Rice and shine!

Op zeven oktober verruilen we het hippe en luxe Ubud voor het platteland van Sidemen. Naarmate we verder van Ubud vandaan rijden, zien we de omgeving veranderen. De op de westerse toerist aangepaste straten gaan over in hobbelige weggetjes langs lokale bedrijvigheid. Op het laatste stukje slingerweg moet onze chauffeur stapvoets rijden om nog iets van het onderstel van zijn auto heel te houden. We stappen uit bij het kleine guesthouse van Ari en zijn gezin. In de achtertuin staan twee sfeervol ingerichte villaatjes, eentje voor Martin en eentje voor Manon en mij. De veranda’s van de huisjes zijn naar het open land gericht en bij helder weer kijken we uit op de machtige vulkaan Agung. Het gastgezin heeft op het terrein een eigen warung (restaurantje). De kaart is beperkt, maar genoeg voor een keer lunch en een keer diner.

We zijn naar Sidemen gekomen om in alle rust een wandeling te maken door het boerenland. Helaas wordt de nacht allesbehalve rustig. Het begint met live muziek bij een restaurantje honderd meter voor onze veranda’s. De muziek is vrij aardig en houdt om elf uur op, dus daar kunnen we nog wel overheen komen. Daarna begint echter een soort technofeest iets verderop waardoor we bijna uit ons bed trillen op de bas. Dat is natuurlijk het laatste wat je verwacht in een afgelegen rustig dorpje en het lukt ons totaal niet om de slaap te vatten. Pas als om één uur de muziek wegsterft slapen we in. Geen goede voorbereiding voor de wandeling.

Na het ontbijt gaan we met Ari de gastheer op pad. Ari is een aardige maar aparte vent. Zijn Engels is matig en omdat hij een beetje met dubbele tong lijkt te spreken is hij heel slecht verstaanbaar. Hij is ook duidelijk geen echte gids want tijdens de wandeling heeft hij maar weinig oog voor ons. We leren niets over de omgeving en als iemand van ons struikelt, of een beetje angstig een rivier oversteekt, wordt er niet geholpen, maar gelachen. Nou ja, waarschijnlijk vindt hij het moeilijk om zichzelf een houding te geven.

De omgeving maakt gelukkig veel goed en als de route overgaat van asfaltweggetje naar kleine paadjes tussen de rijstvelden, wanen we ons echt in het platteland van Indonesië. De route gaat zeker niet over gebaande paden want al snel moeten de schoenen uit om door een snelstromend beekje te waden. Daarna klimmen we door een kleine waterval verder omhoog. De hindernissen maken de wandeling tot een avontuur en als we in de gelegenheid zijn om even niet naar onze voeten te kijken, zien we om ons heen het prachtige decor waar we in lopen.

 ​ 

Na een goed uur wandelen nemen we pauze bij een lokale boerenfamilie. De man deze huizes klimt als een echte mowgli, met armen en benen om de stam geklemd, naar de top van een palmboom en plukt twee verse kokosnoten voor ons. Het drinkt wat moeilijk uit zo’n kokosnoot, maar het past natuurlijk helemaal bij het buitenleven.

Het laatste stukje van de route leidt ons nog door een stukje jungle want Martin heeft besloten dat we er best nog een lusje bij kunnen pakken. Het is een prachtig stukje wandeling langs een irrigatiekanaaltje dat verderop uitkomt in een grote rivier. Bij een sluis vertelt Ari dat we kunnen kiezen: de zelfde weg terug, of de rivier oversteken. We kiezen voor de rivier en we klauteren over het ijzeren trapje en dalen af naar de rivier. Het water stroomt hier best snel, dus we moeten onze voeten goed stevig neerzetten. Gelukkig blijft het bij natte voeten en komen we heelhuids aan bij het metalen trappetje aan de overkant.

Door de achtertuinen van de buren bereiken we onze huisjes. We hebben ruim vijf kilometer gelopen en dat was ook genoeg want het begint nu, om elf uur, al bloedheet te worden. Om af te koelen gaan we naar een resort met zwembad verderop in de straat. Als we daar lunchen mogen we daarna gebruik maken van het zwembad. Het eten is heerlijk en de middag aan het zwembad met uitzicht op de rijstvelden is nog beter. En het resort heeft nog meer te bieden want aan het eind van de middag nemen Manon en Martin een echte Balinese massage. Het bevalt ons hier zo goed dat we ’s avonds nog een keer terugkomen voor het diner met een lekker wijntje. We proosten op een mooie dag en we stellen vast dat we wel weer toe zijn aan iets nieuws. Morgen ruilen we de rijstvelden in voor de stranden van het eilandje Nusa Lembongan.