Stroopwafels in het rijstveld

Op zondag dertig september zijn we de hele dag onderweg. Eerst met de Grab taxi naar Ketapang haven en vervolgens met de boot naar Bali. De kaartjes voor de veerboot kosten zevenendertig cent per persoon en de boot ligt al klaar als we aankomen. De overtocht duurt een goed uur en bij Gilimanuk haven op Bali staat onze chauffeur met een naambordje op ons te wachten. Het is inmiddels half twaalf want op Bali is het een uur later dan op Java, dat waren we zelf ook even vergeten. Het maakt ook niet uit want we nemen bewust de hele dag de tijd voor deze reis.

We beginnen aan de lange rit naar Ubud met Max Verstappen achter het stuur. Het gaat behoorlijk hard, maar we hebben wel het gevoel dat hij weet hij doet. De chauffeur koopt onderweg een tros druiven voor ons en we bezoeken een aantal mooie uitkijkpunten. Vanaf het Twin Lake uitkijkpunt hebben we schitterend uitzicht op de meren Tamblingan en Buyan en we lunchen bij een fijn restaurant in een gebouw van bamboe en riet. Het is prachtig, maar wel echt een toeristentent, zo duur hebben we nog niet gegeten in Indonesië. Het is nog steeds weinig geld voor Nederlandse begrippen, maar het zou jammer zijn als dit een voorbode is voor de rest van Bali.

Later in de middag bezoeken we een koffietuin midden in de rijstvelden. Daar krijgen we een rondleiding waarbij een gids ons vertelt over Luwak koffie. Dat is koffie waarbij de bonen eerst worden opgegeten en en daar weer worden uitgepoept door een loewak, familie van de civetkat. We voelen aan alles dat het een beetje toneelspel is, maar het verhaal is wel vermakelijk. Als we het verschil mogen ruiken tussen gewone koffie en luwakkoffie, ruiken we duidelijk dat de gewone koffie vochtig en een beetje rot is. Ja, dan ruikt de kattenkoffie natuurlijk veel lekkerder. Aan het eind van de rondleiding krijgen we een proeverij van wel tien soorten koffie en thee, van hele zoete kokoskoffie tot hele scherpe gemberthee. De gemberthee lijkt wel tequila en ik brand mijn keel bij mijn nietsvermoedende veel te grote slok. Manon kan er wel om lachen.

Achter in de koffietuin is een schommel gemaakt in het rijstveld. We zijn een beetje bang dat we nooit meer de kans zullen krijgen om boven de rijstvelden te schommelen, dus Manon grijpt de kans nu en gaat even schommelen. Later zullen we tot de ontdekking komen dat er wel duizend schommels zijn op Bali, maar we hebben het in ieder geval gedaan.

Aan het eind van de lange reisdag komen we aan in ons paradijsje in Ubud. Ons balkon kijkt uit over het prachtige zwembad en op het balkon krijgen we een kokosnoot als welkomstdrankje. Het enige geluid dat we horen komt van de krekels in de palmbomen om ons heen. Wat een oase van rust.

De eerste dagen in Ubud doen we heerlijk rustig aan. We nemen de tijd om onze vulkaanervaringen te verwerken tot een blog en een film en we relaxen veel aan het zwembad. Iedere dag lopen we twee keer heen en weer naar het centrum van Ubud voor lunch en diner en we bezoeken de lokale markt met honderden souvenir stalletjes. Je kunt heerlijk eten in Ubud in heel gezellige, leuk ingerichte restaurantjes.

Op dinsdag staan we vroeg op om bij de opkomende zon door de rijstvelden te wandelen. We huren voor twee euro een scooter bij ons guesthouse en we pruttelen naar de Tegallalang rijstvelden. Helaas zijn we zelfs om zeven uur nog niet alle toeristen voor, maar we kunnen toch behoorlijk rustig genieten van het prachtige groene landschap.

Op woensdagavond zitten we vanaf tien uur op ons balkon te wachten op ons bezoek. Na een lange vlucht van zestien uur, via Singapore, en een autorit van bijna twee uur, komt Martin met zijn koffer het terrein op rollen. Het is een leuk weerzien en Martin mag blijven want hij heeft stroopwafels meegebracht! Bovendien zit er in zijn koffer een setje nieuwe oorbellen voor Manon, ter vervanging van het setje dat door de zwavel van Ijen pikzwart is geworden. Wat een prachtige binnenkomst, de lat voor de volgende bezoekers ligt heel hoog... Na een gezellig biertje op het balkon gaan we snel slapen en we hopen dat de jetlag meevalt voor Martin.

De eerste dag met zijn drieën starten we rustig op, maar we maken er zeker geen lui dagje van. We huren twee scooters en we maken een mooie tocht door de omgeving. Scooter rijden is net als fietsen en ook Martin is al snel weer gewend aan de tweewieler die herinneringen oproept aan zijn felgekleurde Peugeot Rapido van vroeger. Het rijdt wel wat anders want deze brommer heeft een flink zwaardere motor dan de vijftig cc brommertjes in Nederland. Dat is ook wel nodig want de tocht is flink heuvelachtig.

We starten met een stop bij de Tegallalang rijstvelden. Ondanks het tijdstip aan het eind van de ochtend valt het ons mee met de drukte. Gelukkig laat de zon zich regelmatig zien waardoor we nu ook met zijn drieën prachtige groene plaatjes kunnen schieten. Een groot verschil met ons eerdere bezoek in de vroege ochtend is, dat nu alle boeren van het rijstveld ook wakker zijn en behoorlijk dwingend om een vrijwillige donatie vragen. Één van de boeren heeft zelfs een bamboe toegangspoort gemaakt die hij voor je open doet als je geld in zijn bakje stopt. Hij krijgt natuurlijk het minste van ons.

De volgende stop is de Tirta Empul tempel met als middelpunt een grote badplaats. Het water dat hier stroomt wordt als heilig beschouwd en met een bad kun je lichaam en ziel reinigen. Tirta Empul is een belangrijke hindoeïstische tempel en er wordt veel belang aan gehecht om het heiligdom met respect te behandelen. Bij de ingang krijgen alle bezoekers een sarong omgeknoopt en je mag alleen deelnemen aan het badritueel als je goed weet wat je doet. Geen bommetje hier dus.

Vlakbij Tirta Empul ligt nog een tempel verscholen in het landschap, Gunung Kawi. Al op vijfhonderd meter voor de ingang worden we belaagd door een mannetje die ons laat betalen om te parkeren en door een stel vrouwen dat ons sarongs wil verkopen om de tempel in te kunnen. De parkeermijnheer heeft een redelijk verhaal dus hij krijgt zijn twintig cent in ruil voor een parkeerkaartje waarmee we bij de ingang van de tempel mogen parkeren. De vrouwen vertrouwen we niet, dus we duwen de sarongs terug in hun handen en we rijden door naar de tempel. Daar blijkt inderdaad dat je gewoon een gratis sarong krijgt als je naar binnen gaat, dus we hebben de vrouwen terecht afgewimpeld. Bij de tempel laten we een donatie achter want dat voelt wel eerlijk.

We dalen via een lange trap af naar de kern van de tempel. Het betreft een reeks in de rotsen uitgehakte standbeelden waarvan men lange tijd dacht dat het grafmonumenten waren. Inmiddels luidt de theorie dat ze gebouwd zijn ter ere van een koninklijke familie. Het complex is verder niet heel bijzonder en het oogt vooral wat rommelig en slecht onderhouden. Als we helemaal rond zijn twijfelen we even of er niet nog meer zou moeten zijn, maar we houden het voor gezien en stappen weer op de scooter.

We hebben de dag niet helemaal goed gepland want het is al laat aan het worden en we krijgen steeds meer trek in lunch. We moeten nog vijftien kilometer scooteren en dat kost ons nog bijna een uur door de prachtige, maar slingerende weggetjes. Het laatste stukje spant de kroon. Over een paadje van veertig centimeter breed, met aan beide zijden een slootje, balanceren we de laatste kilometers naar ons lunchplekje. Onze magen maken inmiddels flink veel herrie want het is al bijna vier uur, maar we zitten in een prachtige omgeving en de lunch is heerlijk.

Na de lunch rijden we terug naar ons paradijsje voor nog een uurtje zwembad voordat we naar het diner gaan. Ondanks de late lunch kunnen we daar niet te lang mee wachten want we willen vroeg naar bed om nog wat uurtjes slaap te pakken voordat we midden in de nacht op moeten staan om Mount Batur te beklimmen.

Om kwart voor twee gaat de wekker en met slaperige oogjes wandelen Martin en ik naar de voorkant van het guesthouse. Manon mag lekker blijven liggen want die heeft na Bromo en Ijen wel even genoeg vulkanen gezien. Onze chauffeur is keurig op tijd en met een groepje van zes rijden we in het donker naar de voet van Mount Batur. Daar krijgen we een pannenkoek en koffie als ontbijt voordat we worden voorgesteld aan onze gids Anni. Anni is een dametje van begin twintig die zes keer per week de Batur beklimt en dat is te merken. Ze zet een straf tempo in en we vliegen tegen de helling op. We lopen in een fitte groep en we kunnen Anni allemaal goed bijhouden. Onderweg halen we vele groepjes in, dus we zijn echt snel. Als we achterom kijken zien we een sliert van lampjes de berg op komen.

Ondanks het vroege tijdstip en de hoogte is het bloedheet door de stevige inspanning die we leveren. Tot zo’n twintig meter onder de top lopen we te brommen dat we veel te veel kleding meesjouwen in onze rugtas, maar als we boven zijn, zijn we enorm dankbaar voor onze vesten en jassen. De wind steekt op en als je stil zit met je bezwete kleding wordt het al snel ijskoud. We zijn niet als eerste boven, maar we zitten zeker wel in de kopgroep en hebben een prachtig plekje om de zonsopkomst te bekijken. Anni maakt voor ons sandwiches met gebakken banaan en we kopen bij een berghutje een warme kop thee. Op een kleedje wachten we in onze jas gedoken op de zonsopkomst. Om kwart voor zes begint de lucht rood te kleuren en langzaam verandert de duisternis voor ons in een schitterend landschap. We kijken uit op de grote actieve vulkaan Agung die achter het Meer van Batur het decor domineert. Heel in de verte, in de gloed van de rijzende zon, zien we ook de vulkaan Rinjani op Lombok afsteken tegen de lucht. Wat een prachtig schilderij.

Als het helemaal licht is, beginnen we aan de afdaling. We zien nog steeds mensen omhoog komen, die hebben zich vast verslapen. Als we om kwart voor acht weer beneden komen, lijken we over onze vermoeidheid heen, maar in de autorit terug beginnen we toch behoorlijk te knikkebollen. Eens kijken hoe we deze dag gaan doorkomen.

Terug in het guesthouse wordt ons ontbijt opgediend, onze derde maaltijd van vandaag. We knappen ervan op en we besluiten om niet te gaan slapen. Na een douche en een kop koffie in het dorp zijn we weer helemaal het mannetje en we installeren ons bij het zwembad. Helaas voelt Manon zich vandaag een beetje gammel dus het avondeten, maaltijd nummer vijf, doen we met zijn tweeën. Na het eten gaan we vroeg slapen want de korte nacht begint nu toch wel zijn tol te eisen.

Zaterdag is alweer onze laatste volle dag in Ubud. Na het ontbijt op het balkon wandelen we door het dorp. We beginnen met een kop koffie bij een echte koffiebrouwer en aan de bar krijgen we van de jonge enthousiaste barista een uitgebreide uitleg over het bijzondere brouwproces. Het lijkt wel scheikundeles met alle glazen buisjes en kommetjes. De koffie smaakt ons heerlijk.

​  

Na de koffie brengen we een bezoek aan de Saraswati tempel, een mooi complex omringd door een vijver vol met bloeiende lotusbloemen. Verder is de tempel niet heel bijzonder en we lopen over de markt door naar de zuidkant van het dorp.

Aan de zuidkant van Ubud bevindt zich het Monkey Forest. In een bosrijke omgeving is een park aangelegd rondom enkele tempels en een riviertje. In het bos lopen heel veel aapjes rond. De beestjes zijn zo gewend aan mensen dat ze zo brutaal zijn om eten bij je te komen halen. Ze hebben zich bovendien aangeleerd om allerlei menselijke spullen te bedienen, dus een tas met rits of een flesje met dop, gaat zonder problemen open. Je moet een beetje een middenweg vinden tussen negeren en benaderen en dan is het een hele leuke ervaring om tussen de minimensjes door te wandelen.

Ubud is een dorp waar heel veel aandacht wordt besteed aan gezondheid van lichaam en geest. Meditatie, yoga, massage en veganistisch en vegetarisch eten zie je overal in het straatbeeld terug. Natuurlijk pakken wij daar ook wat van mee en op de terugweg lunchen we met een Acai bowl met granola, fruit en kokosroom. Dat is natuurlijk even wennen voor de mannen, maar na de eerste hap zijn we al verkocht. Wat een heerlijke lunch!

Het eerste hoofdstuk van de reis over Bali met zijn drieën zit erop. We hebben een fantastisch leuke start gemaakt want we hebben veel gezien en het is ontzettend gezellig. Zondag reizen we door naar Sidemen waar het verblijf waarschijnlijk niet kan tippen aan het paradijsje in Ubud, maar waar de omgeving weer veel te bieden heeft.