot de eerste bocht voor de foto’s. Het uitzicht is adembenemend en we zijn heel blij dat we hier op tijd naartoe zijn gegaan. Het wordt langzaam drukker en mensen gaan al in de rij staan voor de foto. Tijd voor ons om verder te gaan.

De route gaat, schuddend, klotsend en stuiterend, verder richting Angel’s Billabong en Broken Beach. Als we daar aankomen zien we duidelijk dat de dagjesmensen nu echt beginnen te komen. Het parkeerterrein loopt snel vol met auto’s en het wordt al bijna onmogelijk om het natuurschoon te fotograferen zonder andere mensen erop. Gelukkig hebben wij het mooiste al gehad want, eerlijk is eerlijk, deze plekken zijn mooi, maar ze kunnen niet tippen aan het uitzicht op Kelingking Beach.

De laatste stop van de tocht langs de westkust van Nusa Penida is Chrystal bay, een leuk strandje. Na een stevige onderhandeling met de lokale stoeltjesverhuurder liggen we even in ligstoeltjes op het strand en nemen we een verfrissende duik in zee. Het is een aardig plekje, maar we zijn alledrie geen groot fan van het strand, dus na een drankje vinden we het mooi geweest en gaan we terug richting het guesthouse.

Dat was alweer de laatste dag op de Nusa’s. Op zaterdag nemen we de boot terug naar Bali. We hebben ons ticket om laten zetten van de late middag naar tien uur in de ochtend om nog wat aan onze dag te hebben in Canggu. Die omzetting was meteen een goede test of ons ticket wel geldig is. Alles loopt zoals het hoort en bij de haven kunnen we stipt om tien uur aan boord van de motorboot. Er zijn maar een paar mensen aan boord, dus het lijkt wel een privé transport. We weten nu zeker dat we een hele goede deal hebben gesloten voor de boottickets, toch gek dat ze je dan toch het gevoel kunnen geven dat je genaaid bent. De boot doorklieft de golven en we zijn in een klein uurtje terug op Bali. Daar staat Putu, de chauffeur van ons guesthouse, op ons te wachten om ons naar Canggu te brengen. Canggu is alweer onze laatste bestemming in Indonesië. Wat is het snel gegaan! We gaan de laatste dagen nog even goed ontspannen voordat Martin terugvliegt naar Nederland en wij onze reis voortzetten richting Nieuw Zeeland.